"İslâm, bekle." Küçük kız önce ismiyle seslenmesine şaşırdı. Çünkü genelde Yusuf Selim ona bücür, küçük gibi sinir bozucu lakaplarla hitap ederdi. Daha sonra elindeki kolyelere kaydı gözü. Gümüş renkli iki zincir ve ucundada yine aynı renk küçük metal bir kilit. Diğerinin ucuna baktı küçük kız. Onun ucundaysa metal kiliti açmak için bir anahtar. Yusuf Selim devam etti sonra. "Şey bunlardan biri senin. Yani istersen." bakışlarını kaldırdı sonra Yusuf Selim. Devam etti. "Bak bu kilit benim, bu anahtar da senin. Kalbimi sadece bu anahtar açacak tamam mı? Başka bir anahtar kabul etmeyecek." Şaşkın bakışlarla konuştu sonra kız, "Nasıl yani. Büyüdüğümüzdeyi mi söylüyorsun?" Çocuk derdini anlatamamanın verdiği sıkıntıyla derin bir nefes aldı ve başını salladı. Onu sevdiğini söyleyemezdi değil mi? Annesi ve babası gibi oluncaya kadar yani. Söylese Allah kızar mıydı ki? Yinede riske girip Allah' ı üzmek istemedi küçük çocuk ve konuşmadı. İslam konuştu onun yerine. "Yani büyüyünce evlenecek miyiz? Yani Elif abla ve amcan gibi?" Yüreğine su serpilmişçesine gülümsedi çocuk ve amcasıyla yengesinden örnek verdi o da. "Evet. Öyle. Sende yengem gibi olacaksın ama, başörtülü.. O zamana kadar bu kolyeleri çıkarmak yok." "Tamam ama o zamana kadar başka anahtar aramak yok." "Yok." ٠ 16.06.2020 - 24.08.2020

"Sevme beni Neva." Nefesim kesilir gibi olurken yutkunup kaçırdım gözlerimi. Neden böyle bir şey söylemişti şimdi? Ben onu üzdüğümü düşünerek perişan olurken onun umrunda bile olmadan çıkmıştı kelimeler ağzından. "Neyden bahsediyorsun anlamıyorum?" Sesim bile bana ihanet ederken başımı çevirip önüme döndüm. Burak ise halâ bana bakıyordu. "Gelincik çiçeklerinin anlamını biliyor musun Neva?" Bu da neydi şimdi? Ne alakası vardı konumuzla? Hayır anlamında iki yana salladım başımı. "Gelincikler, narin insanlara benzetilir hep. Sert davrandığın an hüzne boğulup küserler. Onların kibar insanlara ihtiyacı vardır. Sert ve düşüncesizlere değil... Sevdiği kadar sevilmeyenleri temsil eder gelincik." Söylediği şeyleri dinlerken içimde bir yerler sızlıyordu. Ne demek istediğini anlıyor gibiydim ama anlamak istemiyordum. Bunları bana niye anlattığı bariz ortadaydı. Beni sevmiyordu. Kalbim devam etmemesi için diretirken beynim bunları duymam gerektiğinin farkındaydı. Hayal dünyamdan çıkıp ayaklarımın yere basması için gerçekleri görmem şarttı. Sevdiğim kadar sevilmediğimi bilmek zorundaydım. Daha fazla kırılmamak için Burak'ın beni sevmediğini kalbime öğretmek zorundaydım. Gözünü bile kırpmadan bana bakıyordu. Söylediklerini iyice kalbime kazımak istercesine ruhumun derinlerine indirmişti gözlerini. "Sen gelincik çiçeği gibisin Neva. Narin ama bir o kadar da hüzün dolu. Seni daha fazla hüzne boğmaya hakkım yok. O yüzden sevme beni." ••• Sevmek, yaşamın bizi sürüklediği uçurumun kıyısında, tuttuğumuz o incecik gelincik sapı.

