Abim kollarını benden çekip yüzümü göğsünden kaldırarak buğulu gözlerime baktı. "Niye ağlıyorsun?" "Geldin! Yanıma geldin! Mutluluktan ağlıyorum." Tekrar saçlarımı okşarken Emir de yanıma gelip gözlerime baktı. Bakışlarım birkaç saniyeliğine Emire kayarken gözlerindeki öfke çukurunu görünce bakışlarımı hızla ondan çekip abime döndüm. "Tabi ki geldim kardeşim. Özür dilerim. Geç oldu! Daha önce gelmeliydim ama gelemedim." "Geldin ya! Önemli değil." Önemliydi... Hem de çok önemliydi. Nasıl, idam masasındaki birinin imdadına boynuna yağlı urgan geçirilip altındaki tabure çekildikten sonra yetişilemezse ya da yetişirse de o öldüğü için bir önemi kalmamış olursa bizimki de öyleydi ama Emir ve ablalarının yanında abimle tartışmayacaktım. Abimin gözleri yüzümden karnıma kayarken utanmıştım. Utandığım tabiki de bebeğim değildi. Benimle ilgili aklında oluşabilecek düşüncelerdi. Saklayamayacak kadar büyüktü ama yine de üzerimdeki ince hırkayı karnıma saracakken elini karnıma koyup gözlerime baktı. "Geç kalmışım ama zararın neresinden dönersek kârdır. Bundan sonra hep birlikte olacağız. Yepyeni bir hayatımız olacak. Seni götüreceğim buradan." Abimin bu sözleri Emirdeki son sakinlik kırıntılarını götürürken abimin karnımın üzerinde duran elini çekip beni kolumdan tutarak abimden uzaklaştırırken bağırmaya başladı. "Sen kimi götürüyorsun? Seren benim karım ve karımı hiçbir yere götüremezsin!" Karım kelimesinin üzerine basa basa söylerken abim de yüzüne yerleştirdiği sahte gülümsemeyle Emire cevap verdi. "Karın! Zorla evliliğe sürüklediğin karın! ' Abi beni almaya gel' diye senden kurtulmak için beni çağıran karın! Ne kadar ironik değil mi?" *** Yayınlanma tarihi → «19.02.2016»← ♡

Bu hikayenin tüm telif hakları yazarın şahsına ait olup, izini dışında çoğaltılması ya da ticari bir amaç uğruna kurgunun kullanılması kesinlikle yasaktır. Böyle bir durum ile karşılaşılırsa, gerekli mercilere ulaşılacaktır. 18.10.2013 - 02.07.2014 -------------- Daha 18 yaşında öksüz, yetim bir genç kız.. İnsafsız bir üvey baba.. Üvey Babasının ünlü bir şirketi zarara uğratması sonucu, kendi hatalarının karşılığı olarak onu satmasıyla hiç bilmediği bir yolun başındaydı Lara. En saf, temiz duygularıyla bir adamın önüne fırlatılmıştı. Tek kadın, bir imza.

Aşk hiç bu kadar karanlık olmamıştı... Bir tarafta zenginlik ve lüks içinde yaşayan Buket, bir tarafta herkesin korktuğu, tehlikeli ve insafsız Kağan! Buket'in hayatı babasının iflasıyla değişir ve eski kusursuz günlerini İzmir'de bırakarak zorlu bir yaşam süreceği Ankara'ya taşınmak zorunda kalır. Buket, çevresine ve yeni başladığı liseye uyum sağlamaya çalışırken öyle büyük bir hata yapar ki her tavrıyla belayı temsil eden Kağan'ın tüm dikkatini üzerine çeker. Hiçbir sınır tanımayan Kağan, Buket'e olan öfkesini göstermekten geri durmaz. İkisi de birbirinden ölesiye nefret ederken, kaçınılmaz sona doğru adım adım yaklaşıp kendilerini imkânsız bir aşkın içinde bulurlar. Tehlike, bir gölge misali Buket'in üzerine çöktüğünde, Kağan'ın ürkütücü karanlığını aşkıyla aydınlatabilecek mi? Yoksa etrafını saran karanlığa yenilerek ruhunu siyaha kaptırıp yok olup gidecek mi?

