"Yine buradasın. Her gün bu satte buraya gelerek ne düşünüyorsun?" Karşıya bakarak sordu oğlan. "Unuttuklarımı. Neleri unuttuğumu düşünüyorum." Yüzündeki gülümseme yavaşça buruk bir hal aldı kızın. "Unutmak... Sana daha kötü olan bir şey söyleyeyim mi?" "Evet." Kız merakla yüzünü, yüzü solan çocuğa çevirdi. Merak ediyordu. Hayatına dair hiç bir şeyi hatırlamıyordu. Bundan daha kötü ne olabilir diye. Jeongguk derin bir nefes aldı. İhtiyacı vardı. Söyleyeceği tek kelime bile onu nefessiz bırakacak güçteydi çünkü. "Unutulmak. Unutulmak daha ağır çünkü herşeyi bildiğin halde elinden bir şey gelmez." Her ikiside sustu. Diyecek bir şey yoktu çünkü oğlan haklıydı. Kız susstu, oğlan sessizliğe mahkum oldu. Kız unuttu, oğlan unutuldu. Kız sildi, oğlan öldü.

"Jeongguk..." "Vien," "Özledim." "Ben daha çok." Genç adam özlemle öptü simsiyah saçları. Derince içine çekti kokusunu. Sıkıca sardı kollarını incecik beline. Parmak uçlarında yükselip tavşanı andıran adamın saçlarını karıştırdı. Kaşları çatılınca çok tatlı oluyordu çünkü. "Ama Vien..!" Genç kadın sesli bir kahkaha patlattı gürültülü şehrin sessiz sokaklarına. Öyle güzel güldü ki, genç adam nefesini tutarak izledi gülüşünü. Böylesine güzel bir gülüş nasıl olurda yıllarca kirletilmeye, kapatılmaya çalışılırdı?! Güldüğünde dudağının solunda oluşan ince çizgide ölmek istedi. O, aklını kaybetmişcesine aşıktı ona.

Profesyonel bir suikastçı olan Jeon Jungkook'un, yaramaz kızı Roseanne için alamayacağı hiçbir can; yıkamayacağı hiçbir yeraltı dünyası yoktur. "Ya şimdi öldür, ya da beni kasırgana kat." [Jeon Jungkook ✗ Roseanne Park] 2022 © astercea

Jeon Jeongguk, yaşanmış, yaşanılan ve yaşanılacak her yüzyılın en güzel omegası.