Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

"Yüzüme iyi bak bu yüzü bu şeyi yaptığın için daha çok görüceksin." Hani az önce yoluna çıkmıyorduk? Bu sefer onların yaptığı gibi biz güldük. "Sen beni yine de başkalarıyla karıştırma." dedim kendimden emin bir şekilde. Azra bir adım atarak öne çıktı. Önce beni tutan çocuktan kurtardı. Daha sonra onlara doğru bir adım daha attı.Nasıl gözlerini arkadaki çocuktan alıp odaklanmıştı ? "Eğer bir daha bu kıza dokunmaya kalkarsan sana öyle şeyler yaparım ki ebene kadar tüm sülalen hisseder." Yapar mıydı? Ah! Kesinlikle. ••••• Kocaman iyi okumalar :))

"Bitti." dediğiniz an her şeyin başlangıcı olabilir mi? Olabilir, mucizelere inanın ^^ Gözlerimi açtığımda karanlık bir gökyüzü ve ağaçlar ilk görüş alanıma giren şeylerdi, birde bir kafa. -"Uyandın mı?" Dedi tanıdık bir ses. -"Ben ölmedim mi?" Diye sordum. Kabul ediyorum çok aptalca bir soruydu fakat çok küçük bir ihtimal de olsa bilmek istedim. -"Yani şuan benimle konuşabildiğine göre?" Dedi sağımda oturur pozisyonda beni izleyen çocuk. Bu trendeki çocuktu. Siyah saçlı, kaslı maslı bir şey. -"Belki sende ölmüşsündür?" Dedim, ölmüş olmakta ısrarcıydım. Kısık bi kahhaha attı "Ya saçmalama, kalk hadi." -"Ha ölmedik yani?" -"Öldük tabi ölmez olur muyuz hatta ölmeden birkaç dakika önce locadan 2 kişilik yer ayırttım. Çok kalabalıktı ama bir görsen millet akın akın cehennem bileti alıyordu-" ... •Yeniden Doğuş• 25.12.22 #1 - başlangıç 29.01.23 #1 - tren

+0535**: Merhaba, kusura bakmayın rahatsız ediyorum. +0535**: Numaranızı annemden aldım. +0535**: Üst komşunuzum bir şey rica edebilir miyim? Sena: Tabii, buyrun. +0535**: Çamaşır sererken baksır elimden kaydı ve sizin balkona düştü...

Kurbanını gölgesindeki işarete göre seçen bir katil. Aksel şehrinde insanlar kaybolmaya ve cinayetler işlenmeye başlanmıştı. Bu olaylara dair yürütülen tek tahmin aynı kişi tarafından yapılıyor olmasıydı. Doğa bozulan düzeni eski haline getirebilmek için ruhlarındaki izlere göre beş kişiye özel güçler verdi. Şimdi bu beş çocuk Aksel Lisesine gelecekler, aynı anda hem kendi kimliklerini gizleyip normal insanlar gibi davranacaklar hem de suçluyu bulmaya çalışacaklardı. Ancak güçler beş çocukla sınırlı kalmadı... Aksel şehrine hoş geldin. Unutma ki güvenebileceğin tek şey gölgen, ona da çok güvenme.

Bardağını almak için eğildiğim sırada Aras gülmeye başladı. Ben de gülerek "Neye gülüyorsun?" diye sordum. "Bıyık sana yakışmış." dedi kahkaha patlattı. "Ne bıyı.. Ah çikolata." dedim ve bende kahkaha patlattım. Aras çekinmeden elini dudağıma uzattı. Başparmağıyla nazikçe okşadıktan sonra beni kendine çekti ve öpmeye başladı. Ben de şaşkınlıkla ona karşılık verdim. Neden bilmiyordum ama içimden öyle yapmak geliyordu. Kokusu beni kendimden geçiriyordu. Beni saf bir açlıkla öpüyordu. Öpüşleri gittikçe sertleşiyordu. Beni koltuğa çekti. Sırtüstü yatırdıktan sonra üzerime çıktı. >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> Bu yanlıştı. O benim hocamdı. Yanlıştı. Ama bir o kadar da doğru geliyordu. O..o hocamdı. O arzuydu. O şehvetti. O adını koyamadığım her şeydi.

Hayatı sadece ders çalışmaktan ibaret sıkıcı bir genç kız ve her günü farklı bir aksiyonla geçen agresif ama bir yandan da kibar, genç mafyanın birbirini tanıma hikayesi. Boş vakit buldukça yeni bölüm yazmaya devam ediyorum, haftada iki tane bölüm yayınlamaya çalışıyorum. (en az 10 oydan sonra yeni bölümü yazıyorum) Lütfen okuduğunuz bölümlere oy verin ki bende yazdığım bölümleri yayınlıyim seviyorum sizi... ❤️ ! Hikayeyi izinsiz kullanmayınız!

"Bu dudakları tatmayı bırakırsam eğer,"dedi, gözleri dudaklarımdayken. "Bu kokuyu solumazsam,bu tene,"derken parmak uçlarını kadınlığımda hissettim. "Dokunmazsam eğer,buna sebep olan her şeye düşman olurum, güzel karım,"diye devam etti. "Seni, benden koparmaya kim kalkışırsa mahrum kaldığım yerden onu mahrum ederim,onun da nefesini keserim." O, sağanak bir yağmur. Ben ise ona savunmasız bir Diphylleia. Belki de beni görmesi için yağması gerekir. Nefretin büyüttüğü iki bedene vuran kasırga, duyguları bertaraf ettiğinde nefretten peyda olan güçlü duygu aklı köle;duyguları hükümdar yapar. Nefret güçlü bir duygu. Tutku,nefreti öldürebilecek daha güçlü bir silah. Yıldızlar, bir bir parladığında nefret ve tutku birlikte oldu. O gece birbirlerine çıkan yolun temeli atıldı. Birbirlerine karıştılar. Kızıl saçlı bir kadının ve kömür karası gözlü bir adamın tenine işleyen mühür, duygularının damgalarıydı. ℤ𝔸𝕐ℕ𝔸ℍ𝔸ℝ𝔸'𝔻𝔸ℕ CEVHER SERİSİNİN İLK KİTABIDIR. (Kitabın ismi şahsıma aittir. Herhangi bir kitapta kullanılmasına müsadem yoktur. )

Yaraları vardı insanların; hiç kapanmayan fakat çokça kanayan. Yaraları vardı küçük bedenlerin hiç unutamadığı , büyük bedenlerin ise aldırmadığı. Batırdım hafif çengelli olan ip ile iğneyi ,kendi ellerimle açtığım kesiğe.Kendi ellerinle açtığın yaralara böyle amansızca bir ferle dikiş atmak titremeyen ellerin harcıydı. Senin ellerin silah tutarken bile titremez ömür! Benim ellerim sadece silah tutarken titremez ya zaten. İğne deriden çıktı,ip kesiği kapatmak istedi . Söyleyin ona beyaz iplerin dikişleri , kanlı ellerin izlerini kapatmaya yetmez. İğne yeniden battı . Can yandı; kanarken , iyileşirken en çok da iyileşmek istemeyince. Söyle ona iyileşmek istemeyen yaralar ipleri kuruyken kabuk bağlamaz. Çürüyen ipler dökülse kan kaldığı yerden akmaya devam eder. Son kez söyle , o zaman nedir bu boşuna çırpınış?