"Yeşil gözlü çocukla Çiçek kızın hikayesi." • Bilinmeyen Numara: Okulların açılmasının tek güzel yanı, seni tekrar her gün görebilecek olmam. Bilinmeyen Numara: Nasıl özledim bir bilsen... Bilinmeyen Numara: Kokunu özledim mesela, bir çiçek kokusu sanırım tarif etmek çok zor ama bugüne kadar içtiğim bütün içkilerden daha etkili. Bilinmeyen Numara: Arkadaşlarınla konuşurken mimiklerini, koridorda bağırarak şarkı söylemelerini özledim. Bilinmeyen Numara: Her bir zerreni o kadar özledim ki Çiçek'im. Bilinmeyen Numara: Ama bitti sonunda. Ben geldim Çiçek'im, artık ben varım. Bilinmeyen Numara: Hani arkadaşlarına hep diyorsun ya "biri bana iki gözümün çiçeği dese, basarım nikahı" buradayım işte. Bilinmeyen Numara: O mağrur gözlerinden öper, sarılırım. İki gözümün çiçeği... • 🕊️ 🎶: Çağan Şengül-Kırlangıç ❗️Küfür ve argo içerir. ❗️Tetikleyici öğeler içerir.

❝Sıradan bir kız, akıl hastası bir adama aşık olduğunda artık tek hasta adam değildir.❞ Bakışlarımı kaçırmamam onu memnun etmiş olacak ki suratında belli belirsiz, yarım bir gülüş belirdi. Tehlikeli derecede güzel bir gülümsemeydi bu. Onu tanısaydım, bu gülüşten etkilenebilirdim. Ama bir yabancı olarak, bu gülüş sadece tüylerimi ürpertmişti. Perdeyi bırakarak aramıza koyu renk tüllerin girmesine izin verdim. Perdelerin arasından sızmasına izin vermediğim bu adamın, tenimin altına sızacağını nereden bilebilirdim? • • • Gizem #2 | 28.11.2021 Gerilim #6 | 19.05.2022 Romantizm #9 | 23.07.2022 Korku #5 | 25.07.2022 Bilimkurgu #1 | 30.10.2022 Paranormal #1 | 03.11.2022 WattpadMystreyTr Okuma Listesin'de!

05***; Sesin çok güzel 05***; Zaten sana dair bildiğim tek şey sesin

Ege; Sana bir keresinde kalbimi hiçbir şekilde kıramayacağını, hayatımda bu kadar yerinin olmadığını söylemiştim Ege; Büyük yanılmışım Ege; Kalbimi kimsenin kıramayacağı kadar kırdın Ege; Hayatımda o kadar da yerin varmış

Gökalp mahallesinde sonsuz aşkın ateşiyle kavrulan iki ayrı ruh... Almina, geçmişi acılarla dolu küçük bir kadındı. Bir gün ansızın yaşadığı şehir olan Ankara'dan ayrılıp İstanbul'a taşınmış ve yıllar evvel kaybettiği babasının anılarının hâlâ sokaklarında dolandığı Gökalp'e ayaklarını basmıştı. Gökalp mahallesine taşındıktan sonra hayatının seyri değişecek olan Almina güzelliğiyle mahallede adeta nefesleri kesmişti. Tıpkı ilk görüşte Bertan'ın da nefesini kestiği gibi... Bertan, Gökalp mahallesinin gıptayla bakılan adamlarından biriydi. İyi bir mesleği vardı, herkes tarafından sevilir, beğenilir ve övülürdü. Dipsiz bir kuyuyu andıran kara gözleriyle baktığı kişiyi alev alev yakardı, hırslı ve ihtiraslıydı. Ona arkasından "Belalı" derlerdi. Her şeyi tamamdı lakin tek bir şey dışında... Aşk. Ve bir gün ansızın onu da bulacaktı. Almina ve Bertan'ın yolları Gökalp'in sokaklarında kesiştiğinde, aşklarının sınırları bulundukları yeri çoktan aşmıştı. İnsanlar bu kez Bertan'a değil, Bertan'ın sevdiği kadına karşı duyduğu aşka gıptayla bakar olmuştu. Almina ilk defa bir adam tarafından sevilmenin heyecanını, Bertan ise ilk defa bir kadın tarafından sevilmenin büyüsünü yaşıyordu. Sonsuz olacağına hiç şüphe duymadan, yana yana sevmişlerdi birbirlerini. Ama sandıkları gibi aşkları, gerçekten pâyidar kalabilecek miydi? Almina ve Bertan karşılarına çıkan fırtınalarla başa çıkabilecek miydiler? Ya da her şeyde olduğu gibi bu güzel duyguların da mı bir sonu vardı? Sevmenin ve sevilmenin, doğrunun ve yanlışın, yalanın, dürüstlüğün, aşk için nelerden vazgeçilebileceğinin anlatıldığı limonlu şeker tadında bir aşk romanı!

