Hiç tanımadığın bir kadını sevebilir misin? Ya daha önce sevdiysen... Ya dokunabilir misin ona? Ya daha önce hissettiysen...

-Sezgi Salman & Ece Altınkaya ortak çalışması- Yokuş başına geldiğinde, Bodrum'u göreceksin. Sanma ki sen geldiğin gibi gideceksin. Senden öncekiler de böyleydiler, Akıllarını hep Bodrum'da bırakıp gittiler. (Halikarnas Balıkçısı) "Yukarı bak! Buradayım Deniz! Karabiber ağacında!" "Senin yerin denizler değil mi? Ne işin var ağaçta? İnsene aşağıya!" "İnemiyorum ki! Kaldım böyle burada. Birinin gelip beni aşağı indirmesi lazım... Ne kadar salağım değil mi?" Deniz İnci'nin anlatışının doğallığına ve tatlılığına hayranlıkla bakarken, ay ışığının altında incecik beyaz elbisesinin yarı şeffaf hale geldiğini, belli belirsiz vücut hatlarının kıvrımlarını çizdiğini fark etti. "Salaklıkla ne alakası var?" diye ona karşı çıkmaya çalıştı ama gördüğü manzara zihnine bir afyon etkisi yaparak bulandırıyordu. 'O tamamen benim şansım' diye düşündü ama eklemedi tabii ki. "Bunlar kesinlikle aramızda kalacak. Söz veriyorum. Hem zaten benim Hipokrat yeminim var. Kimseye demem. Dur! Şimdi yanına geleyim de, biraz kahraman olayım."

PERVANENİN IŞIĞA TUTULDUĞU GİBİ UMARSIZCA TUTULUP KALMIŞ OLANLARA... *** "... töre, adet, gelenek, anane diyerek en az değerin sevgiye, en çok değerin el aleme verildiği o kalıplarla yaşadıkları içindi. Bu kalıplar öyle güçlüydü ki ona uymak istemeyeni yıkıp geçiyor, yok ediyordu. Uyanı ise daha çok ezip silikleştiriyor, zamanla kendine katıyordu."

Kamuflajlı kollarının kızın sarı bukleleriyle oluşturduğu tezata gülümsedi. Sonra gözlerini aşağıya indirdi. Bedeniyle duvar arasında küçücük kalan bir kız. Beyaz dantelin örtemediği göğüslerin arasındaki muhteşem vadi. Kızın kokusuyla sarhoş olmuş burnunu o çukura gömmemek için kıvranırken mırıldandı. "Ben askerim. Barut kokarım." Kızın inip kalkan göğüslerinden gözünü ayıramadan devam etti. "Sen dantelsin, parfümsün." Kendini güçlükle bir adım geri çekip o mavi gözlere baktı. "Bizden bi sikim olmaz. Şimdi git, o ütülü pantolonla evlen."

Araf Serisi 2. Kitabı Rock yıldızlarının kural tanımazlığına ortak olmaya devam ederken serinin ikinci kitabında grubun çılgın yaramazı JJ'in gizemli düğümü çözülecek. Grubun yaramaz çocuğu Jon Jones'un dokunaklı ve bir o kadar da şehvet yüklü hikayesi bize o çılgın dünyanın kapılarını sonuna kadar aralayacak, aslında en neşeli görünen insanların içinde en büyük acıları taşıdığını bir kez daha göreceğiz... +18 ÖĞELER İÇERMEKTEDİR. 11/02/2017 Tarihinde yayınlanmaya başlamıştır. 08/09/2017 Tarihinde tamamlanmıştır.

KİTAP OLDU! Araf Serisi 1. Kitabı. Ateşli, çılgın, kuralsız bir dünya ve bu dünyanın sahibi olan ROCK yıldızlarının hayatına misafir olup en gizli tutkular ile tanışmaya, bu kural tanımazlığa ortak olmaya ne dersiniz? ''Müzik benim her şeyimin sebebi anlıyor musun? Gözyaşımın, gülüşümün her şeyin sebebi! Ben Rock söylemek istiyorsam söylerim. Aptal şarkı sözleri yazmak istiyorsam yazarım ve senin gibi kendini beğenmiş bir Rock yıldızı müsveddesi bana bunu yapamayacağımı söyleyemez.'' +18 ÖGELER İÇERMEKTEDİR! 01/09/2016 Tarihinde yayınlanmaya başlamıştır. 14/01/2017 Tarihinde tamamlanmıştır.

