Bir terslik vardı. Etrafta sadece ormanın ruh titreten uğultusu vardı. Damarlarımdaki kan, bu denli ıssızlığa alışkın olamdığından katran olmuştu. Gün ışığına esir olmuştuk usul usul. Orman ve gün ışığı! Bedenini bırakmak istemeyen ruhun alacakaranlığındaydık. Beş kader yazılıyordu. Malum, kimse saatler sonra ne olacağını düşğnerek plan yapmaz! Ama ne yazık ki hiçbir kuvvet rüzgarın esintisi gibi bir daha sert esmeyecekti. Rüzgar ıslık çalmaya devam edecekti. Hiçbiri rüzgarın dilinden anlamıyordu. Biraz sonra başımıza gelecek belayı hesap etmeden, kendi kıvılcımımızı ateşlemiştik kendi ellerimizle...

Kayıp 22 yıl O gün : 02.02.1998... Yüzüne kapattığı ellerini aralayıp parmaklarının arasından hafifce kanlanmış gözleriyle baktı. "ne... Ne demek bu!" "insanlar ölüm der buna..." dedi fısıltıyla, "... Oysa ölüm yeni bir diriliştir." gözleri gökyüzüne cevrildi. Yalvarırcasına bakıyordu istemsiz kan canağı gözleriyle adeta inletiyordu içini. "o nerede, söyle bana?" "bir ateşin ortasında, suyu geçerse kurtulacak." Ateş acıdır, su ise AŞK... BİR BİTİŞİN SESLENİŞ HİKAYESİ ..... Kitabımın tüm hakları saklıdır! Herhangi bir kopyalama, çalma durumda gereği yapılacaktır.