လက္ခဏာဆရာတွေမပြောပြသောလမ်းကြောင်းများ

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ပျံသန်းရတာ အားနည်းလာတယ် ငါ့ အတောင်နှစ်ဖက်မှာ စိတ်ဒဏ်ရာတွေနဲ့ ဘဝကိုဖိနပ်လိုလုပ်စီးတဲ့အခါ အိမ်ပြန်ချိန်တွေပဲ ပါးပါးလာတယ် တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ငိုဖို့နေရာရှာတော့လည်း အမေ့ရင်ခွင်ဟာ ဟိုဘက်ကမ်းက မီးအလင်းရောင်လို မှုန်ပျပျဝေးခဲ့တဲ့ညတွေ ဇာတ်လမ်းမဆုံးခင် ကြော်ငြာဝင်သလို လူတွေအားလုံးဟားတိုက်ရယ်မောခဲ့ကြ ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန်ခဲ့တာပါပဲ အလင်းနဲ့ဝေးဝေးလာတိုင်း အမှောင်ထဲနေဖို့ ကျင့်သားရနာကျင်ခဲ့ စိတ်တွေ တစ်နေ့တစ်နေ့တော့ အိမ်ပြန်လာမယ် မျှော်လင့်ရတာပဲ ဘယ်သူမှ ဝမ်းနည်းစိတ်နဲ့ ပြောမပြဖြစ်ဘူး နေ့ခင်းဘက်လူမြင်မခံဝံ့တဲ့ ငှက်ကလေးဟာ ငါ့နဲ့ မောင်နှမအရင်းဖြစ်တယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း...