"გრძნობები ერთმანეთში იხლართება და ირევა. მე ტკივილს ვგრძნობ... სრულ სიცარიელეში ტკივილს ვგრძნობ. შენ კი შორს ხარ, ძალიან შორს. ნელ-ნელა ფერს კარგავ და მეც ველი, როდის ჩაიფერფლები"

უცნობისკენ ვტრიალდები. "მე სულთან დავვარდები, ფრთები მე მიმაქვს და ალპებზე ყინვა, გადავიბარგები, გადაძირულია ზღვები, ზღვებში ოკეანე, ვეშაპებზე დედამიწა" ჩემს წინ კარგად ნაცნობი სხეული დგას. "მოგონებებია ელექტრონები და ანძა, უსასრულოდ იძირება შავ ზღვაში გემი" ამდენი წლის შემდეგ. "ფერები ლიცლიბენ, ჩამოაფარე ფარდა, მოლეკულებად, გადავიარე ზღვები." მათე აქ არის. 10.01.2022/16.10.2022

ალექსანდრეს და ელენეს საერთო წარული აქვთ. წარსულის შესახებ არავინ იცის, ყველაზე ახლო მეგობრებმაც კი. განვლილი დრო თითქოს ყველას დავიწყებული აქვს, ან თავს აჩვენებენ... წარსულს აჩრდილები მოჰყავს... სიყვარულზე უარს ამბობენ, მაგრამ ამ გრძნობას დრო ქაღალდის ფურცელივით მარტივად ვერ ახუნებს, თანაც წარსული თავისას იბრუნებს!