Evera Alfen. Ya da yalnızca Era. Ölümün soğuk nefesini ensemde hissedene dek etraftaki herkes kadar sıradan bir yaşam sürdüğünü zanneden o genç kızdım. Hayatta kalmak için tek kural vardı; ormandaki sınırlara adım atmayacaktım. Her şey öğretildiği gibiydi. Ta ki o lanet gece... Bir katil hayatımdaki en masum varlığı canice öldürene dek. Küçük kardeşimi benden alana dek. Bir şeylerin ters gittiğini fark edene dek. Kuşları unuttuğumu hatırlayana dek. Ve göğe baktım. Ben, ilk başkaldırandım.

"Sen," dedi mimiklerini sabit tuttuğu çehresiyle. "Bana yürümüyorsun," dediğinde başımla onayladım. Hevesli bir baş onayı olmuştu bu, çünkü artık beni anlar gibi bir hali vardı. "Bana koşmuyorsun da," dediğinde gülümseyerek salladım kafamı bu sefer. Allah'ım sonunda ona takıntılı olduğum düşüncesinden sıyrılmıştı! "O zaman," dedi dudaklarını kıvırarak. "Sen bana depar atıyorsun." "Ha," sesi çıktı ağzımdan kabaca. Ağzımın yere düşeceğini hissediyordum şaşkınlıktan. Gözlerimi kırpıştırdım kıvrak dudaklarına karşın. "Bak," Sakin kalmaya çalışıyordum ama en etkili yol onun teniydi o yüzden nereden geldiğini bilmediğim bir cesaretle dizinden sarkıttığı elini tuttum. Sinirin hücrelerimden koşar adım kaçışlarını hissederken memnun kalmıştım. "İstediğini düşün ama yanında kalmama izin ver." •Başlangıç tarihi: 13.10.2018 Bir adamla tanıştım. Bana dokunduğu zaman tüm acımı alıyor.

"Bazı Kızlar Uğursuz Doğar." Tüyler ürpertici bir kâbus. Hüzünlü bir oğlan ve de kayıp, uğursuz bir kız. Mete Atlas; tam 40 yaşına geldiğinde gençliğinde yaşadığı olayları, hatırladığı her detayıyla kaleme almaya karar verir. Sessizliği ve ketumluğu, kendisi hariç tüm çevresindekileri sağır eden Mete, 22 yaşındayken; sıkıcılığından mustarip olduğu hayatının kökünden değişmeye başladığını fark edemez. Geçmişinden, kendini ait hissetmediği diğer memleketinden, arkadaşlarından, şüpheli bir şekilde hastalanıp evi terk eden Koreli annesinden, onu acımasızca yarı yolda bırakan ilk aşkından ve unuttuğu anılarından inatla kaçan Mete; memleketi Sepyeong şehrine yeniden vardığı ilk gün korkunç gerçeklerle yüzleşir. Lisedeyken aralarında belli belirsiz bir aşkın filizlendiği ve okuldaki herkesin onda uğursuz bir şeylerin varlığına inandığı yabancı öğrenci Urah, ardında gizemli bir mesaj bırakarak ortadan kaybolmuştur. Mezuniyet gününden beri neredeyse onu bir daha gören hiç kimse olmamıştır. Bu gerçekle ve annesinin kederiyle nasıl baş edeceğini düşünen Mete, hüzünlü hisleriyle boğuşurken aynı zamanda da Urah'ın nerede olduğunu bulmak için yola koyulur. Fakat bir sıkıntı vardır: Mete, dört sene önce yaşanan çoğu şeyi girdiği bunalım yüzünden hatırlamıyordur. Derken mahallesinde tek başına yaşayan gizemli, yaşlı bir kadın ona el uzatır. Mete'ye, geçmişe dokunmamak şartıyla anılarını tekrar yaşamayı teklif eder. "Beni bulun. Çünkü neredeyim bilmiyorum." (yetişkin içerik, tetikleyici unsurlar.) Bu hikâye 2016'da kurgulanıp, düzenlenerek Mayıs 2023'te yazılmaya başlanmıştır.⠀

