Oradaydı karşımda dikiliyordu. Uzak mesafe gözümde büyürken kapatmak istedim. Tenim tenine dokunsun istedim. Üzerimdeki hırka iyice benden vazgeçmiş bir şekilde duruyorken ona doğru adım attım. Ayaklarımı sürüye sürüye o adama gidiyordum bir kere bile benim olduğuna inanmadığım adamıma. "Arhan" diye fısıldıyordum. Dudaklarımı okudu "Asi" dedi beni gülümseten sesiyle. Kolumdan aşağı elime kan akıyordu. Dışarıda hala sesler duyuluyordu ama umrumda değildi. Bugün öleceksem bir defa da olsun bu adama sarılmak istedim. Karanlık üzerime çöktü, kan kendini belli etmek ister gibi yayıldı ama Arhan bunu fark etmedi. Gözümden bir yaş daha süzüldü. " O gün ölen kız çocuğunun ben olduğuma inandirdilar Arhan. O gün o evden çıkan kızın ben olduğuma inandirdilar" göz yaşlarım ırmakları kıskandıracak denizleri tasiracak kadar aktı. Küçük bir kız çocuğunun şifalı sularıydı bunlar. İnsanlığa besin bana zehir olan gözyaşlarım. Ardı ardına kesilmeden aktı, benim canım yanmadı ama onun yandı. Karşısındaydım " Benim ölmeye dermanım yok, beni öldürür müsün?"

Kurt Kartacalı hayatımı baştan sonra değiştirecek beni ben olmaktan kurtaracak adamla o gece karşılaşmıştım. O ölüm kokarken yaşam bahçesinde olan benim koşarak ona gidecek olması felaketimizin başlangıcıydı. O beni yakıp küllerimden memnun olacak kişiydi. Masumluğum canını yakarken bunu görmeyecek bundan kurtulmak isteyecek kişiydi. O ateşti, ben su. O buzdu, ben lav. O okyanustu, ben yağmur damlası gökyüzünden kopan. O kırmızı kandı, ben mavi kan. O ölümdü ben yaşam. Kitap psikoloji kitabıdır. Karakterleri derince düşünmeden yargılmayın. Her şeyin bir sebebi olduğunu bilerek okursanız herşey daha da kolay gelebilir. Şimdiden teşekkürler. :)