Ben geldim anne... Kanatları yorgun kelebeğin geldi. Ahh, anne. .. birşey var, tam şuramda, sol göğsümün altında, canımı ölesiye acıtan bir şey... Sanki tüm dünyanın yükü üzerimdeymiş de altında eziliyormuşum gibi. Kaburgalarım sızlıyor anne...Göğsümü parçalayıp kalbimi içinden sökmeye çalışıyor kirli eller. Bitmiyor karanlığım anne...Ben ışığa doğru yürümeye çalıştıkça karanlık gölgeleriyle yönümü kaybetmem için önümü kesiyorlar. Bak anne... orada tam karşımızda bir adam var görüyor musun ? Bize bakıyor ışık saçan kara gözleriyle. Susuzluktan ölmek üzere olan bu kırgın kelebeğinin üzerine yağmur damlası gibi düşüp ona yeniden can veren adam. Karanlık kuyulardan beni çekip çıkaran, güneşin varlığına yeniden inandıran adam. Uçmayı unutmuş kanatlarıma inatla yeniden kanat çırpmayı öğreten adam. Olur mu dersin anne? Uzar mı bir günlük ömrü bu kanatları kırık kelebeğin? Sevdanın gücü yeter mi yeniden gökyüzünde süzülmesi için? Bu kara gözlü adama iyi bak anne... İşte O son nefesimi vermek üzereyken nefesime nefes olan adam... O kimsenin görmediği gözyaşlarımı avuç içleri ile silen adam... O benim Rabbim' den sonra ki tek sahibim... O benim karanlığıma fütursuzca doğan güneşim... O benim kırık kanatlarımı arsızca saran hekimim... O benim geleceğim... O benim ömrümü yoluna sermek istediğim en güzel duam... Annee... galiba kelebeğin sonunda aşık oldu.

Bir kaza ile gelen başlangıç Ve devamında nice vesile ... Birgül ve Orhan Ve onların vakti geldi Ömür sayfaları birbirine düğümlendi... Dilbeste:Gönül bağlamış, âşık. Kapak Tasarımı ; @Lavender_odor canı gönülden teşekkürler: ) Hikayenin eski adı Suskunluğum 'du . Ekim 2018 - Şubat 2021

"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum." "Pekala. Demek sen yapamıyorsun ama biri yapmak zorunda," dedi mavi gözlerini üstümden çekip, bağlı adama yönlendirirken. "O zaman ben yaparım." Ne yapmaya çalıştığını anladığımda ise her şey için çok geçti. Silahı tutan kolu havalandı, durmasını söylememe fırsat vermeden parmağı tetiğe ulaştı ve ucunda susturucu olan silah patladı. Korkuyla açılan gözlerimden gözyaşı döküldüğünde ise hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını biliyordum. "Bunun suçlusu sensin, Doğanay." Ruhuma damlatılan karanlık büyüdü ve altında kaldı.

Öfkesine, hırsına, geçmişine kapılmış bir adam, "BARLAS KARAHAN " Geçmişinden habersiz, hırslı yeşil gözlere düşmüş genç bir kız, "HÜMEYRA ATABEY" Ilık bir esinti, intikamla yanan kalbe sarıldı. ... Bakışları altında bedenime değen elleri, benliğimi karışıyor. Her defasında ateşe değdiriyordu. Yeşil gözlerini perdeleyen esrarengizlik altında yatan intikam bedenimi, titretmişti. Çığlık çığlığa bağırarak beni itelediği geçmişin izlerini acıyla izliyordum. Rutubetlenmiş, paslı bir kimlikti. Tutsaktım! Niçin, tutsak olduğumu dahi bilmeden bana nefret ile bakan, adamın elleri arasında esir edilmiştim. "Sen kimsin" güçlükle can bulan kelimeler, savsak bir edayla titrekçe dökülmüştü.Bedenime değen elleri, sert baskısını hissettirirken yerleşen sızı acı bir inlemeyle firar etmişti. Kolumdaki baskı arttı. Kemiklerimin birbirine dokunduğunu hissettiren acı yer almıştı. Dokunduğu her yer yanıyordu. Günahın azametiyle ıstırap çeke çeke ateş alıyordum. "Ben" dedi. Kısılan gözleri gizemine kimlik kazandırdı. Bütün acılarını intikama sürükleyecek bakış sunmuştu. "Babanın günahıyım.." Geçmişin sürüklediği gerçek, acı, entrika, aksiyon dolu bir hikaye "HİSS-İ İNTİKAM"

BEDEL SERİSİ 2 Biz, hayatımızla ilgili planlarımızı yaparken kaderimizin, bize hiç ummadığımız yollar çizdiğinden habersizdik. Nazlı ve Harun.. Yıllardır birbirilerinden nefret ederken, kaderlerinin birlikte yazıldığından habersizlerdi. Yaşadıkları yürek kırıklıklarının ardından kendi mutluluklarından umudu kesip kendilerine emanet edilen en kıymetli varlıkları için birleşti onların yolları. BEDEL adlı hikayemdeki Nazlı ve Harun'un bazen eğlenceli bazen hüzünlü hikayesi. BEDEL'in devamı niteliğindedir. Spiritüel #1 #2 #3...

