Güneşin kızıllığındaki o koyuluk, derime, damarlarıma, teker teker işliyordu. Belki de bu bir ölüm çanıydı. Susmayacak, daima benle olacak bir çan. Fakat kulaklarım ölüm çanını duymaktan bir hayli yoruldu. Ben Tugay Yıldırım, gerekirse o çanı hiç susturmayacağım. Ve bir gün, başıma geçirdiğim o bordo bere, benimle yok olacak. 13.11.16

Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadım. Gururuma dokunmuş muydu? Biraz. Pes edecek miydim? Hayır. Ben bir kızdım, o ise erkek. Ve kesinlikle yanlış replikleri paylaşıyorduk. "Bunu, benim söylemem gerekmez miydi?"