...Sonra kafamı kaldırdım bir gökyüzü bir ben kalmıştık kimse ama kimse yoktu yanımda. Umut ettiğim şeyler,hayallerim, sevinçlerim her şey bitmişti. Gözlerimde ki yaşı silmek için bile çaba gösteremedim. Yorulmuştum. Hayalleri suya düşen her insan gibi yorulmuştum bir şeyleri becerememekten. Neydi bu? Hayatın bana karşı olan öfkesi mi? Kimin ah'ı bu? Gökyüzü sanki sesimi duymuş gibi üzerime yağmurlar yağdırdı. İlk kez hıçkıra hıçkıra ağlamak ne demek bugün öğrendim. Çaresiz kalmak en korkuncuydu ama ben artık sadece çaresiz değil hayalsiz kalmıştım bu herşeyden daha fazla acı verdi ruhuma. Onu bulmalı ruhumu iyi etmem lazımdı...

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...