Mizah#1 04/03/18 "Tamız hocam." Buğra arka sıradan anırdığında kafamı hızla hırkamdan kaldırdım. "Aaaaa ilk okul günü hatta ilk saati uyunmaz ama." Bartu geçen seneki gibi arkamda oturmuştu. "Sus sıçarım." "Hocam ödev vardı." Gamzenin sesiyle herkesin ona dönmesi bir oldu. "Yaktın beni Gamze." Ata ağlak bir ses tonda konuştu. "Haklısın kızım. Evet açın ödevlerinizi." &&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&& Bir sınıf düşünün ruhen yok. Her sabah okula giden bedenleri ama sıcacık yataklarında kalan akılları. Daha üçüncü aydaydık ama ben bu pis okulun pis tuvaletlerinde ağlıyordum. "Dayanamıyorum artık bu entrikalara, suçlamalara, yalanlara. Gücüm kalmadı." Kızlar tuvaletinin kapısından gelen sesle o tarafa döndük. "Kim benim minik kobramı ağlattı bakiyim. Onun ağzını yırtıp içine sıçarım." Serdar gay gibi içeri koştuğunda içimde tuttuğum şeyle gülmek isterken daha çok ağlamaya başlamıştım. "Ay ben gelince bu daha çok ağlamaya başladı. Kız ne oldu rimelim mi akmış." Beni güldürmek için söylediği şeylere istesemde gülemiyordum. "Yani anlamadım fermuarım da açık kalmamış korkmuş olamaz." Kızların hepsi yüzünü buruştururken benim yüzümdeki gülümsemeyle o da yüzünü buruşturdu. "Yani o kadar şey yaptım eğer bu seni güldürüyorsa +9 fesatsın." Kafasını yazık anlamında sallayarak tuvaletten çıkarken içeri giren kişiye ne ben ne de kızlar tepki veremeyecek kadar şaşkın bakmıştık. "Bunca olan şeyden sonra burda gelip ağlayabiliyorsan ya ben yanlış anlıyorum ya da sen çok iyi rol yapıyorsun." Arkadan gelen sesle hepimiz o tarafa döndük. "Ya da sen hemen burdan siktirip gidiyorsun." Kapak tasarımı için @LizardDesign 'ye çok teşekkürler.

"Sevgili ailem tarafından yaz kampına postalanan benim azılı bir rakibim var mallıkta mastır yapmış biri-" "Ve yakışıklılıkta" "Lan olum bölmesene tanıtım yapıyoruz burda" "Sen bide bu tanıtıma bak:Huysuzların kraliçesi olan Cemre yaz kampına geldiğinde yakışıklılar yakışıklısı, kaslılar kaslısı, yunan tanrısı, afroditin amca oğlu-" "Biz çıkalım mı Ayaz?Biraz sonra kendine çıkma teklifi falan etcen galiba da" "Öldüm Cemre" "Geber sen. Herneyse ben ne diyodum ha evet mallıkta mastır yapmış olan şu varlıkla karşılaşıyorum ve-" "Ve ona aşık oluyosun" "Hiçte bile" "Evet benim için deliriyosun" "Hee evet tapıyorum sana" "Öyle diyosun ama bi gün benim olucaksın" "Avcunu yalarsın,yapmıyorum lan tanıtım manıtım okuyun işte!Ayaz sende siktir git!" ••• ©Tüm hakları Cemrenin papkorn kasesinde saklıdır.

Mizah içinde #1 Her bir yumruk inerken bir başka bedene, onun yüzüne aldığı her bir darbe benim yüreğime inmişcesine acı veriyordu. Normal olan bu muydu yoksa normalden uzak bir hayatın ortasına mı sürükleniyordu kalbim? Kimdi, neydi bu adam? Yumruklar kadar sert bakışları kalbimi dağlarken, galibiyetin sevincini bile taşımayan yüzüne rağmen kalkan eli belirsiz bir zaferin işareti miydi? Maçı kazanmıştı, akabinde merakımı.. Peki bu bendeki çekim farklılığın getirisi miydi yoksa elde etme hırsı mı? ............................ Demir Yumruk kara mizah amaçlayan bir hikayedir. Sizin klişe diye adlandırdığınız senaryoları mizahi bir dille tiye alarak yazılmıştır. O yüzden lütfen yargılamadan önce bunu bilin ve buna göre yorum yapın.