Siz hiç kendinizi bir yaprak gibi hissettiniz mi? Gözlerimi kapatıp o gün olanları her hatırladığımda aynı hissi yaşıyorum. Rüzgârda iradem dışında savrulan bir yaprak gibiydim. Uzun süre boyunca sonunu hiç göremeden ve ne olacağını hiç bilemeden, hayatım yön değiştirip durdu. Sonra bir nehre düştüm ve yaşamım, o coşkun akışın yön vermesiyle devam etti. Yine seçimim dışında bir yolculuğa devam ediyordum ama en azından gittiğim yön belliydi. Akıntıyı karşı koyma isteğim ise cidden komikti. Bir yaprağın koskoca nehir karşısındaki şansı nedir ki? Belki de benim hayatla ilgili, herkesin kendi hayatında dönüm noktası dediği ilahî mesajım bu zor yolla gelmişti. Mesaj... Evet, her şey bir mesajla başlamıştı zaten. O gün gelen ve aptal bir gençlik heyecanıyla ardını hiç sorgulamadan cevapladığım bir mesaj... Kadir, kız arkadaşından gelen mesaj üzerine onun istediği yere gider ancak içine çekildiği şey beklediği gibi romantik bir buluşma olmayacaktır. Çünkü gittiği yerde onu bekleyen kişi sevgilisi değil Aslı'dır. Herkesin Deli Kız diye bildiği Aslı...

"Sen bir tırtılsın" dedi bana. "...ben senin kelebeğe dönüşünü izliyorum." Ardından bir kez daha gülümsedi. Yemin ederim ki o gülümsemenin yerine bana bir tokat atmasını isterdim. Kelimelerin, acısına bulanıp gülümsemesinin altında sessiz sedasız ezilişini hissettim. Bilmediği bir şey vardı; ben, bilmediğimi sandığı o cümlenin devamını biliyordum, bunu onun satırlarında okumuştum. Sen bir tırtılsın, ben senin kelebeğe dönüşünü izliyorum... ve sonra kendi kanatların parçalayışını. Arsıl Alaz işte buydu, zihnimin dolunayı. Düşüncelerimi, her yanıma nüfuz eden karanlığın ıstırabından arındırıp ışığını avuçlarıma bırakan adam, o bunu hak etmiyor. Bense, kurak bir toprağa düşmüş küçük bir su damlasıyım. O toprağı yeşil vadilere dönüştüremem, dev bir nehrin çağlamasını sağlayamam. Düştüğüm toprak beni içine çekene kadar bir yanımı güneşin sıcağına feda edebilecek kadar güçlüyüm yalnızca. Yine de aldığım nefesin bile bir gün bana yabancı olacağını hatırlamak istemezdim. Helya ALAZ

"Gitme" demek istedim. "Gitme beni bırakma. Ben senden önce nasıl yaşadığımı hiç hatırlamıyorum bile, devam edemem ki..." Ama bunu diyebileceğim bir adam yoktu karşımda. Olduğunu sandığım her kimlik, bildiğimi sandığım her detay yalandı. Sevgisi de öyle olmalıydı. "Bir insan seni sevmeden nasıl yaşar ki?" diye sormuştum bir gün göğsünde yatarken. Bu benim için onu ne derece sevdiğimin ifade edilişiydi. Fakat sanırım evren bu mesajı bambaşka algılamıştı. Bir başkaldırış gibi... Yoksa beni yokluğuyla neden sınasındı ki? Elimdeki şişeye baktım, sonra masadaki resme. İşte bundan ibarettik. Bütün anımız bu kadardı. Birlikte bir fotoğrafımız bile yoktu. Güç geçtikçe, sanki yaşanılanlar hayal gücümün bir ürünüymüş gibi geliyordu. Sanki o hiç var olmamıştı, sanki ben bir hayale âşık olmuştum. "Şerefine Van Gogh" diye mırıldandım.