Toz pembe bir hayat yoktur. Toz pembe bir renk değil. Bir seçenek değil. Her renk bir siyahla lekelenmiştir. Her şeyin bir sonu, bir uç noktası vardır. Uçurumun kenarı gibi. Çok yüksek gözükür, ancak bir sonu vardır. Çok sevdiğin bir kitap gibi. Ancak bir sonu vardır. Yaşam gibi. Ölmeyeceğini sanırsın. Ölümsüz olduğunu sanırsın. Ancak o gün gelir çatar ve ölürsün. Benim hikayemin de bir sonu vardı. Bir uç noktası vardı. Ben bir cezalıydım. Cezam ise asla bir kelebeğe dönüşemeyecek bir tırtıl olmamdı. İnsanların canını yakıyordum. Bir tedavi bulmak için insanlara acı çektiriyordum. Bunu annemin göz yaşlarından öğrenmiştim. Ben bir insandım. Diğer tüm insanlar gibi mutlu olmak istiyordum. Mutluluğun peşinden koşturuyordum, ta ki bana deli gözüyle bakıldığını fark edene dek.

Lisedeki ilk yılımdan sonra her zamanki Bodrum tatilinin düşüncesi, benim için fazlasıyla sıradandı. Ama sıradan olmayan bir şey vardı ki o da yan evdeki çocuktu. (Tüm hakları yastığımın altında saklıdır)