"bak sana birşey diiyicem " "evet söyle dinliyorum" " pelin ben ..." "sen" "Ben vampirin"donup kaldım ne diyordu bu böyle"

Jenna Collins Gizemli Kasaba'ya taşındığında olacaklardan habersizdir. Birçok yeni insan tanıyacaktır. Peki ya tanıdığını sandığı insanlar gerçekte öyle değilse? NOT: HİKAYENİN KİTAP OLMASI SÖZ KONUSU DEĞİLDİR/ OLAMAZ. Başlarda acemi olduğumu biliyorum. İleride bölümleri düzenleyebilirim umarım. İyi okumalar..

bir kızın kötü geçmişi onu sadist acımasız duygusuz yaparsa ne olur?

"Ada kızım bu sen değilsin" Her zaman olduğu gibi annem haklıydı. Ben artık eski ben olamıyordum. *** "Senin canını kimsenin yakmasına izin vermeyeceğim Ali, benden başka kimsenin." diyerek fısıldadı kulağıma ve gitti. Bana güzel bir şey mi demişti yoksa tehdit mi etmişti yine. Düşünme düşünme sen güçlüsün düşünme. *** Ada, 17 yaşında lise3 öğrencisidir ve yeni okuluna geçiş yapar. Aslında bu Ada için artık rutin bir şey olmuştur. Tam bir bela mıknatısıdır ve bu yeni okulundan mezun olması gerekmektedir. Peki bunu başarabilecek mi? Arda ise belanın sözlükteki karşılığıdır. Eline düşen bir daha kurtulamamış, nam salmış bir kötüdür. Şu zamana kadar aşkı küçümsemiştir. Peki ya kendi aşkın eline düşerse kurtulmayı başarabilecek mi?

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

güneş battı. ya da biz kaçırdık.