Ben Alara Yücegönül. Bir tane sevgili yapacağım demiştim. Onun bile gidip en karaktersizini bulmuştum. Burnumu çektim. "Ne ağlıyorum ben ya." dedim kendime kızarak. "O onun bunun evladı hiç üzgün değildi. Ben niye salak salak ağlıyorum!" etrafa bakıp kendi kendimi gaza getirdikten sonra eve doğru yürümeye başladım. Beş dakika sonra yeni bir ağlama krizi geçirdiğimde "Aptalım, büyük aptal." diye kendime kızmaya devam ettim. Telefonum çaldığında arka cebimden çıkardım. Ekranda gördüğüm isimle ufak çaplı bir kriz geçirdiğimde ayağımı yanımdaki çöp kutusuna vurdum. Büyük bir sızlama bileğimi sararken olduğum yere çöküp telefonu açtım. " Alara-" "Anne," dedim sinirden artık gülerken. "Sen benim bacaklarımı kır lütfen diyeceğim ama ben biraz önce bileğimi hallettim sanırım. Sen en iyisi beni yatılı okula ver. Ya da dur onu da yapma ben orada daha da kudururum -" Sözümü kestiğinde alt dudağımı ısırıp azarı bekledim. "Neredesin sen bakayım. Aklım çıktı haberin var mı senin? Hem ne abuk subuk konuşuyorsun?" "Anne eve gelecek gibi değilim. Ayağım çok kötü. Babam beni almaya Mehmet amcanın marketinin önüne gelirse gelebilirim. Ha diyorsan Allah 'ın cezası, ailenin yüz karası ne halt yersen ye-" telefondan gelen dıt dıt sesiyle kapatmış olduğunu anlayarak telefonu yanıma bıraktım. Bu ne halt yersen ye Alara demek değildi, değil mi?

Serap Ayça, hayallerini gerçekleştirmek üzere, bu yepyeni dünyaya ayak basmıştı. Uzun beyaz bulutların ülkesine... Hayalinin ülkesi Yeni Zelanda'ya... Büyük hayaller, büyük umutlarla gelmişti. Onu nelerin beklediğini bilmiyordu ama, daha adımını atar atmaz yaşadı şaşkınlığı... Carlos , öfkeli ve buz gibi sert bakışlarına hedef olan genç kızı öldürecekmiş gibi bakıyordu. Bu kızın amacı neydi, ne diye durmadan karşısına çıkıyordu ki... Benim hayalim hep bir hikaye , bir roman yazabilmekti. Yurt dışında aşkı yaşamak ve yaşatmak. Bir Türk kızının gönül macerası her zaman kaleme dökmek istediğim bir konuydu. Bakalım becerebilmiş miyim, buyurun lütfen okuyun. Bir de benim kalemimden çıkan iki kahramanın aşk ve tutku kokan maceralarını izleyelim bakalım neler olacak. İşte karşınızda Serap Ayça Ünsal ve işte Carlos Sebastiano... Bu hikayemi benim için önemli bir günde 23 Nisan'da son tasarımlarını yaptım ve ilk bölümünü 24 Nisan 2016 tarihinde ilk kez yayınlamış oldum. Umarım alıntı, çalıntı gibi bahsedilen şeyler olmaz. Olursa da yasal işlemleri başlatacağımdan emin olabilirsiniz. ÖNEMLE EKLEDİĞİM NOT: Bu hikayemi ilk paylaştığım anda, benden desteklerini esirgemeyen, sevgili yazarım, @hiçkimse33 ve yine çok değerli yazarım @maviivam için buradan onlara can-ı gönülden teşekkürlerimi yollamak istiyorum. Her iki değerli yazarımı da çok seviyor onlara buradan selamlarımı yolluyorum. kucak dolusu sevgilerimle öpüyorum onları... Onlar öyle anlayışlı, kibirli olmaktan uzak, alçak gönüllü, hoşgörülü , tatlı sohbetli, karşısındakiyle empati kurabilen kişiliğe sahipler ki ben onlara bayılıyorum, söyleyecek daha fazla söz bulamıyorum. Kalbimde yeriniz çok ayrı sevgili yazarlarım. Sizleri tanıdığıma çok mutluyum... :))) Kapak yapımı sevgili yazar ve şairim @L_eandros 'a aitt

