Είναι δύσκολο να είσαι το Δεξί Χέρι της καλύτερης Οικογένειας στην Ευρώπη. Η ρουτίνα του ταπεινού λογιστή Γκάμπριελ δεν θα μπορούσε να είναι πιο βαρετή: σπίτι- Εσκομπάρ, Εσκομπάρ- σπίτι. Ο Άδης βέβαια, ο Αφέντης του Κάτω Κόσμου, έχει μια πιο ενδιαφέρουσα καθημερινότητα. Μέχρι που η ατίθαση Ρωξάνη, με τα κόλπα της πίσω από την μπάρα του Εσκομπάρ να ενθουσιάζουν τον Οικογενειάρχη Φίλιπ, έρχεται να ταράξει τα νερά του νεαρού Εκτελεστή. Άραγε, θα αποκτήσουν όλα μια γεύση Υποκόσμου; //Hades x Persephone Retelling// Στο βιβλίο αναφέρονται: σεξουαλική βία, σεξουαλική παρενόχληση, έντονο ερωτικό περιεχόμενο, σκηνές βίας λεκτικής και σωματικής, ιδιαίτερα σκοτεινά σημεία 2021-2022

Εκείνο το καλοκαίρι θα άλλαζαν όλα. Εκεινο το καλοκαίρι θα μου μάθαινε πολλά.

Αυτός έχει μεγαλώσει στα σαλόνια αλλά του αρέσει να "παίζει" στις οικοδομές... Αυτή κουράστηκε πολύ να βρει τη δουλειά των ονείρων της και να αποδείξει ότι την αξίζει, δε θα αφήσει κανέναν να την φτάσει στα άκρα... Η συνάντηση τους θα φέρει σεισμό πολλών ρίχτερ και θα ταράξει τα θεμέλια τους επικίνδυνα... © 2016 - DON'T COPY THE STORY. ✔

'' Πάω στοίχημα ότι δεν με έβγαλες από το μυαλό σου χθες το βράδυ'' '' Θα το χάσεις'' του είπε, χωρίς η σιγουριά να χρωματίζει την φωνή της. '' Πες μου Βανέσα, φανταζόσουν σε τι στάσεις θα σε έπαιρνα όλο το βράδυ;'' της είπε με φωνή αισθησιακή. Ο Άλεξ ήταν φιλόδοξος, απαιτητικός και ένας άνδρας που ήξερε πάντα τι ήθελε...κάτι που αλλάζει όταν μπαίνει στη ζωή του η ενοχλητική και κακομαθημένη Βανέσα. Θα καταφέρει να μείνει πιστός στην διπλή ζωή του ή θα αναγκαστεί να επιλέξει έναν από τους δύο κόσμους για να ζήσει;

(2025 ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ) "Σε ελκύει το χάος; Ή το ελκύεις;", χάνονταν στο ατόφιο μαύρο των ματιών του. Το χάος σε μαγνητίζει, αλλά δεν είναι απλώς μια παθητική έλξη. Είναι μια φωτιά που καίει από μέσα, μια αδηφάγα ανάγκη να κατανοήσεις ό,τι είναι ακατανόητο, μόνο για να το μισήσεις όταν αναγνωρίσεις την αδυναμία σου να το τιθασεύσεις. «Η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα, κάηκε όμως σε ένα βράδυ» Ο Κριστιαν και η Βικτώρια είναι καταδικασμένοι να ζουν σε έναν αέναο χορό, που πάντα καταλήγει σε καταστροφή και αναγέννηση. Δεν μπορούν να ηγηθούν μαζί, μα και δεν αντέχουν την απουσία του άλλου. Έτσι είναι εξάλλου η φύση φτιαγμένη. Το φεγγάρι λάμπει μονάχα στο σκοτάδι, ο διάολος ζει στην κόλαση. "Άργησες...σχεδόν πάγωσε η Κόλαση.", ο Διάολος λύγισε, έπεσε στα γόνατα δίπλα στον Κέρβερο που ούρλιαζε, οι δαίμονες αφηνιασμένοι έσκιζαν τον αέρα με τις κραυγές τους. Η μοίρα τους είναι απλή: θα επιλέγουν πάντοτε να πετούν ο ένας δίπλα στον ήλιο, ο άλλος κοντά στην θάλασσα. Ώσπου ένας να πέσει πρώτος. Και τότε ; Τότε...το χάος. "Να θυμάσαι, πιο πολύ και από τη ζωή την ίδια." 2022-2024

...