FÜG SERİSİ Zihnimdeki Kaçış Yaralı bebek Uyanış 1. Kitap son güncelleme ˚₊· ͟͟͞͞➳❥ 14 ağustos 2024 . . . Bu kurgu tamamen bana aittir ve tüm hakları saklıdır. . . . Kapak: pinterestten alıntıdır.

'Umudun gece ise, ay'a tutun.' ∞ (15/08/2018; Başlama tarihi.)

"Küçük bir kız çocuğu gibisin." Soğuğun içime ilmek ilmek işlemesi gecenin ayazından değildi, onun buz gibi sözlerinden ürpermiştim. Gök yüzünde bizi seyreden yıldızlardan ziyade kendi ışığının aydınlattığı, o zehir karası delici gözlerine yerleşen alaylı parıltı ve söylediği son şeyle çileden çıkmıştım artık. İçimde lavlarını köpürterek sabrımın son demlerinde dolanan volkan patlamaya hazırdı, bu işin başka çaresi yoktu ve inceldiği yerden kopacaktı. Ben onun sayesinde çoktan büyümüştüm fakat o her seferinde inadına yapar gibi çocuk olduğumu savunuyordu. Beni bakışları, tavırları, hareketleri ve kelimeleriyle resmen eziyordu. Kalbimi eziyordu. "Çocuk falan değilim ben!" Diye bağırdım sonunda içimdeki ateşten okyanus çaresizce çırpınan benliğimi cayır cayır yakmaya başlarken. Aynı anda hem üşüyor hemde alev alev yanıyordum. Kendi içimde birçok imkansızı barındırıyordum. Sertçe yutkundum... Sesimi iyice yükselttiğimde tek bir mimiğimi bile kaçırmak istemiyormuş gibi dikkatle beni izlemeye başladı, artık gerçekten dayanamıyordum. "Çocuk değilim anladın mı? Değilim! Sana abi demek zoruma gitmeye başladığında büyüdüm ben!" Diye adeta haykırdım. "Duygularımı gizlemeyi öğrendiğimde büyüdüm! Susmayı öğrendiğimde, sessizce ağlamayı öğrendiğimde büyüdüm! Gözümün önünde başkasına dokunduğunda büyüdüm!" Ona ilk kez utanıp çekinmeden kurduğum bu uzun ve acımı haykıran cümleler tüm nefesimi tüketmişti fakat söyleyecek son bir sözüm daha kalbimin en ücra köşesinden saniyeler sonra çıkagelmişti. "Seni sevdiğim gün büyüdüm ben." Diye fısıldadı güçlükle soğuktan zangır zangır titreyen dudaklarım.

Kartal Alaca vatanına aşık bir askerdir. Kimsesiz geçirdiği yıllardan sonra bir gün kapısı çalınır ve hiç ummadığı kişiler hayatına girer. • "Ne hissettin peki? İllaki bir şey hissetmişsindir." "Bir insan yetimhanede büyüyorsa bunun iki sebebi vardır, ya annesi ve babası ölmüştür ya da terk edilmiştir. Bana terk edildiğimi söylediler. Ben de hiç beklemedim. Gözüm hiç kapıda takılı kalmadı. Hiç yokluklarını çekmedim çünkü hiç varlıklarıyla karşılaşmadım. Doğanın bir kanunu bu belki de bilmiyorum. Bu yüzden onu ilk gördüğümde ne tepki vereceğimi bilemedim. Belki biraz yabani davrandım, ama ben baba ne demek hiç bilemedim." •