Onze lijkbleke zielen staan elkaar aan te staren in het flauwe maanlicht dat door de bomen schijnt. Ik kijk naar de strakke lijnen van zijn kaak en de contouren van zijn spieren die door zijn T-shirt zichtbaar zijn. Ik zou niets liever doen dan de gelijkenissen ontkennen. Maar ik krijg mijn blik niet van zijn gezicht gerukt. Het is net alsof ik in de licht blauwe ogen van Florian sta te staren. De licht blauwe ogen die ik hoopte nooit meer terug te zien. En toch sta ik er nu in te kijken. Florian, die letterlijk mijn ziel heeft losgerukt van mijn lijf. Die mijn hart brak op plekken waarvan ik niet wist dat het niet kon scheuren. En hier sta ik te kijken naar zijn evenbeeld. Alleen heet hij Deven