En başında yanımda sadece intikam için vardın,sonra işler değişti.Seni bana bağlayacaktım.Bir zamanlar abimin ölümüne sebep olan teyzen gibi.Senin canını yakacaktım.Babamın hapse girince benim canımın yandığı gibi. Sonrabana olan bağlılığın seni yavaş yavaş yok edecekti,beni başkalarıyla görecek,kül olacaktın.Canın acıyacaktı. Ama planlamadığım bir şey vardı.O da senin ne kadar masum olabileceğin. İşler tersine döndü.Kendi kazdığım kuyuya kendim düştüm.Şimdi ben yok oluyorum,ben küle dönüyorum.Sen başkasına gülümserken,bana nefretle bakarken.. Benim aydınlığım da karanlığım da sen oldun. Oyunbozan,karşına çıktığım ilk günden beri sana böyle seslendim,sende adının hakkını verdin. Oyunu bozdun. Beni kendine tutsak ettin,sana mahkum oldum Oyunbozan

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Zengin olmak hiçte iyi değildi. Liseden kurtulmama son bir sene kalmışken o mendebur ile abim yüzünden tanışmak zorunda kalmıştım. Yeşil ama öfkeli gözleri, rüzgara meydan okuyan saçlarıyla ayaklı bela olan müstakbel kocam Poyraz ve tabiki eksik olmayan çetesi… Sanırım her şey için çok geçti. Ben artık poyrazdan geriye kalan bir rüyaydım…

Tam da aşık olacak adamı buldum yani! Üstelik onun bırak beni hemcinslerimden hoşlanıp hoşlanmadığı bile belli değilken...