Kabuslarım her geçen gün daha da şiddetleniyor. Gözlerimi kapatıp huzurlu bir uykuyu ne zaman çektiğimi hatırlamıyorum. Eskiden gördüğüm kabusların birer kâbus olduğunu kâbus görürken anlardım ancak o kazayı yaşadığım günden beri Gerçeklik ile hayaller birbirine karıştı. Beni öldürmek için gelen kişilerin çığlıklarını ve aslında orada olmayan cesetlerini her evime gittiğimde duyuyor ve görüyorum. Onları öldürüşümü sanki üçüncü bir kişiymiş gibi izliyorum. Ben...Ben öylesine korkunç bir varlığa dönüşmüşüm ki kendimden korkmaya başladım. İçimdeki o vahşi kişiliği her gün hissediyorum. Tek istediği kan ve acı dolu çığlıklar! Öldürmeyi her daim arzulayan vahşi bir kişilik. Şu anlık ipler benim elimde gibi görünüyor ama eğer olur da bir gün içimdeki canavar uyanırsa olacakları kimse durduramaz! Neden mi bu kadar emin konuşuyorum. Çünkü gözlerimi kapatıp uykuya daldığımda o vahşi kişiliğin tüm ailemi ve sevdiğim insanları öldürüşüne şahitlik ediyorum. Kime sorsam bana kâbus gördüğü zaman istediği gibi uyanabildiğini söylüyor ancak ben... Ben uyuduğum zaman tüm kontrol içimdeki canavara geçiyor. O istemediği sürece asla uyanamıyorum. Gücü yettiğince beni o kâbusları izlemeye mahkûm ediyor. Bana söylediği tek bir şey var! Eğer onun adını 3 kez haykırırsam o zaman bana inanılmaz bir güç bahşedeceğini ve benim adımı ölümsüzlerin adının bulunduğu mistik bir taş tablete yazdıracağını söylüyor. Daha önce onun gücünü bir kez kullandım. İnsanı yenilmez hissettiriyor ancak bu gücün tek koşulu var. Karşılığında ona kurban sunmalıyım. İşte Kabuslarımın sebebi de bu! Ona sunmamı istediği kurbanlar, ailem ve sevdiklerim olmalıymış böylece beni duygusal olarak zayıflatacak şeyler olmayacak. İçimdeki canavarın adı ne mi? Onun adı...

Arien Krallığının sınır topraklarında binlerce kişi toplanmıştı. Bu insanların amacı yok olmaktan kaçmaktı. Çünkü yeni kurulan Kızıl Birliği ölüm gibi onların üstüne çökmüştü. Gökyüzü tamamen karanlık bulutlarla kaplıydı ve sayısız şimşek çakıyordu. Şimşekler adeta fırtına kopacağının habercisiydi. Binlerce insan son hızlarıyla Arien topraklarını terk ettikten sonra bir gün onların olanı geri almak için ant içmişti. İnsanların önünde son olarak dar bir geçit vardı. Burayı geçmek zorundalardı. Ancak geçidin önünde Kızıl bir pelerin takan yüzünde maske olan bir adam duruyordu. Siyah Maske adamın sadece yeşil gözlerini gösteriyordu. Adam sağ elini havaya kaldırdı ve parmaklarındaki 4 yüzük göz alıcı şekilde parlamaya başladı. Adamın arkasında 4 figür belirdi. Bu kişilerin kıyafetleri Kızıllı adamdan çok farklıydı. "Seni pislik, biz Kara Loncayız önümüzden çekil! Siz beşiniz bize rakip...rakip olamazsınız." Kızıl Pelerinli adam elini salladı ve binlerce kişilik topluluğun etrafı yüzlerce Kızıl kıyafetli ve maskeli insan tarafından çevrildi. Adam derin bir nefes aldığında ortamdaki gerilim artmıştı. ************************************************************************************** Kara Lonca tüm krallıkların ortak kabusuydu. Onlar tüm dünyayı tehdit eden en büyük güçlerden biriydi. Güçlü krallıkları parçalıyorlar, yok olmak üzere olan krallıkları ise güçlendiriyorlardı. Destan ise böyle bir dünyaya gözlerini açtığında. Kaderinde Kara Lonca ile karşılaşmak yazılmıştı. Peki ya Destan'ın kaderi sadece bu muydu? Olağanüstü büyülü yaratıkların,inanılmaz yeteneklere sahip uzmanların olduğu bu dünyaya bir göz atmalısınız. Bir çocuğun taş ocağından başlayan yetişim yolunda sizlerde kendinize bir rol belirleyin bırakın hayal dünyanız sizi güçlü yetişimcilerin arasına als

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

"Verdiğim acıyı silebilmek için her bir saç telini öpmek istiyorum," dedi. Önce nefes almayı bıraktım. "Ama bazen öpünce de geçmez," dedi. Buz kestim. ... BU HİKAYEDEKİ OLAYLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR VE GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA BİR İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR! Yayınlanma Tarihi: 21 Mayıs 2017 Maça Kızı 8, üç kısımdan oluşan bir seridir; hepsi bu kitap altında toplanacaktır.

"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?" Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uzun uzun baktı denize. Sabrımı sınamak istercesine uzun baktı hem de ve sonunda yeniden bana dönebildi. "Hiç kimseyi," dedi kendinden emin bir şekilde, afalladım. "Neden?" Sordum, kadehinde kalan şarabını bir kerede içti. Boşalan kadehe odakladı bakışlarını. Uzun uzun düşündü. Gözünün ucuyla bana baktığında yüz ifadesi düzdü ama gözlerini yine saklayamamıştı. Gözlerinden anlaşılıyordu kederli olduğu. "Çünkü ben kimseyi kalbimde yaşatamam," dedi, bu cümlenin ağırlığı altında ezilirken acıyla yutkundu ve ekledi. "Benim kalbimde bana bile yaşam yokken, hiç kimseye olamaz."