Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Yağmur, ülke çapında meşhur olan o bloga sonunda bakmaya karar verdiğinde, hayatının tamamen değişeceğinden habersizdir. Blogun sahibi, sadece bir kez görüp aşık olduğu kızla alakalı her gün bir tane gönderi paylaşmaktadır. Üç yüz altmış beşinci gönderinin ardından blogu tamamen sileceğini iddia eden gencin ne aşkına ne de o meşhur blogu sileceğine inanan Yağmur, paylaşılan ilk gönderide kendisinin tam iki yüz kırk altı gün önce, bir kafede gizlice çekilmiş fotoğrafıyla karşılaşır. Yeterince karmaşık olan hayatına, içinde isimsiz notların bulunduğu matruşkaların da katılmasıyla birlikte bu takıntılı aşkın karanlık yönüyle tanışır. Gizem çözülene dek Yağmur ve sevdikleri için artık gelecek günler güvenli olmayacaktır.

İstemediği şeyleri yapmak zorunda kalan bir kız. Masum değildi, kendini ezdiren biri hiç değildi. Siz ne için her şeyinizi feda ederdiniz? Yapmak istemediğiniz fakat yapmak zorunda kaldığınız şey ne için olabilirdi? Her şeyin başladığı nokta, her şeyin biteceği nokta olabilir miydi? Peki olaylar nasıl başlayacak, nasıl gelişecek ve nasıl bitecek? "Elbet bir gün mor, beyaza dönüşecekti."

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''