آخرین روز زمین بود. اخبار گفته بود امروز همه چیز تمام می شود.پایان نزدیک بود و بالاخره زمان مرگ فرا رسیده بود. در خیابان قدم می زدم و به سمت خانه می دویدم. قرار بود زمین در ساعت ده و سی و سه دقیقه شب، از بین برود.

همه جا تاریک است و چیزی نمی بینم. تنها سر و صدای نا مفهومی از بیرون این محفظه‌ی لعنتی که دورم پیچیده شده است به گوشم می رسد. اصلا این محفظه را دوست ندارم. تقلا می کنم می خواهم از آن بیرون بیایم. انگار دنیایی دیگر مرا می خواند. احساس می کنم چیزی پایم را گرفته. چیزی شبیه دست خودم. نور عجیبی به چشمانم می خورد. حال تنها روشنایی است. نمی توانم نفس بکشم. احساس مرگ می کنم.

شعر فارسی

"اين پايان است و ديگر زماني براي اشك ريختن نيست. چون اشك ها زماني بايد فرود ايند كه كسي آنها را ببيند و ارزش آنها را درك كند. پس سوگواري براي دخترِ مرده اي كه نميتواند اشك هاي شما را ببيند بي فايده است ،چون او با اين فكر دنيا را ترك كرد كه هيچكس هيچوقت برايش اشكي نخواهد ريخت.