Bahar: Ben seni bo-şa-dım! İlhan: Ben senden boşanmadım ama. İlhan: Bizde evlilik bir kez olur, ömür boyu sürer. İlhan: Öyle boşandık, ayrıldık bize ters. Bahar: Hah, başladı yine!

"Ben mehmet. Sultan Süleyman handan olma haseki hürrem sultandan doğma 11. Osmanlı padişahı 90. İslam halifesi Sultan Mehmet Han."

Bir tarafta çocuklarından habersiz yaşayan bir adam. Diğer tarafta günden güne baba özlemiyle yanan; sesini, kokusunu, görünüşünü merak ederek büyüyen iki çocuk. Ve tüm bunlara sessiz kalarak onu terk edip ruhunu paramparça eden adamın çocuklarını hak etmediğini düşünerek gizleyen bir kadın. Geçmişe hapsolmuş yaşanmışlıklar, aşk , terk ediliş, pişmanlıklar... Örtbas edilmeye çalışılan gerçeklerin doğuracağı sonuçlar korkutucu olacaktır. Sırlar bir bir açığa çıkacak, doğrular yalanı kucaklayacak, yanlışlar ise acıya gebe kalacaktır. Tüm bilinenler unutulacak, ezberler bozulacak, ortaya dökülenler her iki tarafı da derinden sarsacak kadar yıkıcı olacaktır. Tüm hakları saklıdır. ©

Acıdan zevk alınabilir mi? Biri bana bunu Alp ile tanışmadan önce sorsa kesinlikle "HAYIR" derdim. O bütün hayırları mı "MÜMKÜN" kıldı. Bir enkaz olan hayatımı ateşe vermiştim, ateş küle dönüşmüştü, ama o tüm külleri yeniden alevlendirdi. Nazenin üniversite son sınıf öğrencisidir. Hayattan tek istediği acı dolu geçmişinden sıyrılıp yeni bir hayat kurmaktır. Çocukluğunda yaşadığı şiddet dolu günleri unutmaya çabalarken... Ona tüm acıları tekrar hatırlatacak bir adamla tanışır... Bu yakışıklı, zengin ve gizemli adam ona hiç bilmediği zevkler tattıracak, Nazenin'in kapatmaya çabaladığı yaralarını deşerken varlığından bile haberi olmadığı duyularını canlandıracaktır. Acıdan zevk doğarmış bazen. İnletirmiş yeri, göğü. Dokunuşlardan etkiliymiş sert derinin darbesi ve dokunuştan çok kavururmuş bedeni. Ten acıdıkça tutku canlanırmış. Ten acıdıkça bağlanırmış şehvet düğümleri teker teker... Metal kelepçe sıyırdıkça bilekleri çınlamalar, inlemelere, inlemeler, çığlıklara dönüşürmüş. Acıyı istermiş beden acımayı istermiş. Sırf ruhu acımasın diye bedenin acısını kabullenirmiş...

Buse, ıssız bir yolda karşılaştığı uzun boylu simsiyah gömleğinin içinde muhteşem gözüken adamın sert bakışlarının onu etkilemesini istemiyordu. Hem de ilk konuşmalarında azarlanmayı beklemiyordu. Adama sana ne demek istese de onun yardımına ihtiyacı olduğunu biliyordu. Yine de kendini tutamamıştı. İlk temasında hissettiği duyguları unutmalıydı. Cenkay, kendini sorgularken karşılaştığı kadına önyargılı davranmak istememişti. Ancak bir ceza avukatı olarak geçmişte yaşadıkları yüzünden temkinli olmuştu. Kadını bıraktıktan sonra kadına olan tavırlarına kızsa en doğrusu bu demişti. Merve, üç yıl boyunca platonik sevdiği adamın onu hiçbir zaman fark etmeyeceğini bilerek uzaktan sevmeye devam ediyordu. Öyle bir an gelmişti ki konuşmaya bile cesaret edemediği adamla ilk görüştükleri gece birlikte olmuştu. Bu yaşına dek edindiği bütün değerleri çiğnediği için pişmandı. Birkaç saatlik mutluluk sevdiği adamın onu kovmasıyla sonlanmıştı. Onu kovan adamı değil ama kendini asla affetmeyecekti. Tüm suç iradesiz davranan kendindeydi. Ali Buğra, Merve'nin onu sevdiğini anladı. Annesinden kaynaklı asla evlilik düşünmüyordu. Ancak Merve'nin masumluğu onu etkiliyordu. O geçinemeyen aileleri boşamasıyla ünlü aileden zengin bir avukattı. Onun için iyi yürekli masum kadın yoktu. İstekleri için bütün iğrençlikleri yapacak kadınlar vardı. Hayatının en güzel sevişmesinden sonra duyduğu iki kelimeyle asla bırakmayı düşünmediği kadını nasıl kovduğunu anlamadı. Beş dakika geçmeden pişman olmuştu. Ama son pişmanlık fayda etmiyordu. Cenkay&Buse ve Ali Buğra&Merve çiftlerimizin zorlu aşklarını okumaya ne dersiniz? Wattpad'te bu isim ile yayınlanan ilk ve tek hikayedir... Kopyalama yada çalınma durumunda adlı mercilere başvurup yasal işlem başlatılacaktır....