Hayat; benim için günler önce tüm sıradanlığı ve olağanlığıyla devam ediyordu, olması gerektiği gibi... Ufak bir duygunun hayatın rotasını değiştirecek bir güce sahip olacağını tahmin edemezdim, küçücük bir 'merak' duygusunun ilerlediğim çizginin dışına çıkaracağını da bilemezdim. Ama atalarımız; 'insanın başına ne gelirse meraktan' diye boşuna dememiş. Yanlış anlamayın öyle meraklı bir insan değilim, hatta merak etmediklerim daha fazladır ama o gece, evet tam o gece merakıma yenik düşmeyip geçip gitseydim belki de şu an çok farklı bir yerde olurdum. Ama asla kadere isyan edip yanlışa düşmek değildi niyetim aksine bazen bunların yaşanması gerektiğine inanıyorum. Tek an da kalmak zordu benim için, domino etkisi yaratan düşünceler birbirinin üstünden kayarken kalbime hükmedecek olan ilk anlarımı hatırlıyordum. Koyu mavilerin üstünde parlayan kızıllık ve tüm onlardan sıyrılıp gözlerime ulaşan derin bakışlar... Maviydi. Nasıl fark ettim o kadar kargaşa içinde bilmiyorum ama sanırım o gördüğüm son renk olacaktı. Ne bedenim ne ruhum bu karışıklığa daha fazla dayanamayarak titrediğinde bir kez daha yalvardım bana tek yardımcı olacak olana... "Bir Kurtuluş Allah'ım." ... ⚓Her şerde bir hayır vardır. Allah bilir siz bilemezsiniz! ⚓Her şeyden önce dini hassasiyetleri olan ve bu uğurda kendinden ödün vermeden yaşamaya çalışan - ki bu ahir zamanda çok zor- bir genç kızın hikayesi... Not: Şunu belirtmeliyim ki ilk bölümler benim çok da beğenmediğim ve ilk acemilikle yazdığım satırlardır, gerçi hala acemiyim ama ilk bölümlere nazaran daha yerinde yazdığımı düşünüyorum. Eğer şans verip okumaya devam ederseniz çok mutlu olurum.

Her insanın hayatı farklıdır; dertleri, hüzünleri, imtihanları... Benim imtihanım farklı değil aslında, daha önce çok kez girilmiş bu sınava. Kimisi geçmiş kimisi kalmış... Peki ya ben ne yapacağım? Dayanabilecek miyim, bana tamamen zıt olan birine? Rabbim dayanma gücü verecek mi, kalbinde gram iman olmayan biriyle yaşamama? Dini para, pusulası kız, içtiği su ise içki, her gece gittiği yer ise ev değil bar... Peki ya ben? Paradan nefret eden, içkinin adını bile anmaktan tiksinen, odasından çıkmayan bir kızdım. Hani bir söz vardır, "Zıt kutuplar birbirini çeker." Bu mıknatıslar gibi insanlarda da olan bir şey mi? Hiç sanmıyorum.. İlk zamanlar güzel olabilir, farklı görüşler ilgimizi çeker ama daha fazlası olamaz ki. Düşüncelerimiz, fikirlerimiz,hayallerim, duygularımız hatta gülüşlerimiz bile farklıyken ne kadar sürer ki bir zoraki evlilik? Tamam biraz gider; bir ay, iki ay belki bir yıl ama daha fazlası olacağını düşünmüyorum. Hayırlısı... ~ ~ ~ 18.07. 2018 tarihinde yayımlanmaya başlamıştır. 15.01.2019 tarihinde tamamlanmıştır.

~Tamamlandı~ İnsan yaşadığı zorlukları bahane edip yazısındaki kaderin enaniyetine sığınmaktan hep kaçar. Hep daha iyisi olsun hep düşlediği hayat kendisinin yazgısı olsun ister. En çokta kabullenmeyi bilemez. Ben hep düşlediğim hayatın ötesini istemiştim, hep daha iyisi olsun isterken kabullendiklerimin ötesine gidememiştim. Kader denen o lütfu göz ardı etmiştim. Bu beni büyük ustalıkla ummadığım anda yakalamıştı. Diken sandığım şerrin ucundaki gülü hesap edememiştim. Nefret ettiğim adamın imtihanıydı beni bu kaderin ucundaki gülün bir gün solacağını sanmam. Yanılmıştım! Diken diye hesapladığım adam bana gül sunmuştu hep. Tutarsam kanardı bilirdim lakin onun bendeki teslimiyetiydi dikenlerin zarar vermeyişi. Ben ondan kaçarken aslında ona koşmuştum. Şer sandıklarım lütuftu, bunu ben bilememiştim. Senden nefret ediyorum dediğim adamı nefretimle beslemiştim, hislerim ise onun bana sunduğu papatyalarla gül budak olmuştu. Bilememiş, kaçtığım yerde hep düşmüştüm. Söylediği tek söz; düştüğün zaman elini hep ben tutacağım. Orada başlayan sözle aslında elini tutan hep ben olmuştum. Ben Zeynep. Daha küçücükken boynuma asılmış kolyenin kıyametçisi. Artık benim bir sırrım var. Bunu ben değil o kolyenin sahibi biliyor.