,,Pamiętam parapet i piętro wieżowca, wypiek na japie, promile we krwi. Jak zdecydujesz, że skaczesz to błąd, a wiem, bo mi zabrakło zaledwie chwil" Życie pisze różne scenariusze. Dla jednych jest łaskawe, dla drugich brutalne. Jego piękno polega na bólu, komplikacjach, nieoczekiwanych zwrotach akcji. Piękno? Czy można to tak nazwać? Jakoś je trzeba zdefiniować, choć według powszechnej definicji piękna, piękno życia zupełnie od niej odbiega. Człowiek potrafi stwarzać pozory. Pozory szczęśliwca, któremu wszystko wychodzi. Ale tak naprawdę w środku się rozlatuje. Siedzi w epicentrum bagna, z którego nie może się wydostać. Nie może, bo nie chce. Tylko czemu, aby zechcieć skończyć z tym syfem musi ktoś zginąć? Czemu los musi potoczyć się aż tak ostro? Czemu to musi być jedyny sposób, by Igor zrozumiał, że nie tak chce żyć? Już zawsze będzie miał splamione sumienie. Już zawsze będzie widział te martwe oczy, które tylko chciały dla niego dobrze. Które tylko się o niego martwiły. Już nigdy nie będzie taki, jak dawniej. Ale chce zmienić swoje życie, wyjść na prostą, by śmierć tak ważnej dla niego osoby nie poszła na marnę, jakkolwiek źle to brzmi.

Ośrodek Dla Psychicznie Chorych im. Świętego Walerego nigdy nie był normalny. Rządził się swoimi surowymi prawami, a dokładniej 12 Świętymi Zasadami Walerego, ale wszystko się zmieniło gdy do szpitala trafiła szesnastoletnia Reece Evernight po nieudanej próbie samobójczej. Terapeutka każe znaleźć jej cel, który utrzyma ją przy życiu i pozwoli nie zwariować. I wtedy dziewczyna postanawia złamać wszystkie reguły ustalone przez Dyrektorkę ośrodka, w czym pomoże jej pewien tajemniczy chłopak, który wie więcej o dziewczynie niż jej się wydaje. Czy Reece przez swój plan odkryje jedną z większych tajemnic tego miejsca? Co takiego kryje się za murami ośrodka? I czy szpital próbuje jej coś przekazać?

Przycisnąłem żyletkę do wewnętrznej strony nadgarstków tak mocno, że odrazu zacząłem krwawić. To samo zrobiłem z drugą ręką. Powoli ciemno- czerwona ciecz spływała po białych kafelkach. - Piękny kontrast.- pomyślałem. Usiadłem na podłodze. Czułem się coraz słabszy, jakby moje ciało ogarnął nagły paraliż. Przed moimi oczami pojawiły się wszystkie sceny z mojego życia. To historia o mnie, a tak właściwie o mojej przyjaźni z Anoreksją. Ta tragiczna opowieść ma Wam uświadomić jedno: Szanuj siebie bo ty jesteś prawdziwym pięknem. 2017 #265 dla nastolatków 2018 #632 dla nastolatków 2019 228 #choroba

Opis do opowiadania jest zbędny. Chcesz poczytać o początkach anorekcji, buncie, ośrodku i innych? To chodź, opowiem ci...

▲ opis: opowieść, która dotyka problemu anoreksji i pozwala czytelnikowi, z początku w łagodny sposób, zrozumieć sposób myślenia osoby chorej, zmagającej się z zaburzeniami odżywiania ▲ ostrzeżenie: książka jest historią fikcyjną, ale opartą na prawdziwych przeżyciach story by astaveurca © |przewidziana liczba rozdziałów: 65| 30.08.2018: #181 w Dla nastolatków 05.05.2020: #1 w #psychika 08.01.2022: #1 w #szpital