Aynı mahallede beraber büyüdüğüm, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmeyen, yıllarca beni kendi kardeşi gibi gören ve koruyan, yıllardır ve hâlâ abim gibi görüp sevdiğim birisi şimdi karşıma geçmiş bana aşık olduğunu söylüyordu. Ben şimdi ne yapacaktım? Bir daha onun yüzüne, ailesinin yüzüne nasıl bakacaktım? O benim abim gibiydi, abimin arkadaşıydı, ailelerimiz çok yakındı, aynı mahalledeydik yıllardır. Gerçekten, ben şimdi ne yapacaktım? Kitap Kapağı için @irrelevantbird'e çok teşekkür ederim, emeğine sağlık <3

Yavuz abi, topuzumdan firar eden saçımı okşayarak kulağımın arkasına ittirdi. Ilk defa bu kadar yakındık ve ilk defa saçlarıma dokunmuştu. Bu hareketi yutkunmamı sağladığında merhem sürmeyi bitirdiğim elini bırakıp kullandığımız eşyaları tekrar kutuya koymaya başladım. "Sinan'ı gerçekten seviyor musun?" Yavuz abinin sorduğu sorudan sonra hareketlerim dondu. Afalladım. Aptalın tekiydim! Hani ben bu adama yaklaşmayacaktım. Anlamıştı işte! Ne diyecektim şimdi ben? "Yavuz abi-" "Merak etme kimseye söylemem!" Dediğinde sesi o kadar sinirli çıkmıştı ki bir anlık gafletle yüzüne bakmıştım. Aramızdaki yakınlık beni daha çok germeye başladı, bakışlarındaki donukluk üşümem için yeterliydi. Siyah sakallarının altındaki çenesi daha çok gerilmeye başladığında ela gözlerini gözlerimden çekti.

|TAMAMLANDI| Yarası kendinden güzel adam ve onun güzel Ay'ı. 02.09.2019

Bu kurguda argo, küfür ve yetişkin içerik barındıran sahneler bulunmaktadır. ●○●○● "Beni sokmaya çalıştığın kalıpta olmadığımı sen de ben de gayet iyi biliyoruz." Ne kast ettiğini gayet net anlamıştım sanırım. Ona sürekli abi dememi kast ediyordu. "Üstelik ben de seni uzun süredir o kalıpta görmüyorken," gözlerimin tam içine bakarken kısık sesle tamamladı cümlesini. "Birbirimizi kandırmanın alemi yok." Bir elini başımın yanındaki duvara yaslayıp iyice sokuldu bedenime. "Ya sen yanlış görüyorsan, ben seni tam olarak o kalıpta görüyorsam?" Yüzünü boyun girintime yaklaştırmasıyla elini yaslamadığı taraftan duvar ile arasından çıkmak için hamle yaptım. Diğer elini de duvara koyarak engel oldu bana. "Senin aksine bedenin o kadar dürüst ki Betül, inkar etmelerinin hiçbir önemi yok artık." Ellerimin her ikisini de ince gömleğin altındaki sert bedenine bastırarak kendimden uzaklaştırmaya çalıştım. Milim kıpırdamadı tabi ki. "Yanlış görmüşsündür." Başını boyun girintimden çıkardı. Dudaklarını aniden anlıma bastırdığında şok içinde kaldım öylece. Ani hareketiyle kapanan gözlerimi bir süre sonra dudaklarını anlımdan çekse de açmadım. "İnkar etmekte serbestsin Betül ama ben az önce adımın yazılı olduğu yere dudaklarımı bastırdım," demesiyle daha sıkı kapadım gözlerimi. Sonra beni öylece bırakarak koridorun sonundaki odasına girdi, gözlerimi açmasam da uzaklaşan bedeninden ve kapı sesinden anladım. Elimi anlımda gezdirirken şapşal gibi gülümsedim kendi kendime. Annem hep kaderimizin avuç içimizde yazdığını, alnımızda da kaderimizdeki adamın adının yazılı olduğunu söylerdi. ○●○●○● #Genelkurgu 5# 24 Temmuz #Romantizm 5# 15 Ağustos #Aşk 4# 11 Ekim #Gençkurgu 5# 21 Ekim #Mizah 1# 27 Ocak

Bir şeyi çok isteyince, sahiden olur mu?

