Yanından geçip gideceğim sırada, "Gözlerin çok garip." Dediğini duydum. Sesinin tonusu hoştu. Fakat söylediği şeyler ile kaşlarımı çattım. Ona döndüğümde, "Ne gibi gariplik?" Dedim. Sesim biraz fazla sert çıkmıştı. Bunu istemeden yapmıştım ama kötü bir şey söyleyecekse de söylemesini istemedim. Umarım sert sesimi kaaleye alırdı. Ela gözlerini kıstı. "Güzel bir gariplik." Dedi. "Van kedisi gibi..." Diye eklediğinde, benim bir şey söylememi beklemeden arkasını döndü ve yürümeye başladı. Arkasından gözlerimi kırpıştırdım. Van kedisi gibi mi?

𐙚 Yalnızlığın vücut bulmuş halini mi arıyorsun? O benim. Zihnimi ele geçiren tüm düşüncelere göğüs germeye çalışarak bir şekilde kendini büyüten ama yine de bir adım ileriye gidemeyen yaralı ya da yarım bir kalpten fazlası değilim. En azından onunla tanışana kadar değildim. Şimdi çok daha fazlasıyım. Yaralarıma tuz basan birisine aşığım. Çünkü onunla tanışmanın beni iyileştireceğini sanarak büyük bir hata yaptım. Ona yazdım. Her şeyden habersiz. Ve sonucunda yarım olan kalbimi hiç düşünmeden siper ettiğimde, her şeye rağmen onu kazandım. Bu bir zafer sayılır mı? Çünkü o, bana her baktığında tüm hayatını gördüğünü söylüyor. Ben ise tüm kırgınlıklarımı. Ve belki de üç harften oluşan o acımasız duyguyu. Aşkı. - ❝Çünkü Mira, sana her baktığımda, bir kalp çarpıntısından çok daha fazla şeyler vadettin bana.❞

0543: Hani okulun saf güzel kızları serserilere aşık oluyordu? 0543: "Sen neden bana âşık olmuyorsun?"

Sen masallara inanmayın bir kızı kendi masalının prensesi yaptın.

"Sana hiç söylemedim ama sana aşıktım. Bunu yüzüne karşı söyleyememek de benim ayıbım olsun." 070822 ☁️

İzgi Akel, okul birincisi, profesyonel atletizm öğrencisi, girdiği her sınavda birinci olan ve katıldığı her koşuyu kazanan o kız. Ama yanında kimse yok, etrafında başarısını alkışlayan tek bir kişi bile yok. Üstelik bu başarıyı gerçekten hiçbir zaman istememişti bile. İzgi lisenin son yılında tesadüfi eseri kendini bir müzik yarışmasının ortasında bulduğunda hayatı rayından çıkacak ve hiç beklemediği şeyler yaşayacak. Artık etrafında onu alkışlayanlar olacak. Hayatı boyunca kendini yapayalnız bırakmak zorunda kalmış ve bir şeylerin içinde sıkışıp kalmış hisseden o kız, bir gün sokak sokak aradığı huzuru ona verebilecek, onu huzurun tam ortasına bırakacak bir arkadaş grubuyla tanıştığında ve aralarından birine aşık olduğunda olaylar nasıl gelişecek? Peki her şey bu kadar basit mi? Umarım okuduğunuzda benim yazarken hissettiğim gibi huzuru kalbinizde hissedersiniz. Bu hikaye, huzur arayışı sonucu ortaya çıktı.

Bir yıl önce sosyal medya, pr pozisyonunda Galatasaray Spor Klübüne işe giren İdil, hakkında dönen iddiadan tamamen habersizdir. *bu kurgudaki karakter ve olaylar tamamen bir hayal ürünüdür. hiçbir satırı hiçbir şekilde gerçeği yansıtmamaktadır.* • 18.08.24 - 24.12.24

Siz: Sen iyice sapıttın farkında mısın? Siz: Anlamıyorsun. Hiçbir zaman anlamadın. Siz: İstemiyorum seni lütfen artık rahat bırak. Siz: Zorla güzellik olmaz. Annene de söyle ailemi rahat bıraksın. Siz: Benden duy diye söylüyorum. Ben gidiyorum. Tayinimi istedim. Siz: Senden rica ediyorum. Bak terbiyemi bozmak istemiyorum. Siz: Bunca yıllık aile dostuyuz. Beni unut. Kendi hayatına bak. 534 *** : Yanlış numaraya yazdınız. Siz: Fuat Abi bak abi diyorum. Yetmedi mi yaptıkların?

Bugün tam bir ay oldu buraya geleli. Dört duvarın arasındayım. Küf kokuyor burası, biraz da is. Derin bir koku çekiyorum içime, işte diyorum kendime; İşte benim yaşama sebebim bu. Zar zor sığdığım yatak bu gece bana dar olmakta kararlı, uyku denen o lanet şey girmiyor gözüme. Bedenim bir külçeden farksız, dört gündür uyumamışım. Yine girmiyor. Gözümü her kapattığımda cesetler beliriyor o karanlıkta. Ceset denmez ona, olsa olsa leştir o. Derdi amcam yanımda olsaydı. Haklı, leşti her biri. 'İlk günler kusarsın sürekli, uyuyamazsın, rüyana girer kabus ederler.' Demişti amcam, şimdi söylediği her şeyi yaşıyorum. Apansız bir ürperti geliyor engel olamadığım, rüyalarımı kabus ediyorlar epey bir vakittir. Bunların hepsi birkaç aya mazi olacak, biliyorum. Ne artık rüyama girecekler, ne de leşlerini görünce kusacağım. Ben artık öldürmek için yaşayacağım. Ben kim miyim? Ben Dinçer, Dinçer Demirsoy. Başka da hiçbir şey değilim zaten. Hayatta bir şey olmak için işte şimdi tam da buradayım. Tek bir kelimeyle anlatamadığım bu şehirdeyim. Ölü kentteyim, ölü zırhlarının içindeyim, leşlerin her gün daha da arttığı bir mezarlıktayım.

Kuzenimi desteklemeye gittiğim her maç sıradandı ama sadece tek maç özeldi o da Barcelona maçları çünkü Barcelona'ın maçları demek benim için o demekti sonra bir gün her şey değişti o gün onunla tanıştım ve bu bizim için dönüm noktası oldu bizim dünyamız oldu.