"Hâlâ köpek gibi bana aşıksın," diyerek canımı yakacak bir kahkaha attı. "Biriyle kol kola okula gireceğim diye ödün kopuyor, birinin yanına ilerlediğimde aklın çıkıyor. Hadi yalan de, seni çok iyi tanıyorum ben. Kandıramazsın beni." Gözlerimin sulanmasına engel olamasam da onun gibi kahkaha attım. O sırada spor salonundan hiç tanımadığım biri çıkmıştı. Ozan'a "Emin misin?" diye sordum. "Seni mi seviyorum hâlâ?" "Şu an barışmak istesem gurur falan demeden evet diyecek kadar çok seviyorsun." Neden haklısın? "Yazık kafana." Spor salonundan çıkan çocuğun yanına giderek hızla koluna girdim. "Ben de seni bekliyordum sevgilim, hadi gidelim." 10.05.22

renkli bir hikaye değil soluk bir gerçek.

-"Gençler, bugün biraz sonra okulumuzda deprem tatbikat yapılacak." dedi. * "İki dakika sonra siren çalacak ve herkes bir dakika sırasının altına çök-kapan taktiğini yapacak. Bir dakika dolduktan sonra ben size komut vereceğim ve benim komutumla binayı boşaltacağız." * İki dakika sonra tüm okulda siren sesleri yükseldi. Tiz siren sesleri okulun her yerinde yankılanıyordu. Bütün sınıf sıraların altına çöktü ve beklemeye başladı. Bir dakika sıranın altında bekledikten sonra hoca herkese "Dışarı çıkın." komutunu verdi. Sınıftan hızla çıkmaya başladık. Koridora ulaştığımda tüm okulun binayı terk ettiğini gördüm ama kimse önemsemiyordu. Yavaş yavaş merdivenden inerek bahçeye çıkıyorlardı. Kalabalığın arasından nihayet merdivenlere ulaşabildim, elimden geldiğince hızlı hareket etmeye çalışıyordum. Bir yandan hocaların öğrencilere ne yapmalarını gerektiğini söylerken diğer yandan öğrenciler kendi aralarında konuşuyorlardı. Ortada koca bir ses uğultusu vardı. Merdivenin ortasına geldiğimde başım döner gibi oldu. Hızla merdivenin trabzanından tutundum ama geçmedi. Daha da şiddetlenince etrafa baktım ama herkes telaşa kapılmaya başladı. Üstünde durduğum merdiven sallanmaya başlayınca bunun baş dönmesi olmadığını anladım. Deprem oluyordu... * Bir çatırtı sesi kulaklarıma ulaştı çığlıkların arasından. Ardından bir tane daha ve bir tane daha... Önüme koca bir kaya parçası düşünce son gücümle çığlık atıp geriye doğru çıktım. Tavandan kopan parça bardağı taşıran son damla olmuştu. Kolonlar ve duvarlar çökmeye başlayınca kendimi sona hazırladım. Burada hepimiz ölecektik... Tatbikat gerçek olmuştu...

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."