"Bak, ben eskiden böyle bir adam değildim. Duygularımı hissettirmem gereken hiçbir kadın olmadı daha önce hayatımda." Kafamı kaldırdım, mavilerimi mavilerine sabitledim. "Şimdi ben varım ama, sevgini hissetmeye muhtacım. Neden beni görmek istemiyorsun?" Derin bir nefes aldı. Gözleri bu kadar yoğun ve hisli bakarken sözleri nasıl bu kadar keskin olabiliyordu? "Sevgime mi muhtaçsın, ne de garip!" Yüzümde albenisi olmayan bir gülümseme yer edindi. "Evet, ama sen bunu da anlamazsın. Hatta ne yap biliyor musun? Git, defol git ve gerçekten sevebileceğin birini bul!" Gözlerini kıstı. "Seni gerçekten de sevmediğimi mi düşünüyorsun? Aptal, aptalsın! Senin için kendimden neler verdiğimden haberin yok!" Başımı salladım ve dudaklarımı dilimin ucu ile ıslattım. "Tamam madem öyle ya beni sevdiğini söyler, artık benim için bir kapı aralarsın. Ya da..." Sözümü bölerek ellerini saçlarının arasından hırsla geçirdi. "Seni seviyorum Alin. Bu kadar kör olamazsın!" Bağırması ile irkilsem de umursamadım. Beni seviyordu... Onu sevdiğim gibi... Wattpad'te Aşk-ı Bekâ adında yazılmış ilk hikayedir! Bütün hakları ile şahsıma aittir...

Her zamanki gibi güneş yine en tepesindeydi Mardin'in. Işık saçıyordu her bir evin tepesine içindeki karanlık hayatları bilmeden. Şilan'da açmıstı gökyüzü gibi gözlerini o sabaha karanlık günlerin yaklaştığını bilmeden.

"Seni istiyorum!" "İstediğin bir beden... Her gece sahip olduğun ancak hor gördüğün bedenler gibi geceni geçireceğin sıcak bir ten... Ben değilim..." "Senden ne kadar uzağa kaçarsam, o kadar hızla sana çarpıyorum. Düşüncelerime sızıyorsun ve bu daha önce deneyimlediğim bir şey değil. Böylesi başıma gelmedi. Nedense bir bedenden fazlasısın benim için... Kokun beni sakinleştiriyor, gözlerin huzur veriyor, dudakların beni sahipleniyor, bir dokunuşun kor gibi bedenimi yakmaya yetiyor. En azılı korkularımın başlıca sebebisin ne var ki şimdiye kadar hiçbir şeyi seni istediğim kadar istemedim. Bedeninde hüküm sürmek istiyorum. Seni hissetmek istiyorum... delice fakat beni hissetmene ihtiyacım var... Sonu umurumda değil. Cennette... Cehennem de..." ... İki hayatzedenin hikayesi... kalbini kaç kez onarırsın yeniden kırılsın diye? hayal bile kuramadığın bir yaşamın varken umuduna nasıl tutunursun? geçmişten çıkardığın dersler seni mutlu etmeye yeter mi? ya doğrularına rağmen aşk uğruna yanlışa boyun eğer misin? gözyaşlarını tuttukça hayata meydan okursun ama hayat, gök gürültüsü gibi patlar ve içindeki çocuğu ağlatır...