В результате несчастного случая главный герой попадает в пространство под названием Бездна Удастся ли герою остаться в живых и вернуться в обычный мир? Для фанатов ЧуиЦянЧэн, транслейт через дипл без редакта вполне хороший. Приятного прочтения. Постараюсь выложить потихоньку все главы.

Автор: Шуй Цянь Чэн (Shui Qian Cheng), 水千丞 Название: 《夜不收 / Ебушоу К-во глав: неизвестно Современные приключения наследников из выдающихся семей, каждый из которых обладает уникальными способностями и навыками. Добрые друзья детства: один очень проказливый и озорной, а другой высокомерный и замкнутый. Это история младшего брата Бай Эра из романа «Игра Бездны». На данный момент никакой тесной взаимосвязи между сюжетом и предысторией этих двух книг не существует - их можно считать параллельными вселенными.

The long neck was like a magnet. When bare and exposed it was commanding and shouting. I was not allowed to move further without giving it enough attention and touch. I had to touch it delicately with my lips, to leave a moist trail. I had to repeat the actions until the whole surface was covered in goosebumps. Only then I could move down the twisting image.

A few months ago, I bought a mug with gold gilt. On sale. Not a gift either nor because of an occasion to remember by it. Just plain, pretty mug for 15PLN. I drank my coffee from it since. I spat loose tea leaves into it. It never felt particularly significant. An ordinary object. Only when I lost it, I realised its true value. I sat comfortably at my desk one evening. Looking at my phone, I reached to take my song-text notebook. Trivial situation. My clumsy fingers were unable to avoid the mug. They allowed it to topple over, to slip from the desktop. Even though I did not see the split-second occurrence, I felt the pressure of unease. My head painted the trajectory of the fall on its own, the shattering, spillage. The loss. For a millisecond I still had hope, that I would be able to catch the mug, that I would be able to avoid what was about to happen. But I knew I was headed for failure. I don't have any superpowers. I only scalded my fingers. I looked at the mug's new shape for a long while, at the shattered pieces. At the spilling liquid. Our adventure came to an end. Irrevocably. I won't be drinking coffee from it anymore, nor spit tea leaves into it. Well. I shouldn't be sad, it was just a regular mug, just like thousands of others. I grew to like it, it kept me company throughout hundreds of warm drinks. I lost it. I hate this feeling the most. In the moment when I am losing something, I stop in my tracks, I hold my breath. It is always a very intense moment. A short one, but one that gives me the tight unpleasant feeling in my stomach. The feeling of loss is always accompanied by hope. Silly and naïve. Making me believe so strongly, that I can make it. That I will still be able to catch the mug mid-flight. When the feeling is entering the body, crawling into me I realise, how important it was to me. Whether it's Nivan or a stupid mug with gold gilt.

Rysował palcem po krętym tatuażu na jasnej skórze. Zaczął od szyi, która od razu odsłoniła się pod jego dotykiem. Reagowała mimowolnie nauczona, że otrzyma więcej przyjemności. Długa szyja działała jak magnez. Gdy była naga i odsłonięta - nakazywała, krzyczała. Nie mogła pozostać bez atencji i dotyku. Trzeba było musnąć ją ustami, zostawić wilgotny ślad, powtarzać tę czynność aż cała skóra zostanie pokryta niewielkimi wypustkami przyjemności. Dopiero wtedy można było iść dalej wzdłuż krętego rysunku.

Parę miesięcy temu kupiłem kubek ze złoconymi maziajami. Na wyprzedaży. Żaden prezent, żadna okazja do wspominania. Zwykły, ładny kubek za 15 złotych. Od tego momentu piłem kawę tylko z niego. Plułem fusami z herbaty do jego wnętrza. Nigdy jednak nie spojrzałem na ten kubek w szczególny sposób. Zwykła rzecz, nie? Jednego wieczoru rozsiadłem się wygodnie przy biurku. Patrząc na telefon chciałem sięgnąć po zeszyt do pisania tekstów. Banalna sytuacja. Poczułem, jak moje nieuważne palce nie wymijają kubka. Pozwalają mu przewrócić się, ześliznąć z blatu. Mimo że nie widziałem, poczułem nacisk niepokoju. Moja głowa sama narysowała trajektorię lotu, rozbicie, wylanie. Stratę. Przez ułamek sekundy miałem jeszcze nadzieję, że uda mi się złapać kubek, uniknąć tego, co ma się za chwilę wydarzyć. Ale dobrze wiedziałem, że już mi się nie uda. Poparzyłem tylko palce. Patrzyłem na nowy kształt kubka, rozbity na części. Nasza przygoda się skończyła. Bezpowrotnie. Nie miałem już pić z niego kawy, pluć fusami do wnętrza. Ta chwila, gdy wiem, że coś stracę jest zawsze intensywna. Człowiek zamiera, wstrzymuje oddech. Jest okrutnie krótka, ale ściska w dołku. Zawsze towarzyszy jej nadzieja. Głupia i naiwna. Tak mocno wierząca, że jeszcze się uda. Uczucie straty. Tak, to tego uczucia nie znoszę najbardziej. Gdy wchodzi w ciało, wpełza we wnętrze, uświadamiam sobie, jak bardzo coś było dla mnie ważne. Czy to Nivan, czy durny kubek ze złoconymi maziajami.

Описание: Цзян Чаогэ, люди называли его «жадный до денег Цзян». Он прошел длинный и извилистый путь от уличного хулигана до недавно назначенного городского чиновника. Все трудности, которые он испытал на своем нелегком пути, он спрятал глубоко внутри себя и никогда и никому не обмолвился о них ни словом. Отныне он страстно желал только лишь одного - ослеплять всех и каждого, кто встречался бы ему в этой жизни. Кто бы мог подумать, что еще до того, как у него появится шанс наконец насладиться богатством и положением в обществе, он совершенно необъяснимым образом перенесется в другой мир. Мало того, к его несчастью, первое, с чем столкнулся наш герой в новом мире, - это агрессивное преследование неизвестных ему жителей другого мира. Их единственная цель - убить его. В отчаянной попытке защитить себя, Цзян Чаогэ, недолго думая, схватил изношенный ржавый меч. Так почему же эти деревенщины, которые и мира-то не видели, стали преследовать его еще яростней? Чтобы обрести защитника в этом незнакомом месте, он попытался вызвать «дух зверя», заключенного в мече. В конце концов он насилу призва