Nie lubiłem jej - przynajmniej tak sobie wmawiałem. Niszczyła mnie, przywoływała bolesne wspomnienia i żyła ponad chmurami. Nie potrafiła patrzeć na świat czy myśleć na trzeźwo, lubiła czerwone, słodkie wino i naprawdę mocne papierosy. Nie przejmowała się słowami innych, nie obchodzili jej też pozostali ludzie. Była egoistką z niewyparzonym językiem i nigdy nie dawała za wygraną. Nie potrafiłem zauważyć w niej osoby, którą mógłbym polubić. Twierdziłem, że ma same wady, a zalety nie są dla niej znanym słowem - przynajmniej tak sobie wmawiałem. [wolno pisane] 2017 - dotychczas

Wyobraź sobie wiosenną noc w wielkim mieście. Tysiące migoczących świateł za olbrzymimi oknami pięciogwiazdkowej restauracji położonej tak wysoko, że można nabawić się lęku wysokości patrząc na wszystkie te budynki wokół i błyszczący most. Woda wydaje się być czarna jak smoła przyozdobiona kolorowymi refleksami, jednakże jest w tym coś przyciągającego twoją uwagę. W sali jest mnóstwo ludzi, głosy mieszają się ze sobą, zlewają się z melodyjnym śpiewem artysty na małej scenie w końcu sali. A ty stoisz pośrodku całego tego chaosu, który w jakimś sensie ma swój porządek. Tam właśnie stoję ja. Jednak wcale nie jestem jednym z tych roześmianych, elegancko ubranych ludzi.