1997 "Hadi Işıl seç birini." Onlarca misafir bir yaşındaki güzel bebeğe bakarken bu tatlı bebekse masanın üzerindeki nesneleri tanımak için uğraş veriyordu. Annesine göre bu tatlı kız tabikide steteskopu seçecekti. Ilerde başarılı bir doktor olup annesini gururlandıracaktı. Babası ise kitabı seçeceğini düşündü. Işıl küçük yaşına rağmen babasının onu kitap okuyarak uyutmasına alışmıştı. Ama Işıl herkesi yanıltarak bir deste parayı hiç zorlanmadan eline aldı. Misafirler kahkahalarla gülerken babası tekrar bir seçim yapması için para destesini kızın elinden almaya çalıştı. Küçük elleri parayı sımsıkı tutarken başını iki yana sallıyordu. "Hadi kızım tekrar seç." Babasının sözüne karşı sanki anlıyormuşçasına Işıl elindeki parayı daha sıkı tutup ağlamaya başladığında tüm salonu ağlama sesleriyle inletmeyi başarmıştı. Babası paradan elini çektiğinde Işıl nihayet susmuş ve gülümsemişti. Daha bebekken yolunu çizmişti. Para. 2020 Hayattaki en sevdiği renk dolar yeşili olan Işıl, beş parasız İzmir'e gönderilmesi sonucunda karşı komşusu doktor Kağan'la tanışır ve kendi içselliğiyle yüzleşip hayatı yeniden keşfeder. Peki tüm bu keşifler sonucunda ağır basan aşk mı olacak para mı? Kibirli, burnu havada ve açık sözlü olan bu sert kadının farklı hikayesi sizi hem güldürüp hem de ağlatacak. #Romantizm #1 14.03.2021 #Tutku #1 15.03.2021 #Genç Kız Edebiyatı #1 23.06.2022

Tamamlandı. "Hepinize iyi akşamlar. Abla ve Batu abi öncelikle mutluluklar. Buraya çıkma sebebim, öncesinde güzeller güzelli birisine söz vermemden kaynaklanıyor." Sahneye çıkmış konuşan Efehan ile gözlerim anında onu bulmuştu. Gözlerimin içine bakarak konuşmaya devam etti. "O hatırlamıyordur ama benim aklımdan hiç çıkmadı." Kaşlarım çatılırken Efehan mikrofonu eline alarak daha önce orada olup olmadığını bilmediğim sandalyeye oturup mikrofonu sabitledi ve yerde duran gitarını aldı. "Küçükken bir sokakta ağlıyordu ve neden ağladığını sorduğumda bana abilerinin basketbol oynarken onu aralarına almadığından bahsetti. Bende ona ileride basketbolu öğrenip, beraber oynama sözü verdim. O ise buna sevinip, ona şarkı yazıp söylememi istedi." Gözlerimden mutluluktan yaşlar akarken konuşmaya devam etti. "Ben o gün eve gidince şarkıyı yazmaya başladım ama bir daha o kızı görme fırsatım olmadı. Onu bulmak için aradım ama o beni buldu. Tanıyamadım başta, o küçük kız gitmişti ve yerini çok güzel birisi almıştı sanki. Şimdi ise huzurunuzda ona verdiğim sözü tutmak istiyorum." Söyledikleriyle aklıma gelen anı ile gülümsedim. Efehan'ın o çocuk olduğunu bile hatırlamıyordum ama o hatırlamıştı. ~ *Wattpad'de yayımlanan Asist isimli ilk hikayedir.*

"Hâlâ köpek gibi bana aşıksın," diyerek canımı yakacak bir kahkaha attı. "Biriyle kol kola okula gireceğim diye ödün kopuyor, birinin yanına ilerlediğimde aklın çıkıyor. Hadi yalan de, seni çok iyi tanıyorum ben. Kandıramazsın beni." Gözlerimin sulanmasına engel olamasam da onun gibi kahkaha attım. O sırada spor salonundan hiç tanımadığım biri çıkmıştı. Ozan'a "Emin misin?" diye sordum. "Seni mi seviyorum hâlâ?" "Şu an barışmak istesem gurur falan demeden evet diyecek kadar çok seviyorsun." Neden haklısın? "Yazık kafana." Spor salonundan çıkan çocuğun yanına giderek hızla koluna girdim. "Ben de seni bekliyordum sevgilim, hadi gidelim." 10.05.22