Ήταν αργά το απόγευμα όταν συναντήθηκαν. Εκείνα τα λεπτά που ο ήλιος ανταμώνει για λίγο τη σελήνη. Περπατούσε αργά με τα χέρια στις τσέπες, όταν την είδε. Καθισμένη σε κάτι μαρμάρινα σκαλάκια, ανάμεσα σε μερικά αδιάφορα πρόσωπα. Τα κατακόκκινα μάτια του καρφώθηκαν πάνω της. Εκείνη, σαν από ένστικτο, γύρισε να τον κοιτάξει. Το μαύρο εγκλώβισε στα δίχτυα του το καφέ. Το ρούφηξε ως το μεδούλι και το φυλάκισε μέσα του. Ώσπου έγιναν ένα. Και η ανατολή έσμιξε με τη δύση. Και ο ήλιος αγκάλιασε το φεγγάρι. Και η Αυγή συνάντησε τον Lucas. Η άσπρη σκόνη φαινόταν τιποτένια πλέον στα μαύρα μάτια του. Και τα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής του, φωτίστηκαν από το χαμόγελο της. Γιατί αυτό έκανε. Έδωσε όλο το φως που κρυβόταν τόσο μέσα της όσο και στο όνομα της. Και εκείνος ανταπέδωσε με το δικό του όνομα. Όσο, βέβαια, η γη, φωτίζεται απ'το φεγγάρι.

- Ε ντάξει... Ερωτευμένη είμαι, μου κατέβηκε μία μαλακία και την έκανα. - Και εμείς ερωτευτήκαμε, μικρή. Δεν κάναμε έτσι, της απάντησε ο Ανδρέας. - Μπορεί να μην ερωτευτήκατε τόσο πολύ τότε, απάντησε ελαφρώς εκνευρισμένη. - Ή μπορεί να υπήρξε ανταπόκριση και να μην χρειάστηκε να κάνουμε ανώριμες μαλακίες. Με λίγα λόγια αν σε ήθελε ο τυπάκος, εμένα ούτε κατά διάνοια δεν θα με ήξερες τώρα, την αποστόμωσε. Το φετινό καλοκαίρι της Βιολέτας σίγουρα δεν θα μοιάζει σε τίποτα με τα προηγούμενα επειδή ο Ανδρέας έρχεται ξαφνικά να φέρει τα πάνω κάτω.

Επειδή έχει πλάκα Επειδή είναι εύκολο Επειδή δεν υπάρχουν συναισθήματα στη μέση. Επειδή δεν θα το μάθει και κανεις. Η Φαιδρα Πολίτη και ο Ιάκωβος Νικολαϊδης ήρθαν κοντά για όλους τους λάθος λόγους, και θα χωρίσουν για όλους τους σωστούς. Η συναντηση τους δεν εκρυβε κανενα συμπαντικο παραδοξο. Αντιθετως, θα την ελεγε κανεις σχεδον...προμελετημενη. Εκεινη χρειαζοταν συμβουλες, για το πως να προστατευσει νομικα τα εργα της, κι εκεινος ηταν δικηγορος με εξειδικευση στο εμπορικο δικαιο. Η αδελφη της και ο αδελφος του ζουσαν έναν από εκεινους τους ερωτες για τους οποιους γραφονταν βιβλια. Εκεινοι οι δυο...δεν θα το λεγα. Για αυτό και δε θα σου γραψω κεφαλαια ατελειωτα για την Φαιδρα και τον Ιακωβο. Κι αυτό, γιατί τα παντα συνεβησαν πολύ... πολύ πιο απλα. Και καπου εδώ, ενεκα της οικειοτητας που εχουμε, θα μου πεις πως δεν με πιστευεις. Και καλα κάνεις.

[COMPLETED] Όταν ο έρωτας γεννιέται κάτω από δύο πεύκα, μέσα σε μια λίμνη, μετά από μια γλυκόπικρη κηδεία. Και έτσι όπως τον κοίταξε για τελευταία φορά, πριν φύγει μακριά του -εκείνη και η σπασμένη της καρδιά-, του είπε μονάχα ό,τι είχε ξεστομίσει την πρώτη εκείνη φορά, πριν φύγει μακριά της -εκείνος και η λιωμένη του καρδιά. «Αυτή εδώ, είναι η καρδιά μου. Στην εμπιστεύτηκα, όπως σε κανέναν άλλον έκανα. Τώρα μπορείς να φύγεις, είμαι ολοκληρωμένη». WATTPAD || All Rights Reserved ® Copyright ©Sapphire 2020 (06/06/2020 - 06/01/2022)

Εκείνος είναι απόμακρος και κλειστός. Από μικρός έχει μάθει να έχει την ζωή του σε κουτάκια και να ζει με κανόνες. Εκείνη, από την άλλη μεριά, από τότε που θυμάται τον εαυτό της ζει την κάθε στιγμή στο έπακρο με στόχο να επικεντρώνεται στα θετικά. Ο Νέστορας και η Λήδα συναντιούνται τυχαία στην Πάρο και, μετά από κάποιους μήνες, πάλι τυχαία· αυτή τη φορά στην Αλεξανδρούπολη, όπου σπουδάζουν και οι δύο. Εκ πρώτης όψεως δεν έχουν απολύτως τίποτα κοινό. Μέχρι που τελικά καταλαβαίνουν ότι ακόμη και αν οι παράλληλες γραμμές δεν ενώνονται, αναπόφευκτα θα υπάρχει μία κοινή πορεία γι' αυτές.