Μέρος (Ι) : Ενεστώτας "Πιστευω γλυκια μου Κυβέλη πως διατηρεις απεναντι μου μια ακραδαντη σταση αγάπης-μισους. Απλως δυσκολευομαι να αποφασίσω για το αν αγαπάς να με μισεις ή μισεις το οτι με αγαπας" Μέρος (ΙΙ) : Παρατατικός "Πάντα επιστρέφουμε ο ένας στον άλλον ο,τι και αν γινει. Λες και κάποια μυστήρια μαγνητική δύναμη υπάρχει ανάμεσα μας. Φταίει βέβαια και το ότι τα μέτρια δεν ήταν ανέκαθεν για εμάς. Ή όλα ή τίποτα" Μέρος (ΙΙΙ) : Μέλλοντας "Δεν καταλαβαίνεις. Είναι μάταιο. Όταν μπορείς να σταματήσεις δεν θες και όταν θες να σταματησεις, δεν μπορείς." "Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά, θυμάσαι; Μου απλωσες το χέρι και μου χαμογελασες τόσο τρυφερά σαν να με γνώριζες από χρόνια. Σε κοιταξα και σκεφτηκα...Θεε μου τι αποτομη ευτυχια ειναι αυτη.'' Κυβέλη - Ορέστης.

«Με ποιο δικαίωμα το έκανες αυτό, δεν σου είμαι τίποτα», φώναξα δυνατά για να μπει στον ανύπαρκτο εγκέφαλο του. «Κάνεις λάθος, είσαι δικιά μου. Μου ανήκεις, και ότι είναι δικό μου δεν το αγγίζει κανείς άλλος, πέρα από εμένα», είπε σαρκαστικά κάνοντας κάποια βήματα προς εμένα, μειώνοντας την απόσταση μας. «Είσαι τρελός», μουρμούρισα, αν και δεν ξέρω αν με άκουσε, ή απλά επέλεξε να με αγνοήσει. «Τώρα μπες στο αμάξι, μη με αναγκάσεις να σε πάω σηκωτη, ξέρεις πως θα το κάνω», με απειλεί και το σκέφτομαι λίγο. Όντως θα το κάνει, τον ξέρω. Προχωράει και μου κάνει νόημα να μπω στο αυτοκίνητο του, ρολαρω τα μάτια μου και τον ακολουθώ βαριεστημένα, ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. «Καλό κορίτσι». Χαϊδεύει το μπούτι μου. Πιάνω το χέρι του. Μου χαρίζει ένα στραβό γελάκι όμως του κόβεται μόλις πετάω το χέρι του μακριά. «Και δύσκολη; Μ'αρέσει». Και το χαμόγελο τζόκερ ξανά κάνει την εμφάνισή του στο πρόσωπο του Στέφανου, ο οποίος είναι και επισήμως για δέσιμο. Τι θα κάνω με αυτόν;

"Πες μου σε παρακαλώ ότι το θες αυτό όσο το θέλω κι εγώ" είπε με κομμένη την ανάσα. Ένιωθα κατακόκκινη, η ντροπή μου ήταν εμφανής άλλη μία φορά. Τελικά έγνεψα καταφατικά, αποφεύγοντας το βλέμμα του που με κάρφωνε με λαγνεία. "Θέλω να το ακούσω μωρό μου. Θέλω να μου πεις πόσο με θέλεις αυτή τη στιγμή." Είπε σιγανά με φωνή βραχνιασμένη, ήχος τόσο απολαυστικός που έφερνε ανατριχίλες σε όλο μου το σώμα. "Σε θέλω" είπα γρήγορα και κοφτά. Ένα μικρό χαμόγελο εμφανίστηκε στην άκρη του στόματος του. Τα χείλη του έπεσαν πάνω στα δικά μου και τα χέρια του έσφιξαν τη μέση μου. •~•~•~• Συμμορίες, ερωτικά δράματα, κόντρες και πάθη... Πώς θα τα βγάλουν πέρα?

[ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΈΝΗ] "Για που νομίζεις ότι το έβαλες;" Με ρώτησε, ενώ εγώ εστίασα το βλέμμα μου στα καταγάλανα μάτια του που ξεπρόβαλαν μέσα από την μαύρη μάσκα του. Μου κίνησε τόσο το ενδιαφέρον που επιθυμούσα να την τραβήξω και να αποκαλύψω το πρόσωπο του. "Δεν νομίζω να σου πέρασε από το μυαλό να σε αφήσω να φύγεις έτσι;" Πλησίασε απειλητικά το πρόσωπο του στο δικό μου και είπε με θράσος. Τα μάτια του γυάλιζαν και κατάλαβα πως διασκέδαζε με το τρομοκρατημένο πρόσωπο μου. ▪︎ ▪︎ ▪︎ Ισχύει άραγε αυτό που λένε; Αν αγαπάς κάποιον πρέπει να τον αφήσεις να φύγει; Και αν αυτός σ'αγαπάει πραγματικά, επιστρέφει; ▪︎ ▪︎ ▪︎ Καλή σας ανάγνωση! Wattpad 2018-2020.