Karnınızdaki bebeği sizden almak isteseler ne yapardınız? Mutsuzluktan ölen bir kadının kızı olsanız, mutluluğa inanır mıydınız? Hüma; evlenme fikrine karşı, ancak anne olma isteğiyle yanıp tutuşan genç bir kadındır. Tek çaresi sperm bankasına başvurarak hamile kalmaktır. Ne var ki aniden ortaya çıkan biyolojik baba bütün planlarını altüst eder. Kartal ve Hüma'nın henüz cenin olan bir bebek uğruna yaşadıklarını bir solukta okuyacaksınız. "Uçmayı birlikte öğrenen kuşlar için gökyüzünün sınırı yoktur." Müptela Yayınları farkıyla raflarda. (İlk 15 bölüm yayında.)

Ömer Atahan, magazin dergilerinden tanınan, her hafta başka bir kadınla fotoğrafı çıkan yakışıklı bir gençtir. Tabii maddi gücünü soyadına borçludur. Ancak babası Yavuz Atahan oğlunun dağınık hayatından hiç de memnun değildir. Annesi Tülay Atahan'ın gelin adayı kendi çevresinden aramaya başlanır... Ekin ise İstanbul'un kıyıda koşede kalmış mahallelerinden birinde yaşayan ve aynı zamanda burslu okuyan bir kız.. Ailesinin maddi durumu yüzünden Ömerle formalite evliliği kabul etmek zorunda kalıyor.

Bir evliliği ayakta tutan yegâne güç; adamın sevdası, kadının bu sevdaya sarılışıdır. Mutluluğun formülü birbirine sevmekte saklıdır. Bu formülü bozacak günler Eroğlu konağının kapısını çalıp içeri buyur edilir. Bebek hasretinin tutulduğu konakta KUMA rüzgârı eserken kaosa doğru sürükleyen fırtınaya iki kadın, bir adam tutulur. Hayat ters köşeden vurarak bebeği olamayan yıllarca bu eksikliğin acısını pervasızca çeken, hastaneden hastaneye koşuşuna, umut etmekten ve istemekten yorulmayan kadının hayatına kuma gölgesi düşürür. Karısının bebeği olmadığı her gün aşkı daha sağlam ayakta dururken seven adamın duygularını ve aklını yitirecek kâbus gerçekleşir. Kokladığı gülün üstüne bir kır çiçeği yerleşir, bu çiçek tohumunu verir ve sevdaya tutulmuş adamın kalbi ikiye bölünür. Konağa düğünsüz derneksiz üzerinde bir gelinlikle kapıdan içeri alınan kadını beklediğinden daha zor bir hayat, beklemediğinden daha kötü bir evlilik gerçekleşir. Zorlu sınavlara tabi tutulur, aşk ve sevgi yoksunu bir evlilikte ayakta durmaya çalışır. Kocası tarafından merhamet dilenen kadın halini alır. Sevda bir kadında tutku bir kadında aynı çatı altında zorlu yaşam sürdürülür. Arafta kalmış bir adamın, bu adama bağlı iki kadının yaşamı zorlu serüvenlerle akıbeti belli olmayan sona doğru giderler. Ateş düştüğü yeri yakar KUMA gelir. Hasreti kadın dindirir bebek doğar. Adam ikiye bölünür. Ve aşkı hangi kadın alacak sorusu akılları alır. Ben Ezo; üzerine kuma gelmiş kadınım. Şimdi sığındığım limanım kocamın kalbindeki aşkım. Ben Şerwan; bir kadının hayatını kalbine alan, bir kadının hayatını omzuna alan adamım. Ben Beritan; kuma giden kadınım. Benim tek dünyam kucağıma aldığım bebeğim.

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

BERDEL -Düşünsene Mizgin seni Şanlıurfa kadar sevdiğimi; Çıldırırsın!- Duyduklarından sonra genç kadının dudaklarından dökülenler sonları olmuş gibiydi. -Ez qurbanete bıvım Şanlıurfa- (Kurban olurum sana Şanlıurfa!)