"Yalvarmaksa." Ağırca yutkundu. "Yalvarıyorum." Göz bebekleri çektiğim acıların hüznünü taşıyorken, kıvranan siyah irisleri koyu karalığını kaybetmiş gibiydi. Acı çekiyordu. "İzmiray'ım ol, Karan'ın İzmiray'ı ol." Sert ve gür sesi işkencelerle boğuşuyor, titriyordu. Artık o kadar da güçlü değildi. Bu hâli bana zevk verdi, onun korkunçluğu tamamen kaybolmuşken benim varoluşum gün yüzüne acımasızca doğmuştu. "Canavar'ın İz'i olmam için de yalvardın." Dedim, alay dolu bir fısıltıyla. "Ben İz oldum, Canavar'ın İz'i. Karan öldü, İzmiray yok olmaya mahkum kaldı." ................................................................. 'Bu bir vahşetti. Karanlık gecelerin ardına gizlenen, var olmaması gereken, gün yüzüne çıkmaması gereken. Korkunç ölümlerin acımasız yüzünde, felaketin gülümseyişiyle asılı kalandı İz. Canavar, o ölümdü. Vahşet, İzliğe mahkum kalmış Canavar'ın benliğiydi.'

"Karanlıkta kalınca gözlerini sımsıkı yumardı çünkü kendi yarattığı karanlık, maruz kaldığı karanlıktan daha vicdanlı gelirdi." 21 Ağustos 2005. Saat 02.53 Sadece eğlenmek için beş arkadaş yola çıktılar. Fakat gecenin sonunda eve dört kişi döndüler. 17 Ağustos 2016 Sır perdesi yeterince kapalı kaldı. Birinin onu aralaması gerek.

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤

Bir metro istasyonu, 14 rehin. Sınırlı yemek, Sınırlı su. Tuzak ve ölümler. Hayatta kalmak için neler yapardınız? Peki onlar ne yaptı? Bu oyununun sadece bir kazananı olacak, Ve herkes bir bir ölecek. Benimle bu oyunu oynar mısınız?