Karanlığın Hassas Noktası ~Tek Kalp Beş Kardeşlik Serisi -1 (FINAL) Mortena Yayınları farkıyla yakında raflarda olacağız! Tanıtım Hayat hep kurallardan ibaretti Biricik için. O seçmedi annesiz büyümeyi o seçmedi babasının koskoca Mafya grubu beş parmaktan birisi olmasını. Annesiz yetişmesine rağmen cok güzel bir hayatı vardı. Bu karanlık dünyada erkek gibi yaşaması onun seçimi değildi o bir varisdi kız olsa da, beş parmağın birtanecik kız varisiydi. Beş Büyük'lerin tek hassas noktası. Koskoca Mafya varislerinin sert, umursamaz ve korkusuz tavırlı olmaları Biricike olan hassasiyetlerini değiştirmiyordu. Beş Parmağın...Beş Varisi... Savaş Arslanlı...Taylan Toralı...Özgür Çakır... Atakan Kılıç... ve Biricik Demirkan... Aşk girerse bu dünya'ya... Intikam hırsı... Güç yarışları... ve Acı gercekler... (+18 sahneler mevcuttur) 03.03.2015 tarihinden irtibaren yayında... 20.05.2016 tarihinde final oldu... Tüm Telif Hakları şahsıma aittir çalınma veya kopyalanma söz konusu dahilinde hukuki işlem başlatılacaktır❗️

"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası." Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey. Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği hafızasının ardından, hiç bilmediği bir adamın elini tuttu. Geçmişi hatırlamaya çaba gösterdiği her an kendiyle ilgili bilinmezlere daldı. Adam her an köşe başındaydı, soluğundaydı ve ne parmağındaki yüzük, ne de hatırlamadığı geçmiş bu ihtirasa mani olamadı. Oysa ki şeytanın ini, adamın köşesi kıvrılmış zihniydi. Kadın adamın cehennemiydi; saf ateşin koynu, zemheri kışın soluğu.

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Y: küsme ama (16.20) küsersen üzülürüm (16.21) üzülürsem sana dadanırım (16.21) her türlü senden başka bir yere gidemiyorum yahu (16.21)

Yeraltı dünyasının kalbi Kapan. Tüm pisliklerin kaynağı. Kaçak dövüşlerin ev sahibi. Asi'nin evi. Tüm hayatı. Yaşama şansı. Ne kadar şanssa artık. Yeraltı dünyasının yenilmez asi kızı. Taki o geceye kadar. Bir kaç saatte tüm hayatını değiştirecek bir maç. Kazanmak mı? Kaybetmek mi? *** "Geçmişinden kurtulabilir misin? Ağzımdan dökülen kelimelerle beraber gözlerimi açıp bedenimi çevirdim. Suratıma bakarak bir kaç saniye düşündü. Yüzünde bir pişmanlık sezmiştim. Derin bir soluk alıp bıraktı. "Kurtulmak istesek bile kurtulamayız. Bizler geçmişimizle var olur ve geleceğimizlede var olmaya devam ederiz. Gözlerini üzerime dikip konuşmuştu. Konuşurken söylediklerinin doğruluğuyla canım sıkılmıştı. Evet geçmişten kurtulamazdık ama ne bilim işte başkasından ağzından bu sözleri duymak... Yine sessizliğime gömülmek amaçlı araziyi seyredip parmaklarımla oynamaya başlamıştım. Bu sefer o konuşmuştu "Peki pişmanlıklarımız?