Kolezyum artık yalnızca taş duvarlardan ibaret değildi. Deneylerin arenasıydı orası. Ve insanlık, bu ölümcül çemberin tam ortasında yeniden kodlanıyordu. Vicdanın sesi çoktan susturulmuştu. Üstü karalanmış, duvarları kirli paralarla örtülmüş; bedenlerimiz bile bize ait olmaktan çıkmıştı. *** Yardım etmek için bir adım attığında her şey için çok geçti. Talya, bir sırra fazlasıyla yaklaşmıştı. Kazı alanından çıkan, üzerine lanet gibi yapışmış o paha biçilemez "kolye", esaretin ilk bedeliydi. İnterpol'ün bile peşine düştüğü bu gizemli nesne, KOLEZYUM'un kapılarını sonsuza dek kapatacak bir zincirin halkasıydı. Ve şimdi, Talya o zincirin tam ortasında... Kolezyum'un pençesinde sıkışıp kalmıştı. *** Dudaklarının tadını andıran bir güzellikte bir kızımız olsun. Gizlice, kimseler bilmeden sığındığımız bu an var ya, İşte o an, yuvamızın en sıcak başlangıcı. Ve sen... Bir ömür boyunca göğsümde, Hiç kimsenin erişemeyeceği bir huzurla kal, güzelim." Koynunda, kolezyumun sancısından uzak, huzurla kapattım gözlerimi. Son kez... dudaklarıma tüy hafifliğinde bir öpücük kondurdu. Ardından, şakağımdan derin bir nefesle kokumu içine çekti. Sanki kalbinde bir veda gizliydi, çok önceden sezmişti gidişi. O hep biliyordu... Ben ise sadece, güzel bir yalanın içinde kendimi kandırıyordum. Ve bu savaşta hayatta kalmak değil, insan kalmak en zoruydu.

Karanlık sokakların sessizliğinde büyüyen altı genç... Balım, Sunay, Arda, Mert, Mehmet ve Emir. Her biri kendi evinde bir yabancı, her biri şiddetin, yalnızlığın ve unutulmuşluğun çocuğu. Bir gün gökten inen bir varlıkla yolları kesişti. O varlık onlara bir mühür sundu. Kanla kabul edilen bir mühür. O andan sonra artık sadece altı genç değil, Kanlı Kara Mühür'ün imzasını taşıyan "Ateşten Doğanlar" oldular. Karanlığa hükmeden, kötülüğü sessizce emen, görünmeden adalet getiren bir topluluk. Her biri farklı bir güçle lanetlendi ya da kutsandı. Birinin elleri ateşi çağırıyor, birinin gözleri yalanı görüyor, birinin kalbi ölüleri duyabiliyor. Ama güç, her zaman bir bedel ister. Ve Kanlı Mühür'ün bedeli, ruhlarında yankılanan o karanlık fısıltılarda gizli... Kendilerini korumak için birleştiler. Dünyayı kurtarmak için değil, kendi varlıklarını anlamak için savaştılar. Çünkü bazen en büyük savaş, insanın kendi içinde yanar. "Ateşten Doğanlar" Her mühür bir kaderdir. Her kader kanla yazılır. ‼️Tamamen Hayal Ürünüdür.‼️

Bu hikâye, ölüm ve yaşam arasındaki çizgide yürüyen bir kızın hikâyesi. Bir yanıyla Azrail'in sessiz gölgesine dokunacak kadar kutsal, bir yanıyla iblisin fısıltısına yaklaşacak kadar tehlikeli. Derya araştırdıkça, tarih boyunca süren bir savaşın izlerine rastlıyor. Eski metinlerde, unutturulmuş dualarda, karanlık kitaplarda hep aynı şey yazıyor: Azrail ve İblis bir zamanlar aynı kaynaktan doğmuşlardı. Biri itaat etti, biri isyan etti. Ve şimdi, yüzyıllardır süren sessizlik bozulmak üzere. Rüyalar, kehanetlere dönüşüyor. Kehanetler, kanla yazılmış gerçeklere. Artık Azrail bile emin değil: İyilik gerçekten kazanabilir mi? Yoksa insanlığın kaderi çoktan karanlığa mı yazıldı? "Rüyanın Ardındaki Savaş", insanın inançla korku arasında kaldığı, kaderle özgür irade arasındaki en ince çizgide ilerleyen sarsıcı bir hikâye. Bir genç kadının, ölümün bile ötesine geçen bir sırrı çözmeye çalışırken nasıl büyüdüğünü, nasıl kırıldığını ve sonunda nasıl direndiğini anlatıyor. Bu roman, yalnızca bir fantastik hikâye değil. Bir uyarı. Bir rüyanın içinde sıkışmış insanlığın hikâyesi. Derya Naz Demirel, artık sadece bir kız değil. O, Tanrı'nın sessiz tanığı. O, ölümle konuşan son insan. Ve onun rüyası, bizim son uyarımız olabilir. !! Bu hikaye tamamen hayal ürünüdür!!