Beni aldatan sevgilim yerine bir üsteğmene mesaj attım en fazla ne olabilir ki?

Göğsüme çekip yatağa uzandığımızda, bütün o kocaman, gururlu adamlığı bir anda sıyrıldı üstünden. Bir çocuk gibi, sığınacak bir yer ararcasına bana sokuldu. Fısıldarken sesi, doğrudan göğsümün içinde, kalbimin tam orta yerinde yankılandı: "Şurasını... özledim." Dedi, kelimeleri boğuktu. Sonra göğsümün en kuytudaki, en korunaklı aralığına başını soktu. Derin bir nefes aldı, sanki ciğerlerine beni, kaybettiğimiz bütün ayları çekecekmiş gibi için için kokladı. Kollarını belime doladı, sıkı sıkıya, bir daha asla bırakmayacakmışçasına. Nefesi tenimi yakıyor, ıslak kirpikleri cildime yapışıyordu. "Bir çocuğun annesine muhtaçlığı gibi," diye fısıldadı, sesi göğsümde titreyerek, "ben sana muhtaç kaldım Nazlı. Ciğerimde nefes, canımda can gibiydin. Alsan da götürsen, bıraksan da gitsen, o muhtaçlık hiç bitmedi bende. İçimi kemirdi, beni benlikten çıkardı."

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.

Asena Yağmur'un karşısına iki seçenek çıkacaktır. Geçmiş mi? Gelecek mi?

Yüzbaşı Tuğrul Han Bozkurt Doktor Güneş Alkan Sen yoksun ya böyle Issız Ankara Sensiz Ankara Duramam diyorum öf öf Sen dur diyorsun Sen dur diyorsun

Sana sıkılan kurşun yüreğime saplanır

Uzun bir süre sonra tekrar geldim. Cinsellik ve Argo kelimeler oluşmaktadır. Boş yapan olucaksa okumasın. teşekkürler

Kaybettiklerine mahkum kılınmışların hikayesi...

Bade doğuştan beri sağır olan biriydi. Annesi yüzünden hem duyma yetisine hiç sahip olamamıştı hem de ablasını kaybetmişti. Kendi tutsaklığından kurtulmak için kaçtığı şehirde ise daha önce hiç tatmadığı duyguları tatmıştı. Baba sevgisini ve aşkı... Peki, ablası? Ablası Selay'dan geriye sadece birkaç fotoğraf ve bir mektup kalmışken hâla nasıl yanında olup Bade'yi eskisi gibi koruyabilecekti? Bade her ne kadar yeni hayatında mutlu olsa bile onun için ablasının yokluğunu hiçbir şey dolduramıyordu. "Sessizliğimin içinde bana ses olan ablamın sesini bilmiyordum ben." KİŞİLER VE OLAYLAR TAMAMEN KURGUDUR! Kapak @Nepenthe_q

(18+) Nişanı olacağı için evinden kaçan bir kız düşünün. O gece eve geri dönmemeye yemin ettiği için Mardin sokaklarında gece yarısı koşarak uzaklaşan fakat nereye gittiğini bilmeyen bir kız... Çok fazla gittiğini bile asla fark etmeyen aptal bir kız!! Tellerle çevrili bir alam bulduğunda geceyi geçirebileceğini düşündü. Ama büyük yanıldı. Beklediği şey terk edilmiş veya klasik mardin harabeleri olan evlerden biriydi. Beklemediği şey ise birden yanan aşırı parlak ışıklar, üzerinde dolaşan sayısız kırmızı lazer ve hoparlörden yükselen yoğun sesti. "Teslim olun. Son çağrıdır." Diye yükselen sesi duyduktan sonra silkelendi ve etrafına göz gezdirdi. İstemsiz ellerini kaldırdı genç kadın ve şokla etrafına bakıp birlerini görmeye çalıştı. Işıktan dolayı bir şey göremediği için gözlerini bir kaç kez kırpıştırdı. "Noluyo be neredeyim ben." Diye bağırdığı anda iki kolunda da eller hissetmesiyle ellerinin arkadan kelepçelenmesi bir olmuştu. "Bağırmayın hanımefendi. Burası özel kuvvetler komutanlığı merkez üsttü." ••••