[Tamamlandı] 053* | Çevrim içi 053*: Bir paket nohut Soğan Sarımsak Yeşil biber Portakal Muz Gereksiz: Yeter amına koyayım iyice not defterine döndük Kapak tasarımı | japoncivciv ¹Kısa hikaye ¹Romantizm ¹Genel kurgu ¹Genç kurgu ¹Yarıtexting ¹Mizah ¹Bilinmeyen

Ben Alev namı değer cellat düşmanın kabusuyum 25 yasındayım hakari sınır karokoluna calışıyorum yetimhanede büyüdüm ailem yerine koyduğum arkadaşı polen var ondan başka kimsem yok

Ben Asi kaya yüzbaşıyım 28 yaşındayım 18 yaşıma kadar yetimanede kaldım benim hikayemde mutluluk yok açı var kırgınlık var istenilmeyen var Benim hikayem gittiğim görevi tamamlayıp görev yerime geri dönmekle başladı tek kişilik yaşadığım hayatıma biyolojik ailem düşdükten sonraki serivenümü gelin birlikte okuyalım && "Asya hanım 15 yaşıma kadar sevginin ne olduğunu bilmiyordum ve hala daha bilmiyorum 15 yaşıma kadar beni bırakan ailemi bekledim bekledim ama kimse gelmedi 16 yaşımda evlatlık verildim mutlu bir ailem olucağını sandım ama hayat bana bir tekmedaha atı evlatlık verilen aile tarafından tecavüze uğradım işte o zaman beklemeyi bıraktım kimse inanmadı bana kanıtlayamadım kendimi kendimden tiksiniyorum aynaya bakamıyorum bu gördünüz kişiyi ben olmak istemedim evet soğuk yapım var ama benim de bir kalbim var gözünüzün içine bakıyorum bana dair biraz sevgi kırıntısı varmı diye ama yok beni biraz sevseydiniz bir kez kızım deseydiniz bazen çiçeğin yerinde olmak istiyorum beni koruyan bir babam seven bir annem olsun istiyorum ama bu imkansız hiç görmediniz beni bir kez içten baksaydınız ruhumun çoktan öldüğünü görürdünüz niye çiçeğin Ayazın hakaretlerine sesiz kalıyorum biliyormusunuz çünkü haklılar yetimhanedeki çoçuklar anası babası bile beli olmadı için piç diye anıldım sizden para soyadı hiç bir şey beklemiyordum sadece sevgi belki ölen çoçukluğum canlanır sandım ama olmadı ben sizin ailenizden birisi olamayacağımı çok iyi gösterdiniz huzurunuzu daha fazla bozmiycağım sadece beni bu hayata getirmeseydiniz artık yaşama gücüm kalmadı yanlızlık sevgisizlik kimsesizlik sırtıma kambur oldu nefes aldırmıyor beni yaşarken mezara koydular ben tam 11 senedir ölüyüm " &&

Ben savaş uçağı pilotu Hüma, bu hikayede yaşanan olaylar tesadüf değil. Tesadüf değildi, yaşadıklarım tesadüf değildi. Çektiğim hiçbir acı, döktüğüm göz yaşı, attığım çığlık, hissettiğim yalnızlık tesadüf değildi. Unuttuğum o iki yıl her ne yaşandıysa bugünüme yansıyordu.. tesadüf değildi ben baş karakterdim, bu senaryo benim için yazılmıştı. Herkesin benim üzerimden çıkarı, elde etmek istedikleri vardı. Oyunun içinde oyun vardı. Başrol bendim, senaryo benim için yazılmıştı. Ya onun dokunuşu? Sırtında gezen parmakları, gülüşü, kokusu onlarda mı sadece bir plandı? Gerçek miydi? Tenime çarpan nefesi? Ya gözleri, bakışları onlarda mı plandı? Kalbimi mi kıracaktı? Yine beni mi harcayacaklardı? O özlediğim adam, ardımda bıraktığım adam aynı adam mıydı? Beni göğüsün de uyutan, kendiden bile koruyan, ufacık zarar görsem yeri göğü karşına alan adam, o sırtımı döndüğüm adam aynı mıydı? Attığım adım, aldığım nefes bile tesadüf değildi. Çevremde dönen bu planlı palavralar ne içindi bilmiyordum ama bulacaktım. "Tek gerçek sensin, yalanların ortasındaki o gerçek. Bilinmezin ortasındaki o aydınlıksın. Canımdan can aldın ama bilmiyorsun, sen benim canımdın.." ~A.Y. ~ Daha yeni iyileşip, görevine geri dönen Ayla.. bu acıyla nasıl başa çıkacak? Gerçeği bulabilecek miydi? Tesadüf değilse neydi? Kalbini bir başkasına açabilecek mi? Tekrar birini sevebilecek mi? Uğrayacağı ihanetlerin altından kalkabilecek mi? Tekrar gülebilecek mi? Gelin bu hikayeyi beraber okuyalım. TASLAKTIR, DÜZENLEMEYE ALINACAKTIR.

(Yaşanmış bir hikayedir ona göre okuyun!) 12 yaşında Mardin ağası ile zorla nişanlanan RUŞA ŞAHSUVAR. Sırf 12 yaşındaki sevdiği büyüyünce kimse ile evlenmesin diye zorla nişanlanan DERBAS PERZA. Bir Nefret. Bir Yangın. Bir Feryat. Bir Ölüm. Birisi âşıktı diğeri nefret dolu. Birisi sevdi ama yanlış kişiyi.