Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

05**: Geceler iyi olmasa da sana iyi uykular olsun gözbebeğim. 05**: Sabah uyandığında büyük ihtimalle bu kim, sorusuyla aklın karışacak ve beni engelleyeceksin. Kim olsa engellerdi değil mi? Tacizci gibi görünmek istemiyorum gözünde. 05**: Eğer bana bir lakap takacaksan, beni çok seven ama benim bir türlü göremediğim adam, demeni tercih ederdim. 05**: Seni seviyorum Selis. 05**: Ve bu sevgi sana olacağı gibi bana da zarar veriyor, vermeye de devam edecek. 05**: Aklımı karıştırıyorsun, senin için neler yapabileceğimi öğrendikten sonra, sırf seni görmek istediğimden senin psikoloğuna gidip yalandan rahatsızlıklarla başvurduktan sonra, kötü olan notlarını düzelttikten sonra, 05**: Ben daha neler yapabileceğimin sınırını merak ediyorum bir tanem. 05**: Belki sen buna aşk değil de bir takıntı, saplantı hatta belki de hastalık diyeceksin. 05**: Ama gözbebeğim, sağlıklı ve aklı başında olan hiçbir insan aşk denen kavrama başvurmaz. 05**: Ben de başvurmamıştım. 05**: Seni görene dek. 05**: Her gün geçtiğin sokaktaki kedilere evden mama getirmeni, yılbaşında sosyal hizmetlerde gönüllü danışmanlık yapmana, kızıl saçlarının rüzgarlı havalarda rujuna yapışmasını ve senin çabucak sinirlenip saçlarını toplamanı gördüğümden beri ben hiç iyi hissetmiyorum. 05**: Her gece, her an, her saniye sürekli birini seviyor musun, iyi misin yoksa kötü müsün diye düşünüyorum. Karşına çıkacak cesaret bende yok. Polislerden, özel harekatlarla her an burun buruna olan ben, onlardan gram korkmazken, 05**: Nasıl olur da küçücük bir kız çocuğundan korkuyorum, gözlerine bakmaya çekiniyorum, bilmiyorum. 05**: Daha fazla mesaj atarak seni uyandırmak da isteniyorum, her zaman telefonunu sessizde kullanırsın ama belki bugün almamışsındır. Daha fazla uzatmayacağım, rahatsız ettiysem de özür dilerim ^^

"Masalda da gerçekte de kalbi olmayan bütün kızların adı Gökçen'dir..." . . . Kapak: @birkadehsevgi- 🦋🖤

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."