Nasip,Cenab-ı Hakkın kulu için çizdiği nimettir değil mi? Her kul nasibini bekler her nasip ise kula ulaşmayı. Nasiplerin en güzeli de seni haramdan sakınandır. Sakındı,sakındırdı. Kendiyle birlikte birini daha koydu Allah yoluna. Nasibini helali yaptı. Müstesna bir sevgi ile aldı kulu kalbine. Ona layık olan en güzel eşti belki de... Başlangıç:25.06.2023 Bitiş:17.08.2023

ATEŞ YAYINLARI FARKIYLA KİTAP OLDU 🔥 Aşk mı güçlüdür yoksa nefret mi? Peki insanoğlu en çok hangisine yenilir? Duygu ailesiyle İstanbul'a taşınan genç bir kızdır. Liseye devam etmek için gideceği okul babasına ait olsa da Duygu bunu saklamayı tercih eder. Okulda ise bu genç kızı hiç beklemediği durumlar karşılar. Son sınıf öğrencisi genç adamın geçmişinden gelen bilinmez bir sebep, onu genç kızın başörtüsüne düşman eder. Böylece ilk günden itibaren karşı karşıya gelen bu ikilinin arasındaki çekişme çok güçlü bir duyguyu oluşturur. Aşk mı nefret mi? Adamın içindeki harlı alevin acısı nasıl çıkacak? Peki kız ne yapacak? Ya derdi yakmak olan adam sonunda kızın ateşinde yanacak olursa? *Fazla beklemeden hadi içeri!*

Asıl yürekler kör olunca görmez insan gerçeği "Evet.. Çünkü biliyordum Zehra, bir kez daha bakarsam yanarım, kül olurum. Nefsime galip gelip bakmadım o zaman, ama ne fayda bir saniye sonra tekrar bakmak istedim sana ve o an anladım ki, senin varlığın bana azap veriyordu. Çünkü ben sana baktıkça yanan bir tek ben olamayacaktım sende benimle yanacaktın." kurduğu her cümlede utancı bir kat daha artıyordu, onun utancının yanında kendi arsızlığıma bir kez daha düşman oldum. " Yusuf.. Ben seni bulmuşken kaybettim. Seninle beraber kendimi de kaybettim. Çünkü ben seni, senden istemiştim.. Ne yazık ki ben seni Allahın izin verdiği güne kadar beklemek istemedim, kendim geleyim sana sende bana gel dedim.. O kadar acizdim işte. O kadar zayıftım işte... "

"Uraz, daha fazla uzatma bu işi! Senin bu kızla hisseleri almak için evlenmeni istedim ve sende kabul ettin. Haftalardır karşıma geçmiş evcilik oynuyorsun!" "Baba, Behçet babamla konuşup ortak olmayı niye denemiyorsun?" "Behçet ortak olma taraftarı değil olacak olsa zaten evlendirmezdim seni! O yüzden karını ikna et, al o hisseleri! Yoksa ben daha güzel(!) bir yolunu bulurum, biliyorsun!" Doğru mu duymuştum ben?! Uraz gerçekten şirket hisseleri için mi evlenmişti benimle!? Haftalardır bana atılan onca mesaj gerçek miydi yani?! Uraz'a güvendiğim için göz ardı ettiğim, umursamadığım o mesajlar gerçek miydi?! Kalbime giren ağrıyla nefesim kesilirken bir anlık gözümün kararmasıyla elimdeki tepsi yerle buluşmuş, bardaklar paramparça olmuştu. Çalışma odasının kapısının hızla açılmasıyla korku dolu bir ifadeyle bana bakan Uraz ile karşı karşıya kalmıştım. "Zümra!?" Şu an bana söyleyeceği en saçma gerekçeye bile inanabilirdim. Öyle yoğundu içimde ona olan sevgi. Kendi kulaklarımla duymuş olmama rağmen söyleyeceği tek kelimeyle ona inanabilirdim. Hayal kırıklığımı, öfkemi, gururumu bir kenara koyar yine ona güvenirdim, güvenmek de istiyordum. Tek kelime de olsa bir şey söylesin aksini iddia etsin istiyordum ama hiçbir şey söylemiyordu. Konuşmuyordu, konuşmayacaktı... Hiçbir zaman aksini iddia edemeyecekti..