"Yazın sonunda bambaşka biriydin o zaman. Yetenekli, güçlü ama çok şey görüp geçirmiş biri." Draco acıyla karışık güldü. "Sanırım. Tek bildiğim artık çocuk olmadığımdı." Hermione içindeki coşkun merhamet hissine karşı koyamıyordu daha fazla. "Sana sarılmak istiyorum ama sırf bunun için kötü hissetmeni de istemiyorum." Draco, ancak ruhu yaşlanmış bir gencin gülümsemesiyle ona baktı. "Ne zamandan beridir bana sarıldığında kötü hissediyorum? Sen ancak tüm iyi şeyler olabilirsin, Granger." Kollarını açtı. "Gel buraya." Hermione ona itaat ederek yanına kadar apıldadı. Yüzünü boynuna gömdüğünde, göğsündeki boşluğu onun güçlü göğsüyle bastırdığında her şey tamamlanmıştı. Canavar yok olmuştu. ❇ #1 Fankurgu | 14.10.22' #1 Dramione | 30.10.21' #1 Hermione | 28.05.21' #2 Draco | 31.08.22' #4 Draco | 28.08.22' #1 Granger | 30.09.21' #1 Ronsy | 04.05.22' #1 Mudblood | 30.09.21' #1 Pureblood | 30.09.21' #1 HermioneGranger | 04.10.21' #1 Theo | 06.01.22' #1 Ron | 07.01.23' #1 PansyParkinson | 19.07.22 ' #1 BlaiseZabini | 03.03.23 '

Abisinin ölümünün izlerini hala taşıyan Yn, bir gece yıldızları izlemeye astronomi kulesine çıktığında hayatına son vermek üzere parmaklıklara tırmanmış olan Draco Malfoy ile karşı karşıya kalır. İkili o andan itibaren birbirlerinin hayatına büyük ölçüde dokunurken kendilerini büyük bir tehlikenin içinde bulurlar. Kendi içinde sır saklayan Yn ise aklına koyduğunu kimseye söylemeden yapacaktır. *TAMAMLANDI*

Hermione x Draco Harry Hermione ve Ronald Hogwarts'ta altıncı yıllarına geçmişlerdi. Genç cadının kaderi Hogwarts bittikten sonra trajik bir şekilde değişti. Hayatına sonradan giren bir büyücü onu daha büyük bir karmaşanın ve acının içine sürükledi. Fakat Hermione'nin bundan haberi yoktu. Öğrendiğinde ise her şey çok geç olacaktı. Draco "The boy who didn't have choises." Hermione "The girl who calling mudblood." 22.09.2017

Bir çığlık koptu, sessizliğin soğuk kaldırımlarında. Bir annenin ağıdı açtı göz kapaklarını ve bir gökyüzü. Kan ağlıyor. Toprağa düştü bir damla. Toprak alevlendi, yer, gök yanıyordu şimdi. Bir kız vardı, kilometrelerce uzakta. Yakın etti mesafeleri, yanmak istedi ateşte. Kalp kırıklıkları ağıtlara karıştı, yıkıldı gök. Dindi ateş. "Yandım," dedi kız sessizce. "Ama seninle." ❧ Anonim: zor olan ölmek değil ki Anonim: ölüm bir kaçış yolu, bazen de bir kavuşma Anonim: ölürken geride bıraktıklarını öldürürsün aslında, senin acını çekerler Anonim: onlar senin tek bir saç teline muhtaçken sen kurtulmuşsundur Anonim: sen sakın benden önce ölme, tamam mı? Anonim: dayanamam çünkü ben

Sevgilim, söyle bana; vücuduma dokunurken canın hiç acıdı mı? Babam tarafından sürgün edildiğim bu topraklarda aşkı bulur muyum yada o beni bulur mu?

Gelecekten, geçmişe engebeli bir serüven! 27 yaşında olan Feride gittiği Topkapı Sarayında esrarengiz bir şekilde ortadan kaybolur. Gözünü açtığında ise kendini bambaşka bir hikâyenin içinde bulur. 21. yüzyıldan bir anda 15. yüzyıla yolcular yapan Feride Gencazer güçlü kişiliğiyle bu yaman savaştan kurtulabilicek mi? Henüz Osmanlı topraklarına nasıl geldiğini çözemeyen deli kızımız bir de kendi gibi deli mi deli bir adamla tanışacak. Haliyle, tavrıyla, asabiyetiyle tam bir Delibaşı olan Tuğtekin bey kendi deyimleri ile yeni dünyadan gelen bu kızla bir hayli zor günler geçirecek. Peki siz bu büyülü serüvene ne kadar hazırsınız?

[ Wattys2020 Hayran Kurgu Kazananı ] ✯ "Gitmeme izin ver," diye fısıldadı güçlükle göz yaşları içerisindeki bedene, onu, elini bırakması için ikna etmeye çalışıyordu. "İyi olacağız, sorun yok." ✯ "Seni korumak için ne gerekirse gereksin, yapacağım, prensesim. Ben, sen olmadan ışığımı, umudumu kaybederim." ⭑ "Benim küçük Astrea'm," diyerek gülümsedi beyazlar içindeki kadına. "Çok, çok güzelsin." ⭑ Elindeki kırmızı gülleri koklarken, göz yaşlarını akıttı sessizce. Denizin kıyısında, ayın yükselmekte olduğu gecenin güzelliği eşliğinde, ayakları altındaki kumu hissederken, derince nefes alarak, gülleri denizin uçsuz bucaksız sularına bıraktı. Ufak bedenini kumların üzerine teslim ederken, başını önüne eğerek hıçkırdı, "Özür dilerim." Ayın bembeyaz ve temiz ışığı etrafını sararken, başını kaldırıp derince nefes aldı. Tekrar hıçkırmaya başlarken, denizin, dalgaların, rüzgarın ve ay ışığının onu sarmaladığını hissetti. "Eğer ölürsem, lütfen ağlama," diye fısıldadı kumsaldaki tüm tanelere. "Sadece gökyüzüne bak ve 'hoşça kal' de." Teselli cümleleri her daim işe yarar mıydı birinin yokluğunu örtebilmek için? En son söylenmiş güzel sözler, akıllarda nasıl bir iz bırakırdı?