"Hey Tanrım bana üç tane, üç de yetmez beş tane, beş de yetmez yedi tane ver. Ver. Ver. Ver. Ver... Benim gibi mükemmel bir insan ne istese hakkı sonuçta. Ver Tanrım sen, ver." O bir Keten Prenses. O bir 'Egoriçe'. O özgüvenin beden bulmuş hali. O hem bencil hem ukala. Ve de çok güzel. Ne isterse onu yapar. Çünkü kayıtsız şartsız güvendiği tek bir şey var; Kendi. "Aslı bakıyorum götün yine uçak modunda. Çıkmışsın sahalara. Hava durumuna dikkat et yalnız. Bilirsin. Şimşeğin ne zaman çakacağı belli olmaz." Ve o da Hödüklerin Efendisi. Lûgatında ki marjinal küfürleri ve alaycı gülüşleriyle meşhur. Sinirlendiğinde yapmayacağı şey olmayan korkutucu varlık. Aynı zamanda fazla yakışıklı. Aslı'yı rezil etme konusunda ise dünya markası. ~İkisi de fazla seksi, ikisi de fazla ukala, ikisi de fazla uyuz. Birbirlerine deli gibi benziyorlar. Ve bu ikisi birbirlerinden ölümüne nefret ederken aşktan kaçamayacak!~

Hayaller öyle güzel şeylerdir ki insanlar onları gerçekleştirmeye kıyamazlar. Çünkü bazı hayaller, hayalken çok daha güzeldir. Aşk, sevgi, arkadaşlık... Acı bile hayal ederken daha az can yakar. Gerçekleşmesini umut etmediğimiz sürece de mükemmelliklerini korurlar. Sizce de çok güzel değil mi? Hikayenin konusuna gelecek olursak; sıradan bir genç kurgu. Okumak ya da okumamak size kalmış. Tek farkla. Kurgu gerçek bir hayat üzerine dayalı. Kitapta neyin gerçek, neyin hayal olduğunu bilmeyeceksiniz. Sınırsız tahmin hakkınız var. Öyleyse...Siz de hayal edin. ~Ben hep Tanrı'dan yakışıklı ve tehlikeli bir Bad Boy istedim. O ise bana tatlı mı tatlı bir Good Boy verdi~

Hikayeyi güncellemeyi unutmayın

Normalde çekingenseniz sizin için arkadaş edinmek pek kolay değildir. Utangaçsanız her işi kolayca yapamazsınız. Cesaret gerektiren şeyleri ne kadar isterseniz isteyin elinizin tersiyle itersiniz. Hayat beni bu durumdan çekip alan en önemli unsuru, annemi, bir tekerlekli sandalyeye bağlayınca ne oldu dersiniz? İçime kapanmayı seçtim. Yapmak istediğim onlarca şeyi elimin tersiyle ittim. Mutlu olmayı öğrenmek varken, yaşamanın tadını almayı kendime yasakladım. Çoğu şeyi reddettim. Birgün biri çıkageldi karşıma. Çok seveceğim biri. Tüm kalbimle seveceğim biri. Doğru bildiğim tüm yanlışları düzeltti benim için. Bana asıl 'yaşamak' neymiş gösterdi. Aşık olmamak elde değildi sanki. Sonra "Kapat Gözlerini" dedi. Kapattım. Devam etti. "Kapat Gözlerini ve sadece bizi düşün. Her solukta sevgimizi içine çek. Hayat senin onu sevmeni bekliyor. Tıpkı benim seni beklediğim gibi."

Milattan önceki insanların aç gözlülüğünün sonucu ve vampirlerle savaşabilmek için yapılmış bir büyü. Ortaya çıkmış bambaşka bir canlı. Savaş sırasında beklenmeyen bir mutasyon. O vampir olsa kendini suçlayabilirdi. Kötü biri olmayı kabul edebilirdi. Doğasını reddetmezdi. Farklı olmak onu yoran, kendini keşfetmeye zorlayan bir yönüydü. "Yönleriydi". Yolculuğunu kimlerle tamamlayacağını seçme şansı yoktu. Artık kabul edeceği tek şeydi bir yırtıcı olmak. Kimse onun ırkını adlandıramamıştı. Onun gibilere "YIRTICI" diyorlardı.

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."