Ben inançsız bir oğlanım, ama Rabbe değil. İnsanlara inanmam, çünkü biliyorum ki onlar sözlerini tutmayan birer kuklalar." Öz ailesine ne olduğunu bilmiyordu, aniden yetimhanenin kapısına bırakılmış çocuk Şevket'ti. Ama hayatı aksiyon filmlerinden bile nefret edecek kadar toz pembe geçmişti. Eskişehir'de üvey ailesine taşındığında 6 yaşındaydı, kimya hocası olarak Ankara'da bir liseye geldiğinde Ankara'yı çoktan unutmuştu. Ne gözlerine baktığı öz kardeşini ne de onu yetimhaneye bırakıp kaçan babasının farkındaydı. Bromance içerir, bxb DEĞİLDİR! *bromance iki erkeğin kardeşlik veya arkadaşlık bağı altında birbirine hislerini anlatıyor demektir. Romantik kardeşler, derin dostluk gibi.

Klasik gerçek aile hikayelerinden faklı bir geçek aile klişesi Bügün 18 yaşına girdim. Yani galiba bügün yetimhaneden ayrıldım. Bügün kendi evime geçtim. Bügün ailemi buldum BU HİKAYENİN HER HANGİ BİR YERDE BİR BENZERİ YOKTUR. HİKAYENİ ÇALMAYALIM.

[TAMAMLANDI] Konuşamayan yalnız bir adam ve onun peşine takılmış bıcır bıcır,konuşkan bir çocuk. "Beni sevebilir misin?" -Deneyeceğim... Minik beden,dolu gözlerinin el verdiği kadarıyla ekranda yazanı okudu ve kocaman gülümsedi. İki erkeğin aşkını anlatıyor...Sevmeyen varsa okumasın. Safderun -saf,temiz kalpli,kolayca aldatılabilen

(gerçek aile, hastanede karışan bebek klişesi) Bazen karşınıza öyle insanlar çıkıyorki hayatınızı değiştirip dünyanızı daha da güzelleştiriyor. Zor zamanlarınızda yanınızda olup sırdaşınız, dostunuz, kardeşiniz oluyor. Teşekkürler albayın kızı. Dünyamı değiştirdiğin için. Beni değiştirdiğin için.

Tüm hayatının yalan olduğunu öğrenen kız bakalım ne yapacak

TAMAMLANDI İLK KURGUM VE BİR ÇOK HATAM VAR BUNU BİLEREK OKUYUN LÜTFEN SİZLERİ SEVİYORUM ❤ 17 yaşında olan Umut gerçek ailesine, evine alışabilecek mi? Karşımda duran, gözlerimin karalığını aldığım adama çevirdim gözlerimi. Çok sert bakıyordu? Ben mi birşey yapmıştım bilmeden? Beni korkuttuğunu bilse böyle yapmaya devam eder miydi? Sert bakışlarını biraz olsun yumuşatmadan " Umut değil mi?" dedi. Açıkçası adımı çok merak ettiğini zannetmiyorum öylesine sorduğu bir soruydu bu çünkü. Ağır ağır başımı sallayıp onu onayladım. Pardon onu değil Araf Karahanlı'yı onayladım. "Bak Umut açık konuşacağım, benim zaten 4 çocuğum var ve bir tane daha istemiyorum. Bir kız çocuğu fikri bana ölümden beter geliyor anlatabiliyorum değil mi?" dedi. Konuşmaya çekindiğim için başımı yere sabitleyip başımla onayladım Araf Karahanlı'yı. Araf Bey konuşmayacağımı anlamış olacak ki " 4 abinin de seni isteyeceğini sanmıyorum. Üvey ailen de seni istemiyor diye biliyorum bu yüzden benimle geliyorsun fakat sana ilgi göstermemizi bekleme" deyip arkasını döndü. Ben buydum işte Umut sadece Umut kimsenin, kendisinin bile, Umudu olmayan bir Umut... Araf Bey hastanenin önünde duran, oldukça lüks Range Rover markalı arabanın arka kapısını açıp binerken bana da başıyla binmemi işaret etti. Yaşayabileceğim en uzun süre ne kadar bilmiyorum ama ben ölmek istemiyorum... Sesimi biri duysun diye yalvarmak istemiyorum, kimsesi olmayan bir kız çocuğu olmak istemiyorum ben... Ben hiçbir şey olmak istiyorum sadece boşluk. Kimsesiz bir boşluk...

