* Siz: Ay acaba lamalar uçsa nasıl olurdu? Siz: Düşünsene, kafana tıpkı martının sıçması gibi tükürüyorlar. Siz: Çok komik olmaz mıydı? ÜSĞĞDDĞSPDĞPFĞEPEĞFPĞSSĞG 05******: Kimsin? Siz: Lamaların efendisi. Siz: Sen kimsin canım? * * Bu hikayedeki her şey kurgudan ibarettir. Ve bence bu kurgunun mafyalarla alakası yok.

(düzenlenecek) "Acaba hocam," dedim elimi kaldırıp "Sorunu farklı bir yolla mı halletsek?" dedim ve sıra arkadaşımın, Hüma'nın, kağıdıma baktığını gördüm. Hayır, dediğim sorun kesinlikle tahtadaki kimya sorusu değildi. "Nasıl çözeceğiz Duru?" arkama yasladım. Hüma fısıldayarak "Soruyu okumamışsın bile Duru," dediğinde gülümsedim. Ciddi bir şekilde beni dinliyordu. Göz ucuyla tahtadaki soruya baktım. Bir yanma tepkimesi vardı. "Deneme yanılmayla, belki tepkime sandığımızı değil de ummadığımızı gösterecek." Benden hoşlandığını abim bile anlamıştı, bir türlü itiraf etmemişti. nisan|23 yazar notu: kitabın düzenlenmesi gereken çok noktası var ancak içindeki her bir yorum benim için çok değerli, bu sebepten herhangi bir düzenleme ya da değişim yapmayı planlamıyorum. teşekkürler ve şimdiden keyifli okumalar ♡

Adam, şafak sökerken yığmıştı ölü denizlerini göğsüne. Tebessümüne giydirdiği kefeni ustalıkla yüreğindeki mezarlığa kabul etmişti kadın. Sessizliğin alevinde yanan adamla, adamın küllerinde matem tutan kadının hikâyesi... Ne bir sessizlik bu kadar sağır edici olmuştu, Ne de mâtem tutmak bu kadar ıssız kalmıştı. Şişşt, şimdi kelimelerini kaldır rafa. Bu hikâye, ıssızlığın sessizliğine müptelâ. ▫'Silmesinler İzlerimi' kitabımın Ege'siyle, 'Kelebekler Sevmeden Ölmezler' kitabımın Ada'sının hikayesidir. Anlamak için kitapları okumanıza gerek yoktur. Ama okursanız ikisinin de ailesi hakkında bilgi sahibi olabilirsiniz.▫

Wattys 2021 yarı finalist. ❧ Tamamlandı :) Sözler kifayetsiz kalıyor senin yanında. Ben adının geçtiği satırları öpüyorum sevgilim. Seni gördüğüm vakitlere sığınarak, yok oluşunu seyrediyorum. Sarhoş oluyorum yüzüne bakarken ama ağzıma bir damla içki sürülmemiş. Baktığım heryerde seni görüyorum ya da sen gerçekten heryerdesin. Öylesine kaplamışsın ki gözlerimin önünü, senin adını sayıklıyorum her vakitte... 🌼 Çalıntı durumu söz konusu bile olamaz. Bu kurgu tek bana aittir ve ilk kitap adı da benimdir. Eğer çalıntı durumu görür isem yasal işlem başlatırım bilesiniz.

• Ölümü göğsünde avutan bir kadının, ölüm kokan adamın parmak uçlarında taşıdığı ölümü sobelemesinin hikâyesi. •

Herkesin sırasıyla eski sevgilisiyle baş başa kaldığı bir WhatsApp grubu düşünün. Önce çekişmeler, sonra itiraflar, kuralları bozan hamleler. Ardından döngüyü bekleyen, birbirini çok özlediğini fark eden yarım kalmış sevgiler. Bu hikâye bir aşkı ya da ayrılığı anlatmıyor. Bu hikâyede kırık kalpler, yeniden aynı kişi için çarpmayı bekliyor. ❦ Asil: Bana bak kedi yavrusu sana derler Hale: Baktım sana Asil: Hım Asil: Ne gördün peki Hale: Egoist bir aslan burcu Asil: Dedi asla anlaşamadığım kova kadınım Asil: Kova kadını* 23.9.22 | karanligiyazar

metanoia: Günlüğünü gerçekten çöp kutusuna mı atıyordun? metanoia: İstenilmeyen şeyler imha edilir. metanoia: Ve o defter benim ayaklarımın ucuna düştüğüne göre, metanoia: Bu okumam gerektiği anlamına mı geliyor? 12.12.20 | karanligiyazar

"Evinde şiddet gören bir kadın, kendini savunmak için boğazına dayanan bıçağı kullandı diye içerde çürürken, bana adaletten bahsedemezsin." Sözlerim salonun buz kesmesine neden olduğunda susmadım. "Tecavüz ettiği erkek çocuğunun, intihar etmesine sebep olan bir adam elini kolunu sallayarak dışarıda dolaşıyorken bana adaleti savunamazsın."

Çok cana son nefesini verdirdiğim o silahın namlusu şimdi de benim kafama dayalıydı. 9 ay boyunca aklımdan geçtiği gibi, aklımdan en son geçen şey de o olacaktı. Küçücük bedenine dünyaları verebileceğim parçam; oğlum. Pars'ım. Kanımdan gelen kötü koku, gözlerimden akan yaşlar ve başıma dayadığım silah. Sessizdi. İstediklerini aldıktan sonra beni buraya bırakıp gitmişlerdi. Buz gibi bir yıkıntının içindeydim. Harabenin içindeki harabeydim. Kanıyordum; Canımın acısından çok kalbim acıyordu, parçalanıyordu. Küçük bir beden; bir parçam olan, gözlerimin önünde hayata geleli dakikası bile olmadan hayatı sona erdirilen küçük Pars'ım. Gözlerini görmüştüm. Bana belki de olacaklardan haberdar gibi bakan benden aldığı sisli masmavi gözleri. Gözünü açmış olması bile alışıla gelmiş bir şey değilken renginin ortada olması bambaşkaydı. Mucizeydi; benim mucizem. Kurtulmak için yapmam gereken tek şey tetiği çekmekti. Titriyordum; Ama bu soğuktan değildi. Patlayan silah sesini işitmiştim ama bu elimdeki silahtan değildi. Gözlerimi açamadım. Daha da sıkı kapattım. Bu lanet hayatı sonlandıracaktım ki O gelip elime bir darbe indirip sımsıkı tuttuğum silahı kolaylıkla yere düşürene dek. Sonra elleri ağzımın üzerine kapandı. Gözlerim hâlâ kapalıydı; O'nu kokusundan tanımıştım. Gözlerimi açtım ve karşımda bir çift mavi gözle karşı karşıyaydım. Bedenlerimiz dipdibeydi ama ruhlarımız arasında kilometreler vardı. Gözleri katilinden değil, benim gözlerimdendi. Benim gibi yoğun ve sisliydi O'nun da gözleri, gece mavisi. Karşımdaki açık mavi gözlerin aksineydi. Çünkü O, benim oğlumdu. Şimdi vuran bendim; karşımdaki adamı bakışlarımla en derinden vurmuştum. Bakışlarında emin olduğum bir duyguya yer vermişti; Acı. Artık şundan da emindim; ölsem bile O'na kavuşamazdım. Çünkü O cennette ben ise cehenneme aittim.