Bir kış günü, etraf kar altında, hava buz.. Bembeyaz kar, insanın ruhunu cezbediyor, adeta onu masumiyete çağırıyor.. Ancak yine bir kış günü o bembeyaz kara bir çift kan izi bulaşıyor ve kar kırmızının en acımasız tonuna bürünüyor... O karları masumiyetini acımasızlığa çeviren bir adam ve o karların kan izlerini arayan bir kadın... "Seni ilk gördüğümde alevlerin arasındaydın. Ordan anlamalıydım yanıp kavrulacağımızı.. Küllerimizin de kar tanelerine kavuşacağını..."

Her şeyin ona en güzel şekliyle öğretildiği hayatta bir şey öğretilmemişti genç kadına. Yüzleşmeden kaçmak değildi mesele, neyle yüzleşeceğini bilememek. Rengarenk karnavalın arasından sıyrılan hayatı, çatı katında kendisine hesap soracağı bir gün yaşanacaktı belki de. Ancak o gün gelene kadar, bugünkü kadar sağlıklı birisi mi olacaktı? Yoksa yalnız kalmamak için delirdiğini örseleyen maskesini mi takacaktı? "Her gün tanık olduğun onlarca suretten sadece birisiyim." diye bir mesaj geldi genç kadına. "Yolun sonuna gelmemize sadece bir gün kaldı."

Tanrı vazgeçer miydi şeytanla anlaşanlardan? Beyaz örter miydi siyahı? Ölüm korkar mıydı yaşamdan? Şeytan arzularla süslediği hançerini kararmış ruhlara sunarken beyaz örtemedi siyahı. Ölüm korkmadı yaşamdan. İlk soruyu ise yanıtlamaktan korktu insanlık.