Yutkunamadığım kelimelerim var benim. Yutmaya kalkınca boğazımda kalan, dilime gelince dilimi yakan...Orta yerde tutuyorum hepsini.Dilimin altında , yanağımın içinde... Acılaşan sakız gibi.Sakız gibi çünkü içimde gevelediğim onca şeye başka bir ad bulamıyorum... Güneş önceden de böylemiydi ? Yazın gelişini önceden de böyle mi beklerdik? Önceden gülüşüm değişik miydi? Mesala kahkahalarla gülerken bir anda durabiliyor muydum önceden de?  Bunlar icin sadece sesimi dinle..

Yüksek binalardan, gösterişli mağazalardan ve siyah takım elbiseleriyle, ellerinde o mağazaların amblemini barındıran karton poşetleri taşımaya uğraşan adamları arkalarından süründüren güzel giyimli kadınlardan anladığım kadarıyla New York-Manatthan benzeri bir yerdeydik. İlginç olan burayı bilmediğim halde sanki yerlisiymişcesine rahat bir tavırla etrafta dolanmamdı. Etrafta çok fazla yüksek bina ve mağaza vardı. Ama ben tüm o muhteşem mağazaları ve kıyafetleri bir kenara bırakıp caddenin sol tarafında kalan kafeye doğru ilerledim. Kafe'ye girmeyi amaçlayarak kendimden emin bir duruşla cam kapıyı ittirmek için elimi uzatırken aynı anda hiçte tanıdık gelmeyen bir çocuk da elini cama yasladı ve ellerimiz birbirine deydi. Oldukça güven veren bir sıcaklığın etkisiyle gözlerimi kapatırken sağ tarafımda duran Serdar kulağıma fısıldadı. "Her gün aynı yollardan geçersen aşkı bulamazsın."

Amy, normal, sıradan, hatta gayet sıkıcı bir kızdır. Ta ki, kendisinden garip şeyler yapmasını isteyen CIA'e bulaşana dek. Yapması gereken tek şey, bahsettikleri kişiyle her gün vakit geçirmek, ona arkadaşı gibi yanaşmaktır. Casusluk yapacağı kişi kendisini sinir eden, dalga geçen, ukala biri olsa bile. Amy, tek kuralı ihlal eder; "işe duygularını karıştırma!"

Kimseye anlatamadığımız hisleri ve duyguları tanımadıklarımız dinleyip yorumlarsa ne olur? Sizde bir itirafta bulunun.

Ankara'nın hanım kızları, neşe dolu ama karanlık; mutlu ama depresif bir o kadar da kafadan kırık, çatlak iki kalemin satırlarla dansı...

"Bir kişinin ölümü trajedi, bir milyonunki istatistiktir."

"O öldü." tek duyduğu buydu geçici bir sağırlık yaşıyormuş gibi afalladı bir an gecenin ürpertici sessizliğinde duyduğu bu sözler soğuktan kaskatı kesilmiş bedeni gibi donuktu ne tepki vereceğini şaşırmış bir halde bir müddet hareketsiz kaldı pek istemli değildi aslında bu davranışı kimilerine göre refleks sayılabilecek derecede normaldi bir an cesede dokunmuş gibi irkildi. Yaşadığını belli etmek istercesine uzun ve derin bir nefes aldı Sebastian odada duran ceset kendiyle birlikte diğerlerinin de ruhunu emiyordu sanki ortam aşırı sessizdi herkes cinayet mi intihar mı olduğunu düşünüyordu ama her ikisi de olmadığını yaşamadan anlayamayacaklardı.

Düşmanın her yerde. Düşmanın tetikte. Düşmanın evinde, kalbinde, gizlediğin her şeyi biliyor. Sana sunduğu ödül ise; 7 saniye. -Tek Bölümlük-

Bu paylaşımların tamamı; noktasından virgülüne kadar, edebiyat tarihimize yön vermiş şairlerin şiirlerinin paylaşılacağı bir çalışmadır...

Ilk bölüm ve heyecan dorukta karakterlerin medyaya yansıması için bana karakter önerisi yapın lütfen seviliyorsunuuz -.-