Alparslan & Dilara ^ " Rahat dur, " deyip yanıma yaklaştı. Gözlerimi kapayıp karnımdaki acının geçmesini beklerken dudaklarımın üzerinde hafif bir baskı hissettim. Gözlerim aralandığında Alparslan konuşmuştu. " Dayanamadım. " " Gitme, " dedim. Söylediğine aldırmadan. Başını iki yana salladı. O kadar yakınımdaydı ki... Kokusu ciğerlerime bayramı yaşatırken her iki gözüne de hızlı hızlı bakıyordum. " Gideceğim, " dedi dudaklarıma doğru. " Hayır, " dememle benden uzaklaşıp kapıya doğru adımladı. " Katil olursan seni asla affetmem. Duydun mu Alparslan? Bir daha sana asla yüzümü göstermem. " ^ " Esas karakter kitaba 20. Bölüm de dahil oluyor. " Küfür içerir. KİTABIMDA REKLAM İSTEMİYORUM. YAPILAN REKLAMLAR DA SİLİNECEKTİR. ÇALINMA GİBİ BENZERİ DURUMLARDA HUKUKİ İŞLEMLERE BAŞVURULACAKTIR

Anne ve babasının ölümünden sonra sevginin ne olduğunu unutan Anka'nın hikayesi bu.

Bir kız hep zorbalı uğrarken patlarsa ne olur? İntikam almak için mafya babasından yardım isterse ve herkesin korktuğu bir dövüşçüye dönüşürse ne olur? İşte bu Yalnız Karanlık lakabını alan kızın intikam hikayesi. Acaba intikam alırken karşısına aşk çıkarsa ne olur? İşte bunu hep birlikte öğreneceğiz.

Merhabalar ben zeynep. Bir kitap yazmaya çalışacağım ve bu yayınladığım ilk kitabım olucak. Vote atan atmayan herkese teşekkürler şimdiden. Kendimi tanıtmaya geçersek te... Siz boşverin beni , hikayeye odaklanın. İyi okumalar bitches

"Ah! Hergün hayatlarını kurtardığım, dünya denilen kitlenin kahramanıyım .Bir okulun ezik öğrencisi olsam ne kaybederim? ••• Bir tarafta okulun ezik öğrencisi , Diğer tarafta dünyanın kahramanı, Pekii ben hangisiyim ? İkisi de benim. Ben hem Eda hem İşlemci'yim. Ah! Saçmalama... Ben insan değilim. Ben ne miyim ? Bekleyin... Çok yakında öğreneceksiniz. ••• Yazarınız; -ApporterMort- [12.02.2020 #1 - hacker] [09.12.2020 #1 - bilim kurgu] [06.08.2020 #1 - bilgisayar] [02.12.2020 #1 - dünya] [04.12.2019 #1 - 01] [01.07.2022 #1 - teknoloji] © Tüm hakları saklıdır.

Tam kapıdan çıkacaktım ki birine çarpmıştım. Yerden gelen kırılma sesiyle bakışlarım yere yöneldi. Çocukluk oyuncağım olan atlı karınca kutumun yerde binbir parçaya ayrıldığını gördüğümde bütün vücudumda hem hüzün hemde elektrik dalgası geçti. Yere eğilip parçaları toplamaya başladım az önceki çarptığım çocuk yanıma çömelip parçaları toplamaya başladığında eline aldığı bir parçayı elinden çektim. Kafasını kaldırıp bana baktığında ben ayağa kalkmıştım bile. " Bırak." Ağır ağır ayağa kalkıp boyunun boyumu geçmesini göz önünde bulundurmadan karşımda dikildi. " Sadece yardım etmek istemiştim." Sadece yardım mı? Bunun sadece olan bir tarafı var mıydı? Oyuncağım kırılıyordu ve onun yaptığı sadece yardımdı. Sadece. " Allah razı olsun çok yardımcı oldun." Dediğimde sırıtır gibi oldu. Kafasını sağa sola sallayarak parmağıyla beni gösterdi. " Bana çarpan sendin." Gözlerim bu cevapla kısılırken inatla bir cevap bulmaya yeltendim. Ama bulamamıştım. Burada haklı olabilir miydi? O kadar hızlı gelmeseydim ona çarpmazdım ve böylelikle kutu da kırılmazdı. " Oyuncak kutumun sende ne işi var?" Bir yerden onu suçlu yapmak istiyordum. Çünkü yüzünde sakladığı sırıtma benim haksızlığım ile ortaya çıkarsa delirebilirdim. " Çocuk yardım etmek istedi bende kutuyu verdim. Nereden bilecektik kırılacağını." Annem karşımdaki çocuktan daha önce savunmaya geçtiğinde daha çok bozulmuştum. " Peki." Sadece bu çıkmıştı ağzımdan. Annem koltuğu taşıyan adamlara talimat verirken az önceki çocuk ise sırıtmaya başlamıştı. Ona sinirle bakıp yanından yürüdüm hızlıca.