ᴊᴊ x ᴏᴄ ᴏᴜᴛᴇʀ ʙᴀɴᴋꜱ ʀᴇᴡʀɪᴛᴇ ꜱ1- ꜱ4 (ᴇᴠᴇɴᴛᴜᴀʟʟʏ) ⎯ ɴᴏᴛ ᴇᴠᴇʀʏᴏɴᴇ ɴᴇᴇᴅꜱ ᴛᴏ ʙᴇ ꜱᴀᴠᴇᴅ. ᴛʜᴇʏ ᴊᴜꜱᴛ ɴᴇᴇᴅ ꜱᴏᴍᴇᴏɴᴇ ᴡʜᴏ ᴘʀᴏᴍɪꜱᴇꜱ ᴛᴏ ꜱᴛᴀʏ ᴡʜᴇɴ ɪᴛ ɢᴇᴛꜱ ʜᴀʀᴅ ⎯ · 𝑰 𝒔𝒕𝒂𝒓𝒕𝒆𝒅 𝒕𝒐 𝒇𝒂𝒍𝒍 𝒊𝒏 𝒍𝒐𝒗𝒆 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒎𝒚𝒔𝒆𝒍𝒇 𝒘𝒉𝒆𝒏 𝑰 𝒘𝒂𝒔 𝒂𝒓𝒐𝒖𝒏𝒅 𝒚𝒐𝒖 ·

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."