%99.98 ile Murat Yılmaz'la Sevim Yılmaz'ın kızıydım. Yılmaz kolejinin sahibinin kızı. 5 erkekle yaşayacak şanssız kız. Yılmaz kardeşlerin kardeşi.. Aileme baktım, eski aileme... Hepsi gözleri dolmuş bir şekilde bana bakıyorlardı. Ablam eniştemin omzuna yaslanmış ağlıyordu. Kapı açıldı. Buğra girdi odaya. İlk bana baktı, kıpkırmızı olmuş gözlerime. Sonra aileme baktı, en son ise Yılmaz'lara. Sonra onun da gözü doldu. Anlamıştı her şeyi. 16 yıllık canımdan çok sevdiğim ailemin gerçek ailem olmadığını.. Boğazımı temizledim. "Şimdi ne olacak?" Sesim kısık çıkmıştı, güçsüzdüm. Kendimde konuşacak gücü dahi bulamıyordum. Odada tok bi ses yankılandı. "Herkes kendi kızını alacak."

Karşımda DNA testi ile ilgili zırvalayan doktora hiç dikkat kesilmedim.Bir anda kızın sevinç nidaları ile abime sarıldığını duydum.Abim ise beni yumruklarken kullandığı elleri ile onun saçlarını okşuyordu.İçimde gerçekten tarif edilemez duygular vardı.Ben bu duyguları kendime yasaklamıştım.Hafif kendini belli eden tırnaklarımı etime saplarken kendime geldim ve bir krizin eşiğinden döndüm.En delici bakışlarımı doktora çevirdim ve saatlerdir konuşmadığım için kısılmış olacağını düşündüğüm sesimi temizleyip konuştum. "Bana hastanenin karıştığımız günkü kayıtlarını ve o geceki nöbetçi hemşirelerin listesini vereceksiniz."dedim.Sesim sert ve otoriter çıkmıştı bana alaycı ve şaşkın bir ifadeyle bakan doktorun suratına yumruğumu geçirmemek için zor duruyordum. "Bakın hanımefendi hatamızın farkındayız ama dediğim gibi isim benzerli-"demesine kalmadan lafını kestim.Her zamanki gibi kozumu ilk başta oynasaydım sözümü ikiletmeme gerek kalmazdı.Sakinlikle çantamdan kimliğimi çıkardım ve ona doğru gösterdim. "Yüzbaşı Eylem Bozkurt hemen kayıtları görmek istiyorum"

Klasik abi kurgusudur!

04.04.2021 yayımlanma tarihi... *** Gecenin karanlığı hüküm sürerken şehrin sokaklarında. Ay gibi doğdu içindeki karanlığa minik bir varlık. Küçük bir bebek, büyük bir adamın tüm dünyası oldu o an. Gecesine doğan ayı, hayatına giren mucizesi oldu. Dolunay Mucize Altınsoy... Kocaman adamın küçük kızı. Ateş Mirza Altınsoy... Küçük kızın tek varlığı. Bir insan kan bağı olmadan da baba olabilir miydi? Birini baba yapan faktör kan bağı mıydı, yoksa sonsuz sevgi mi? *** Tatlı bir baba kız hikayesi... #61 Gençkurgu ~ 01.06.21 #7 Baba ~ 24.05.21 #5 Babam ~ 29.06.21 #1 Evlatlık ~ 24.05.21