Bilgisayar Mühendisliği 2. Sınıf öğrencisi Yeon Sieun, ders kredisini yükseltmek için Tiyatro Klübü Afiş Tasarımcısı Seçmelerine katılır. Kendisine kafayı takan tiyatrocu çocuğa ufak bir ders vermek için hazırladığı afişlerde sevgili zorbası Ahn Suho'ya özel bir yer vererek üniversitede dalga konusu olmasını sağlar... Tenxting & Düz Yazı 14.08.25 29.09.25

Şey ben yine dayanamadım da ehe Açıklamaya gerek yok normal bir okulun öğrencisisiniz abiniz Yeon Sieun ile aynı sınıfta siniz o sınıfta Ahn Suhoo adlı bir eleman var, bu eleman abinize olduğundan daha fazla iyi davranıyor. Arkadaştan daha öteki bir seviye! Sonra bir bakıyorsunuz onun kız kardeşine aşık oluyorsunuz... -Tamamlandi-

the eyes chico, they never lie. "Hayır, sana değil gözlerine tutuldum Sieun. Sen farklı bir meselesin."

yarıda kaldı.

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."