Karısını kaybetmemek için her şeyi yapmaya hazır çok güçlü ve çok zengin bir adam... Genç ve güzel bir kadın, 5 yıllık mutlu ve aşık evliliğinde tek burukluğu anne olamayacak olması... Ve layık olmadığı kaderine boyun eğmeye mahkum, aşık olması yasak olan adama aşık olan masum bir kız... "Bizi bitiren o kız değildi Ateş, bizi bitiren sendin. Suçlu arıyorsan eğer ne o, nede ben suçluyum, tek suçlu var oda sensin" Doğuşum seninle belki ama kıyamet Gözümden Düştüğün An....

"Tebrikler Defne Hanım,hamilesiniz." Dünyamı başıma yıkan bu cümle... Karnımda o herifin bir parçasını taşıyordum... Peki şimdi ne yapacaktım?

Hiçbir kadını kıyafetiyle, saçıyla başıyla yargılamayacaksın... Gün gelir yargıladığın o kadının ayaklarına kapanmak zorunda kalırsın. Ön yargı; Hayata kirli bir camdan bakıp her şeyi kirli bilmektir. Bu hikaye de bir kadına yapılan ön yargının en çirkin halini okuyacaksınız. Wattpad de bu isim ile yayımlanan ilk ve tek hikayedir. Çalınma durumunda yasal yollara başvurulacaktır.

*** ➡ Yıllardır öz ailesi olduğunu sandığı insanların aslında gerçek ailesi olmadığında dünyası başına yıkılan bir kız AZRA (TANEM) AKÇA... ➡ Üç yıl önce kaybettiği kız kardeşinin intikamını almaya yemin etmiş bir adam FATİH KESKİN... ➡ Yıllar sonra bir kız kardeşi olduğunu öğrenip onu kanatlarının altına alan, değerlisini herşeyden ve herkesten korumaya çalışan bir adam YİĞİT POYRAZ... *** İkinci hikayem ile yeniden karşınızdayım. İLK KALP AĞRIM adlı kitabımdaki karakterler HUZUR SEN MİSİN ? (Berdel İle Gelen Aşk) dan alınmıştır. Ama kurgu tamamen birbirinden farklıdır. Azra ve Fatih aşkını isteyenler için buyrun İLK KALP AĞRIM' a... KEYİFLİ OKUMALAR ✔

"Keşke." dedim yine ve yeniden. "Keşke seninle hiç tanışmasaydık." dedim göğsüne bir kez vurarak geriye doğru sendelemesine sebep olurken. "Keşke sana bunca yılımı vermeseydim" ve bir kez daha vurdum göğsüne. Yine geriye doğru düştü adımları. İstese hakim olur kendisine. Ama karışmadı o an. Ben ona ne kadar vurursam vurayım, sadece gözyaşları ile izledi beni. "Keşke bana ihanet etmeseydin!" dedim yine vururken göğüsüne ve dolan gözlerimi artık tutamazken. Gözyaşlarım sanki artık gözlerimde ki hükmüne devam edemeyecekmişçesine aktı gözlerimden. Biz böyle bir son haketmemiştik. Bizim sonumuz böyle olamazdı. "Keşke, keşke, keşke, keşke...." dedim defalarca göğsüne yumruk atarken. Her "Keşke" diyişimde yumruklarım göğüslerini hedef aldı. Sanki vurunca, kırınca, dökünce geçicekmiş gibi bunca acı. En son elleri yer aldı bileklerimde tutmaya çalıştı ama yumruklarım izin vermedi buna. Gözyaşları eşliğinde baş parmağı damarlarımın üzerine gelirken, parmakları sardı bileğimi narince... "Özür dilerim..." dedi. Sadece özür dilerim. "Yemin ederim çok pişmanım. Yemin ederim...". Pişmanım diyince geçer miydi bunca acı? Hiç sanmıyorum. Ben affetsem gözyaşlarım affetmez,izin vermez. Karanlığın arasından diktim kızarık gözlerimi kahvelerine. Karanlığa rağmen göz göze geldik belki de 5 yıldan sonra. Onun gözlerinde pişmanlık varken, benim gözlerimde nefret vardı. "Allah senin belanı versin" dedim sinirle ve bir o kadar sakin bir şekilde. "Versin..." "Allah benim belamı versin..." dedi. En son çektim bileklerimi parmaklarının arasından. Geriye doğru iki adım attım. "Ne yapıyorum ben ya" dedim kendi kendime akan gözyaşlarımı da silerken. İşaret parmağımı doğrulttum ona ve kızaran, sinirli bakan gözlerim ile konuşmaya başladım....