"Ve yine hastanedeyim , hala alışamadım her ne kadar vakit geçirsem de bu ortama... Yani tuhaf değil mi? Birileri ölürken birileri doğuyor.. Kiminin kahkaha sesi, kiminin acı çığlığı yankılanıyor bu koridorlarda... Ve belki de bir aşk doğar bu çeşitli duyguları barındıran hastane koridorlarında.."
Yoruldu kadın. Güçlü olmaya çalışmaktan. Her gece unutmaya çalışmaktan. Her sabah hatırlamaktan, yoruldu. Ve bir gün. Tam 'Unuttum' derken.. Onu gördü, yine yoruldu.
Bir kadın.. Bir adam.. Bir ev.. Peki bu üçü bir araya geldiğinde neler olacak dersiniz? Merak ediyorsanız Cihangir 'Numara 12'de buluşalım.
Tutunacak bir daldı belki de benim için.. Minik parmakları ellerimin arasında kaybolurken, gözlerinin içindeki ışıltıydı belki de beni bu hayata bağlayan. Siyahın içinde boğulmuş hayatımıza gözlerini açan, hepimizin hayatına yön veren, minik bir vücut, ufacık bir kelimeydi Umut.
