දැනුන තැන නවතින්න සම්මතයද,අසම්මතයද, කියලා එකකුත් ඕනෙද? ඇයි බැරි ඔවුන්ටත් ජීවිතය විඳින්න? අහිමි වූවන්ගේ කඳුලු අකුරින් හැඩකරන්නට දරන වෑයමකි! ~Strawberry~

"ඔම්මා..කියන්න,කියන්න මගේ වතුර බින්දුවට එයාගේ ගුකී ඩෝල් වතුර ඕනේ කතරක එයා වෙනුවෙන් බලන් ඉන්නවා කියලා..එයාට කියන්න එයාගෙ ගුකී පිච්චෙනවා කියලා!" "බනී කූ,මෙහෙ බලන්න මම බෙහෙත් දෙන්නෙ නැහැ ප්රොමිස්!අපි යමු ඔයාගෙ වතුර බින්දුව ව බලන්න." "මගේ ගුකී ඩෝල්! මට සමාව දෙනවද?ඔයාගේ වතුර බින්දුවට සමාව දෙනවද?අමාරුම කාලේ ලගින් හිටියේ නැති මේ වතුර බින්දුව ගුකීගේ කතරට වැස්සක් වෙලා එන්නම් ..එතකන් ඉන්නවා නේද මගේ ගුකී?"

"මම මේ තැනට ආවේ මගේ උත්සහයෙන් ..මොකද මට උදව් කරන්න අම්මා කෙනෙක් තාත්තා කෙනෙක් තියා අඩුම තරමේ සහෝදරයෙක්වත් හිටියෙ නැහැ. අඩුම හොද යාලුවෙක් වත් ම්හු..ඒත් නැහැ!ච්ච්ච්අනාතයෙක් වෙලා සමාජෙ ඉන්නවා කියන එක ගොඩක් අමරු දෙයක්.." අන්න එතකොට තමා මම හරිම සිහියට ආවෙ ,මම මැරිල නෑ..ඒ වෙනුවට ශක්තිමත් අත් දෙකකට මාව හිරවෙලා..! විශ්වාස කරන්න එක තත්පරයකට මගේ හදවත ගැහෙන එක නැවතුනා! "නළල වෙනකන් වැටිලා තිබුන දගකාර කැරලි කොන්ඩෙ!බ්‍රොව්නීස් පාට කෙනෙකුට ගිලෙන්න පුලුවන් තරම් ගැඹුරු ඇස් දෙක! වාත්තු කරල වගේ නහය! ඊට යටින් තිබුනු තොල් දෙක!!මගෙ දෙවියනේ ,ඒවා..ඒවා හරියට රෝස පෙති උඩට වතුර වැටුනම දිලිසෙනව වගේ දිලිසෙනවා! මේ කෙනා මනුස්සයෙක්ද?එයා හරියට සිත්තරුවෙක් තමන්ගෙ පින්සලෙන් ගානට මිම්ම්ට සිතුවම් කරපු චිත්‍රයක් වගේ.." KIM_J