Yalnızdım... Bu sefer ruhsal değildi bu yalnızlığım herkesi her şeyi kaybetmiştim. Ailemi bile, sevmiyordum evet bunu inkar edemezdim ama onların babam tarafından yok oluşunu izlemek en kötüsüydü ve ben hiç birine yardım etmemistim. Edememiştim demiyordum etmemiştim diyorum beni sevmemelerini hatta nefret etmelerini anlıyordum. Çünkü onlar kötü bir Aile bir anne baba değildi ben, ben kötü bir evlattım. Üşüyordum... Ama bedensel değildi bu üşüyüşüm. Buz kesmiş duygularım üşütüyordu beni, duygularımın olmadığı gerçeği ama belkide bu zombi kıyametinde işime en yarayacak şeydi duygularımın olmayışı