Περίληψη Έναν κανόνα θα σου πω και αυτόν να τον θυμάσαι. Ποτέ μη βάλεις δυο ανθρώπους της τέχνης να αγαπηθούν. Αλλά τι λέω; Θα το κάνεις. Γιατί μπροστά στη θεία τέχνη του ήχου όλοι μας υποκλιθήκαμε και θυσιάσαμε τους εαυτούς μας. Λαέρτης - Ψυχή

«Το να με εμπνέει είναι προτιμότερο από το να με αγαπά...» Η Βικτώρια Κορνέλη έχασε και τους δύο της γονείς σε ένα φρικτό αυτοκινητιστικό δυστύχημα όταν ήταν μόλις δύο μηνών. Μεγάλωσε με την αδερφή του πατέρα της, τη Νόνα, και ποτέ δεν στερήθηκε τίποτα. Οι κανόνες της, απλοί! Παίξε. Διασκέδασε. Ζωγράφισε. Φύγε! Επιστρέφει στην Κέρκυρα για να περάσει ένα ανέμελο καλοκαίρι, λίγο πριν ξεκινήσει την τελευταία της χρονιά στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού. Δεν έχει ιδέα πως ο άντρας με το τατουάζ του λιονταριού στη πλάτη, που βγαίνει μέσα από τα γαλαζοπράσινα νερά του Ιονίου, θα ανατρέψει τους κανόνες της. Δεν έχει ιδέα πως, για τον Έκτορ Ντράγκαν Ράτκοβιτς, οι δικοί του κανόνες... δεν ανατρέπονται. Εκείνος θα παίξει. Εκείνη θα παίξει. Εκείνος θα διασκεδάσει. Εκείνη θα διασκεδάσει. Και όταν βαρεθεί το παιχνίδι της, πόσο εύκολο θα είναι να ξεφύγει από τον Πανθέρα; «Όπου κι αν πας, θα έρχομαι πάντα για σένα...»

«Έχει αρχή μα όχι τέλος και τελειώνει ότι αρχίζει.» ΘΑΛΑΣΣΑ: "Και δηλαδή τι τύπος άντρα είσαι;" Το σαρδόνιο χαμόγελο που στόλισε τα χείλη του ήταν ότι χρειάστηκε για να κάνει την καρδιά της να χτυπήσει σαν τρελή. "Εκείνος που θα γαμαει το μυαλό σου, ενω κάνει έρωτα στην ψυχή σου. ", και ο δυόσμος μπλέχτηκε με το κεράσι. ΟΥΡΑΝΟΣ: "Σε περίπτωση που το ξεχνάς, είμαι η μούσα του Θανάτου καλέ μου.", τα μάτια της τον κεραυνοβολούσαν, ο ουρανός σκοτείνιαζε, "Αν εσύ είσαι η μούσα του Θανάτου mellilla...τότε εγώ είμαι ο ίδιος ο Θάνατος.", η θάλασσα σήκωσε τρικυμία, δεν υπήρχε πλέον διαφυγή... ΠΤΩΣΗ: "Αν δεν βρω τρόπο, τότε θα δημιουργήσω έναν.", η Ιθάκη ήταν που έδινε το ωραίο ταξίδι λοιπόν. "Η πληγή επουλώνεται, το σημάδι μένει.", και ίσως τελικά ο προορισμός να μην είχε τόσο μεγάλη σημασία. ΠΟΝΟΣ: "Μας αξίζει ένας λυτρωτικός επίλογος.", η φωνή της έσπαγε. "Εμείς γράφουμε τον επίλογο μας.", της απάντησε ξέπνοα. Μα γιατί δεν αισθάνονταν λυτρωμένοι; Τελικά, η θάλασσα και ο ουρανός αγγίζονται;

"Η συμφωνία μας θα έχει διάρκεια εξαμήνου και μέσα σε αυτό το διάστημα θα διαλύουμε μαζί τη ζωή σου βήμα - βήμα."δήλωσε ψυχρά και τα μάτια μου άστραψαν με απορία στην απειλή του. Το σχέδιο της Γκρέις Κίνγκστον ήταν άψογα σχεδιασμένο για να επενδύσει κανείς στη φαινομενικά πετυχημένη εταιρεία της. Ο Άντονι Σίντλερ σιχαινόταν τα ψέματα και η δική της απερισκεψία ήταν η καταλληλότερη ευκαιρία για να πάρει την εκδίκηση που χρόνια περίμενε. Από τη θανάσιμη εχθρό του. Αλλά το μίσος και ο έρωτας είναι δυο δυνάμεις μόνο φαινομενικά αμφίδρομες...