I can't keep the smile off my face as I take my seat on the plane. I slide my bag under the seat and lean back. I close my eyes and let a blissful smile grace my face. He said I wouldn't be able to run. As if. I'm vaguely aware of someone taking the seat next to mine, but I pay no attention to said person. "So where we headed?" I choke on my own spit as my eyes fly open and whirl around to face the owner of the familiar voice. His eyes are hidden behind those damn sunglasses and a rather smug smile graces his face. I continue choking and he does nothing other than flip through a magazine. That smug smile never leaving his face. "You still haven't answered the question." "To hell." I finally manage to choke out. "Awesome," He flips a page in the magazine, "It's about time I returned home. You know, bodies to burn, lost souls to torture, I've missed it. It'll be fun." *** Nicolette Moore. A name law enforcement agencies across the world know. Though no one's ever seen the face of the world's greatest thief and hacker, everyone knows who she is by name. Nicky. She's an absolute genius. Once upon a time she wasn't the best person in the world. When her family was struggling she made some bad choices to help them through it, but when she tried to get out she got pulled in deeper. Ryder Stevenson. He's the son of the director of the FBI, and an FBI Agent himself. He's the one who brings in Nicky to get her protection from the people chasing after her. He's also the one, who gets assigned to protect her. Neither one of them like each other, and they can't go five minutes without getting in a full blown argument. She's constantly ditching him only for him to show up later and prove to her he's not that easy to get rid of. They're stuck with each other whether they like it or not. But he doesn't know who she really is. What will he do when he finds out? An FBI Agent protecting THE Hacker. The one the FBI have been after for years...this just screams chaos.

Jeon Jungkook çocukluk arkadaşı Kim Taehyung'la okula gelen yeni kız için yarışa girmişti. • • • "Aynı kız için yarışırken nasıl birbirimize aşık olduk Jungkook?" Bilmiyordum. Ama tahminlerim vardı. Belki de sarhoşken beni öptüğün ve sana karşılık verdiğim akşam. Belki de birbirimizin gözlerine bakarak başkalarını öptüğümüzde acı çektiğimizi farkettiğimiz zaman. Belki de... Belki de en başından beri.

Hangisi daha kötü? En yakın arkadaşlarının ölümünü görmek mi? İçinizden birinin katil olduğunu bilmek mi? SEÇİM SİZİN...

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."