Evrensel boyutlara ulaşmış ünüyle bugün dünya edebiyatının en büyük yazarlarından biri sayılan Goethe, henüz yirmi beş yaşındayken yazdığı Genç Werther'in Acıları'nda, kısa bir süre önce Charlotte adlı genç bir kadınla yaşadığı mutsuz ilişkiden yola çıkmıştı. Edebiyat dünyasına, karşılıksız aşkıyla intihara sürüklenen "Romantik kahraman"ı armağan eden bu büyüleyici mektup-roman, şiirselliği ve yaşama tutkulu bakışıyla okuyucuları mıknatıs gibi kendine çekmişti. Almanya'da bütün gençliği etkisi altına alan romanın, birçok intihara neden olduğu, Werther'in giydiği mavi frak, sarı yelek ve çizmelerin döneminde moda yarattığı, Napoléon'un bile kitabı sürekli yanında taşıdığı söylenir. Son derece duyarlı ve tutkulu bir genç ressam olan Werther'in, düşsel dostu Wilhelm'e yazdığı mektuplardan oluşan Genç Werther'in Acıları, edebiyatta akılcılığın yerini alan duygusallığın bir başyapıtıdır.

"Çocukluğumuz tohumumuzdur," diye fısıldadı Sırtlan'ın kül olan kalbi. "Tohumumuza kim su verdiyse o şekilde büyür ve yetişiriz." EMARE serisinin, birinci kitabı Sarmaşık, ikinci kitabı Pusula ve son kitabı Maske bu başlık altında toplanacaktır.

Alt dudağımı dişlerken bana uzandı ve omuzlarımdan sert bir şekilde tutup yatağa atarken çığlığı bastım ama üzerime abanması ve bana iltifatlar yağdırırken her an öpmesi... "Çok güzelsin." "Siktir...seni hiç durmadan sabaha kadar sikeceğim..." -*- Hafif çıkmış sakallı çenesi ile şortumun belini daha da aşağıya çekiştirdiğinde oramın üzerine öpücük kondurması ile ''Ahh...'' diyerek inlemem ile utanırken ''dur!'' demiştim sonunda... Hem ileri gitmesini istiyor gibiydim. Tanrım, oramı açmasını ve daha da aşağıya inip öpmesini ister gibiydim! Ne oluyordu? Neden böyle bir hisse kapılmıştım? -*- Tek doğru için onca yanlışı görmezden geldiğimiz bu dünya da hayalkırıklıklarıyla dolu geçmişimiz bir ip gibi gelecek günlerin boynuna dolanıyor. Her ne kadar kurtulmaya çalışıp daha beter şeyler yapsak da ruhumuzun aydınlanmasına fırsat vermiyoruz bir türlü. Gelecek günlerim boynuna dolanan bu ip bizi sıkıca sararak doğru limanı bulmamıza izin vermiyor. Attığımız her adımda gerçekler bir tokat gibi yüzümüze çarpıyor ve bir toz tanesi kadar olan özgüven denen şeyi altüst ediyor. °~°~°~°°~°~° BİR KADIN GELDİ, CENNETİN ARZUSUNDA CEHENNEMİ YAŞATTI... -•- 🖋31.07.2019 🕟19.09

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."